Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten.
Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Vorige week had ik een ingeving zoals wel vaker: Ik wist precies waar ik mijn column voor deze maand over zou gaan schrijven. Ik dacht ook nog: 'dat moet ik ff opschrijven'. Heb ik niet gedaan en nu weet ik niet waar die ene geniale column over zou moeten gaan.
Beelden
Als je zoals ik veel beelden tot je neemt sijpelen de ideeën voor artikelen, gedichten en columns zo nu en dan de hersenpan binnen. Zo zag ik boven een urinoir in een café een poster hangen voor een nieuwe film over Jimi Hendrix. Jimi en twee dames in pastel kleurtinten die wij zijn gaan associeren met de jaren zestig van de vorige eeuw. Door die twee vrouwen moest ik denken aan een passage uit de biografie van Miles Davis door Quincy Troupe waarin Miles vertelt dat de vrouw of vriendin van Jimi Hendrix eens bij hem op de stoep stond. Als het trompet genie de deur opent en vraagt wat zij komt doen antwoordt zij dat haar vent (Jimi dus) de vriendin van Miles neukt en dat Miles daarom haar maar moet neuken. Meneer Davis kijkt haar aan en sluit zachtjes de deur terwijl hij mompelt: “Zo werkt dat niet, honey”.
8 millimeter
Het brein is een wonderlijke machine. Zojuist typ ik bovenstaand kopje omdat ik iets wil vertellen over de 8 millimeter films die er over mij in mijn jeugd zijn gemaakt. Maar terwijl ik '8 millimeter' typ dwalen mijn gedachten af naar een film over zogenaamde snuff movies met Nicolas Cage uit 1999, erg spannend en zeker een aanrader. Voor mijn verjaardag kreeg ik vorig jaar een 8 millimeter film cadeau waarmee ik een en ander heb vastgelegd. Er is trouwens een bedrijfje in Den Haag (Super 8 reversal lab) waar je nog steeds terecht kunt met zulke fil Mijn eigen celluloid jeugdherinneringen zijn inmiddels overgezet op dvd. Het bijzondere is dat wij in de familie de filmpjes hoogstens een stuk of drie, vier keer bekeken hebben waardoor de kwaliteit waanzinnig goed is gebleven. Ook geinig: de camera vrouw weet nog precies wat de acteurs zeggen op bepaalde momenten, wat handig is bij het kijken van een stomme film natuurlijk.
Filmisch
Zojuist reageerde ik op een Instagram post van een kennis die de cover van het eerste Wu-Tang Clan album online gezet heeft met daarbij de opmerking: 'Kom op tijgers'. De eerste keer dat ik deze legendarische Hip Hop formatie zag optreden was op een (gratis!) festival in Rotterdam in 1994. Op commando van de imposante kerels op het podium hield op een gegeven moment iedereen zijn petje in de lucht. Veel van de rappers hadden witte handdoeken over hun hoofd en het publiek – ik was zo'n beetje de enige bakra/belanda/tatta – ging los in een grote moshpit zoals ik het alleen een jaar eerder had mee gemaakt op een concert van Faith No More. De herinnering aan dit concert staan als een film in mijn geheugen gegrift en dat is dan ook de enige plek waar het is opgenomen. Als iemand 'echte' beelden heeft van dit concert hoor ik het graag...Om een idee te krijgen van Hip Hop optredens uit die tijd kan ik iedereen de documentaire The Show uit 1995 aanraden.
Tot volgende maand, wie weet schiet het idee voor de vergeten column mij wel weer te binnen de komende dertig dagen....
