Film speelde geen belangrijke rol in Jan's leven, totdat hij op achtjarige leeftijd werd blootgesteld aanJurassic Park, een filmische ervaring die hem nooit meer heeft losgelaten en hem tot op de dag van vandaag achtervolgt.
Hoe het binge-watchen van de realiteit spannender kan zijn dan de beste series.
Terwijl menigeen nog een nieuw seizoen House of Cards moet ondergaan, heb ik mij de afgelopen week aan het intens volgen van een nieuwe serie gewaagd. De serie kent slechts één hoofdrolspeler, die niet betaald krijgt maar eigenlijk ook niet acteert. De serie is niet goed geschreven en kent hoofdzakelijk aan te zien komen plotwendingen, maar er zit dan ook geen scenarist achter. Er is ook geen specifieke zender bij betrokken. Hoe de show heet? Ik moet je het antwoord schuldig blijven. Het format kent slechts twee ingrediënten: een verdwaalde wolf en onafgebroken media-aandacht. Het bleek voldoende voor een fikse media-hype die het ganse land in de ban hield en al die kwaliteitsseries waar we aan verslingerd zijn even naar de achtergrond drukte. Zelf ervoer ik het gewoon als de zoveelste topserie, die mij gekluisterd hield aan de beeldbuis en het wereldwijde web.
Het leek haast geen toeval dat de verschijning van het roofdier, al sinds de negentiende eeuw niet meer in ons land waargenomen (want destijds genadeloos opgejaagd en uitgeroeid), gepaard ging met de release van een nieuwe trailer voor het aankomende seizoen Game of Thrones . Een cynicus mocht vermoeden dat het slechts een publiciteitsstunt van HBO betrof. Winter is Coming ( again ), dus een ingehuurde kracht ging verkleed als de wolf uit het wapen van House Stark om die hype nog even extra aan te wakkeren. Dat bleek geenszins het geval, het was een heuse wolf van vlees en bloed die slechts de grens overstak om de bloemetjes eens buiten te zetten. Het dier gedroeg zich daarbij als een onverstoorde toerist, die op zijn dooie gemakje de fraaie provincie Groningen rondreisde, alle gebruikelijke hotspots inruilend voor grauwe industrieterreinen en fletse woonwijken. Dat gaat zomaar niet natuurlijk, en zodra het beestje gekiekt was barstte er een heuse ' Storm of Cameras ' los. Vervolgens hebben de media het roofdier een week lang lopen treiteren met zijn alledaagse doen en laten van uur tot uur. Het was in feite een hoop stampij om niets, maar het heeft een natuurliefhebber als mijzelf toch uitermate gefascineerd.
'D'r loopt 'n wolf rond in Groningen', zo hoorde ik van mijn moeder. Nadat de te verwachten scepsis van mijn kant week voor het aanvaarden van de werkelijke situatie, was ik hooked aan het op dat moment nog schaars beschikbare beeldmateriaal. Warempel, een videootje van een wolf huppelend in een weiland op het achtuurjournaal. Niet bepaald schokkende beelden of zo, maar deze pilot was voor mij voldoende om het doen en laten van het gedierte te volgen. Het is toch een wolf, een wild roofdier met een onfrisse reputatie (overigens niet geheel verdiend). Ik heb vrienden wonen in die afgelegen provincie, en ik vrees toch al voor hun leven, elke keer als die hoek van ons land getroffen wordt door hevige aardschokken of daaraan verwant volksoproer. En dan dit nog erbij. Zo komt het allemaal toch wel érg dichtbij, hoor! Een wolf kennende bleef het ook niet bij dartelen in een weiland. Aldus bleek al snel, toen het plot zich begon te ontvouwen en het beest meer karakterontwikkeling kreeg dankzij de talloze batterijen camera's die hun vizier nu op onze protagonist richtten.
De serie over de wolf bleef ik op de voet volgen. In de pauzes op het werk checkte ik het nieuwste nieuws voortdurend. Een persoon had een close encounter met het woeste wezen ternauwernood mogen overleven. 'Het had heel anders kunnen aflopen', verzekerde hij de media. Thuisgekomen van een lange dag hard werken en ondertussen constant vol anticipatie speculeren over de voortgang van dit verhaal, bleek het voor een schaap van een Groningse boer inderdaad anders afgelopen te zijn. Het arme dier was aan stukken gescheurd en kon het niet navertellen voor de camera's. De boer deed zijn relaas zichtbaar tot tranen geroerd over de gewelddadige teloorgang van zijn geliefde Texelse Elite evenhoevige zoogdier. Een duivelse plotwending, schokkender dan de zoveelste dood van een geliefd personage in The Walking Dead of onvoorziene politieke machinaties in House of Cards . De teaser voor de volgende episode oogde eveneens veelbelovend: de wolf zal spoedig oog in oog komen te staan met de bebouwde kom. Gaan hier personages sneuvelen? Dat zullen we morgen zien.
En ik zag het die morgen. Het dier werd op slechts enkele meters afstand gefilmd door een passerende automobilist, in een dertien-in-een-dozijn woonwijk in Hoogezand op klaarlichte dag. Het lef! Onverstoorbaar rennend waar normaal onze kinderen argeloos naar huis lopen! Maar wat een prachtig dier. Sterk en energiek in zijn grijze vel, met een fuck you blik die duidelijk maakte dat de regels van de menselijke samenleving hem gestolen konden worden. Dat we dit nog mochten meemaken in ons toch hevig ontgroende en sterk van fauna ontdane, overbevolkte Nederland. Fascinatie en gevaar, afschuw en begrip, gevangen in één hoofdpersoon, het was net Breaking Bad all over again , maar dan zonder de nadruk op opiaten. De serie bleef me immer boeien, maar een climax in de reeks was ongetwijfeld bereikt.
Na een week voortdurend in spanning te hebben gezeten kwam de show gisteren ten einde met het nieuws dat de wolf teruggekeerd was naar Duitsland. Neem het hem eens kwalijk, met de hete adem van de media en de heftige publieke discussie in zijn nek. Geen soortgenoten in de buurt, alleen maar terpen en opgejutte Groningse veehouders. Als hij zich weer vertoont zal op hem geschoten worden met rubberkogels, dus het is raadzaam voor het beestje om ons land te mijden. Maar de uitstekende reality-TV die zijn bezoek opleverde bleek zeker de moeite waard mijn kop eens boven het maaiveld van kwaliteitsseries uit te steken, om eraan herinnerd te worden dat ook het echte leven nog spannende dingen te bieden heeft. Aangevuld met de recente horrorserie over de maniakale oehoe in Purmerend en de vijftig nietsvermoedende wandelaars die aan diens klauwen ten prooi vielen, bleek uit deze Week van de Wolf eens te meer dat de natuur de beste scenarist is die er bestaat. Daar kan geen prestigieuze serie van welk betaalkanaal dan ook tegenop.
Ik kijk nu al uit naar seizoen 2 volgend jaar. Hoe zal dat verdergaan? Neemt de wolf de uitdaging aan en trotseert hij de rubberkogels in een nieuwe strooptocht over de grenzen op zoek naar malse Texelse schapen? Neemt hij zijn roedelgenoten mee op reis naar ons angstige kikkerlandje? Dat doet me eraan denken dat ik de nieuwe seizoenen van Vikings en Black Sails nog moet kijken. Als ik opschiet haal ik het nog net voordat Seizoen 5 van Game of Thrones losbarst.
Hopelijk wordt Het Uur van de Wolf niet voortijdig gecancelled...
