Film speelde geen belangrijke rol in Jan's leven, totdat hij op achtjarige leeftijd werd blootgesteld aanJurassic Park, een filmische ervaring die hem nooit meer heeft losgelaten en hem tot op de dag van vandaag achtervolgt.
Over twee dagen hoop ik rond deze tijd van de dag languit op het strand te liggen.
Zoals elk jaar ontvlucht ik ook deze zomermaanden het jachtige, benauwde stadsleven voor het idyllische en stille Texel, mijn default vakantiebestemming. Voor mij geen persvoorstellingen, direct te posten filmnieuwsberichten of overdadig bioscoopbezoek, zij het enkel voor een krappe week. Geen computer, krant of radio, slechts een oud televisietje (met zo'n vierkant beeldformaat, zoals je ouders zich wellicht nog kunnen herinneren van die goede ouwe tijd) waarop ik rond zes uur – of acht uur, of desnoods tien uur, afhankelijk van de overvloed aan heerlijk zonlicht – het journaal placht te raadplegen, want zelfs in mijn afzondering wens ik toch nog een beetje op de hoogte te blijven van het laatste nieuws. Mijn favoriete medium in deze week: een goed boek. Of twee, of drie. Als het even kan vuistdik. Zo'n mediale onthaasting kan ik iedereen aanbevelen, maar dat ga ik hier niet doen. God verhoede immers dat men mijn advies opvolgt en het stille Texel spoedig niet meer zo stil zal zijn.
En hoe zit het dan met de cinema, doorgaans mijn medium of choice ? Feitelijk kan het me in deze week gestolen worden, mits het weer meewerkt. Mocht het regenen, hagelen of sneeuwen, dan is de rustieke plaatselijke bioscoop 'De Vergulden Kikker' – van de naam alleen onthaast ik al – slechts een steenworp afstand verwijderd. De films die ze daar hebben kan ik in de Grote Stad thuis ook wel zien, dus het heeft geen prioriteit mij te laven aan de nieuwste blockbusters in mindblowing 3D, die ook in deze uithoek van de wereld haarscherp digitaal geprojecteerd te aanschouwen zijn. Hoewel ik dol ben op deze kleine maar o zo fijne bioscoop en haar met minuscule lampjes bezaaide plafond dat een sprookjesachtig sterrenhemelgevoel oproept en ik altijd voornemens koester op een wat grauwere dag even langs te wippen, noopt het gouden strandzand en voornoemd goed boek mij er dikwijls toe me van deze intentie te onthouden.
Dit jaar is er echter een nieuwe ontwikkeling. Mij is, na jaren van kritiek en onbegrip omtrent mijn sociale immobiliteit, recentelijk een smartphone opgedrongen. Zo'n gladjes uitgevoerde, vol van vernuftige gadgets en handige applicaties voorzien model van Chinese herkomst met onuitspreekbare naam. Ik word nu door mijn naaste collegae geacht ook op mijn vakantiebestemming bereikbaar te blijven voor eventueel spoedoverleg. Vooruit, prima. Ik check één keer per dag mijn e-mail en watsep om mijzelf te overtuigen van de kunde van mijn kornuiten zichzelf te redden in mijn afwezigheid. Maar zo'n smartphone biedt natuurlijk ook andere mogelijkheden voor verstokte cinefielen, waar ik mij tot nu toe nog niet van kon bedienen...
Wat weerhoudt mij er van mijn literatuur in te ruilen voor een reeks puike uitingen van de immense visuele lectuur, of om mij over te geven aan de edele kunst van het bingewatchen van de vele topseries die de maatschappij du moment rijk is? Niet langer hoef ik mij te beperken tot al die saaie zwarte letters op dat eentonig witte papier! Een visueel extravaganza naar keuze kan mijn deel zijn! Klassiekers, cultfilms, illegaal geritselde recente waar (zou ik natuurlijk nóóit doen, maar theoretisch is het niet onmogelijk), ontelbare afleveringen van even zo vele series, de lucht is de limiet op mijn schermpje van een imposante 12 bij 6 centimeter. Ik hoef geen dikke pil mee te zeulen naar mijn bestemming, noch hoef ik moeite te doen steeds maar weer die bladzijdes om te slaan of zelfs mijn fantasie enigszins de vrije loop te laten. Deze nieuw beschikbare techniek vergroot niet alleen het gebruiksgemak en daarmee het vakantiegevoel, maar ook mijn cinematische mogelijkheden in den vreemde. Wat een zegen voor de mensheid!
Maar weet je, dat gebrek aan film zo'n twee weekjes per jaar heeft me altijd wel bevallen. Dus waarom zou ik mij bezighouden met dingen die ik thuis ook zou doen, simpelweg omdat ik het kán doen? Een echte cinefiel verspilt zijn tijd naar mijn bescheiden mening sowieso niet met dergelijk lullige beeldformaatjes. Waarom mensen onsterfelijke klassiekers op zakformaat zouden willen zien is me sinds de opkomst van de smartphone altijd al een raadsel gebleven. Ik hou me dus lekker bij mijn goede boek(en) in mijn afwezigheid. Sterker nog, ik voel er veel voor mijn nieuwe smartphone stiekem per ongeluk thuis te vergeten. Overbodige bagage, al die technische mogelijkheden binnen handbereik, als dat warme strand en koele zeewater lokt en lonkt...
