Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten.
Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Ik zie ze nog zó voor me: de vergeelde stapels comics bij mijn oom op een boekenplank. Nederlandse comics met letterlijk vertaalde titels: Spinne-man, De Verdelgers, X-Mannen.
Zo'n virus steekt je aan en je komt er nooit meer echt vanaf. Daar werden kinderen eind jaren zeventig namelijk niet tegen ingeënt, er was geen anti-superheldenprik helaas. Die hele persoonlijke geschiedenis, daar moest ik aan denken na het zien van Birdman . Zo'n duistere stem die je influistert dat het allemaal beter was vroeger, avontuurlijker, die je erop wijst dat we allemaal ouder worden. Behalve het kind in ons. Een jaar of tien geleden stak het virus bij mij weer even serieus de kop op. Nadat ik voor vijftig cent een nummer van een Nederlandstalige Moon Knight had gekocht (ook wel: De Batman van Marvel) was ik weer maanden de kluts kwijt. Het verhaal van de hoofdpersoon Marc Spector greep mij zo, dat ik de hele serie heb verzameld in het Engels.
Dat was redelijk te doen, omdat er niet zo veel jaargangen van zijn. In die tijd droeg ik een briefje in mijn portomonnee bij me met daarop de nummers die ik nog moest hebben. De stripzaken in de hoofdstad had ik al zo'n beetje gehad toen ik nog een groot aantal nummers in Londen en Dublin bij elkaar sprokkelde. In Brussel vond ik nog een Franstalig nummer en de meer zeldzamere exemplaren kocht ik via E-bay.
Toevalligerwijs begon een jaar na mijn infectie met het virus ook weer een nieuwe serie van deze mysterieuze held, bijna veertig jaar na zijn eerste cameo begin jaren zeventig in een nummer van Werewolf by Night . Ook deze nieuwe serie spaarde ik natuurlijk, met een wekelijks abonnement bij winkel Gojoker. Nu staan alle nummers, elk nummer apart in een plastic hoesje, in twee kartonnen "Comic Defense" dozen in mijn werkkamer.
De filmwereld wordt tegenwoordig overspoeld door superheldenfilms, merchandise en allerhande prullaria. De films vind ik allemaal even mooie lichtverteerbare tijdsvulling. Bij het zien van alle poppen, sokken, mokken en wat al niet meer moet ik mij inhouden om het niet allemaal voor de kinderen van vrienden mee te slepen.
Mocht ik ooit worden opgenomen voor een behandeling tegen dit nietsontziende virus, dan hoop ik dat ik mijn Moon Knights mag meenemen naar de kliniek.
Zodat ik ze eindelijk eens kan lezen, want dat is het ergste: het hebben van de zaak, is het einde van het vermaak gebleken.
