Interview Peter Billingsley (regisseur Couples Retreat)

Peter Billingsley zal als naam waarschijnlijk niet direct een belletje laten rinkelen bij de meeste mensen.

Hij was tot nu toe vooral bekend als acteur en als producent van films, nu is daar een nieuwe rol aan toegevoegd. Met Couples Retreat maakt Billingsley namelijk in feite zijn regiedebuut. MovieSense sprak met de beste man in Amsterdam.

Peter Billingsley

Allereerst, welkom in Nederland. Bent u al eens eerder hier geweest?
Nee, dit is mijn eerste keer. Het leuke van dit soort dingen is dat je nog eens in een land komt waar je nog niet eerder bent geweest, het nadeel ervan, is dat je er vaak niet zoveel tijd kunt doorbrengen als je zou willen. Het is altijd leuk om weer eens een nieuwe plek te ontdekken, de mensen te ontmoeten en dat soort dingen, snap je? Gisteren had ik even de kans om wat rond te lopen en dat is wel leuk. Het is ook leuk om de film te kunnen vertonen, omdat overal, en dat gaat zo extreem als van Rusland tot Amerika, moeten de mensen erom lachen, kunnen ze zich verplaatsen in de film en dat is leuk om mee te maken.

Zijn die lachmomenten ook vaak op dezelfde momenten?
Ja, dat zijn ze zeker, al heb je natuurlijk van die momenten met een culturele referentie, die gewoon beter werken waar dat product of die locatie bekend is. Zoals voor ons het Applebee's restaurant aan het einde van de film. Jullie hebben dan bijvoorbeeld een McDonalds of een ander restaurant dat deel uitmaakt van een grote keten. Dus dat zijn van die uitzonderingen, maar de rest ervan is behoorlijk universeel, het is voornamelijk de relaties tussen mannen en vrouwen, monogamie, dat soort zaken. Al die leuke zaken waar je mee te maken krijgt in wat voor relatie je dan ook zit, of hebt gezeten.

De film bevat veel van die momenten waar mensen zich in kunnen herkennen. Was dat ook echt iets waar u naar streefde bij het maken van de film?
Heel erg, dat was meteen mijn eerste reactie. Het originele idee is van Vince. Hij had dit idee en concept van die vier mannen plus zichzelf, bedacht in die rollen. En het mooie aan die personages is dat, of we dat nu willen toegeven of niet, we allemaal waarschijnlijk wel een deel onszelf kunnen terugvinden in al die mannen. Wie heeft er nog nooit gedacht over trouw, eventueel vreemdgaan of overdreven alles in de gaten houden of juist niet genoeg. Wel of niet genoeg tijd spenderen aan je partner of misschien zelfs wel de gedachte om je partner in te ruilen voor een jonger exemplaar (moet lachen). Dat zijn gevoelens die we allemaal wel eens hebben gehad of ons aan kunnen relateren, dus dat vond ik leuk en vanaf het begin was dat er. En het is heel aardig om dat aspect in de film te hebben zitten.

Hoe kwam dat dan tot stand? Vince bedacht dat en zei tegen u, laten we daar een film over maken of...?
Weet je, er waren al wel soortgelijke films, zoals City Slickers , ik weet niet of je die ooit hebt gezien. In die film gaan vier vrienden samen op pad om zichzelf te vinden als het ware, maar dat was eigenlijk nog nooit gedaan met stellen. Dat was eigenlijk de kern van het hele idee. Er zijn zat films geweest over mensen die zichzelf ontdekten en daarvoor op pad gingen, en dat waren dan groepen of individuen, maar nooit met stellen. En wij vonden dat idee wel slim en leuk. En van daaruit zijn we de persoonlijkheden van die stellen gaan ontwikkelen en gaan bedenken wat er dan leuke dingen zouden zijn om ze te laten doen in die fictieve wereld waarin ze zich bevinden. En in de kern van de film zitten naar mijn idee gewoon een heleboel lessen die wel ergens op slaan. Maar dan wel op een komische manier; ik bedoel, gaan we echt onze kleren uittrekken en de mooie waarheid tegen elkaar vertellen? Nee, maar als we dat zouden doen, zouden we dan misschien op sommige fronten niet beter af zijn? Er zit een thema in van jezelf laten zien door het afzetten van je masker, soms zou dat helemaal zo gek nog niet zijn. In essentie, zouden we misschien wat meer open moeten zijn over onze seksualiteit? Ja, maar zou je dan een grote, gespierde, zweterige yoga instructeur willen die je dat leert? Nee!

De focus op stellen maakt van deze film wel echt een ensemble film, was het moeilijk om voor al die karakters een karakterboog te ontwikkelen? Ze maken tenslotte allemaal een grote ontwikkeling door.
Ja, dat was zeker moeilijk. Ik denk niet dat iemand van ons zich heeft gerealiseerd hoe moeilijk dat zou zijn. Dat was wel een mooie uitdaging, want hoe ga je zoiets doen? Doorgaans heb je wel een protagonist die een hele ontwikkeling doormaakt, en daar een aantal personages omheen die de rol van dat personage ondersteunen en die persoon gaat dan een hele boog door in zijn ontwikkeling, maar bij deze film hadden we er maar liefst acht. En dat doen ze ook alle acht, ze komen allemaal op een ander punt in hun leven uit.

Om precies te zijn negen
Ja, je hebt gelijk, het zijn er zelfs negen. Als je goed kijkt naar de film, dan hebben zij misschien niet zo'n grote verandering, maar ze gaan inderdaad ook wel degelijk door een boog van verandering, al is het dan een kleinere. Moet je je voorstellen dat je dus van al die personages die ontwikkeling in de gaten moet houden om alles goed te doen. Dus ja, dat was wel een leuke uitdaging voor ons.

"How do we make it work" is wel een terugkerende vraag in de film, stelden jullie elkaar die vraag ook op de set?
Tot op zekere hoogte wel ja, als je films maakt dan ben je veel van huis en als filmmaker komt er dan een moment dat je je gaat richten op films met je familie, zoals Robert Rodrigues doet met zijn Spy Kids. Als je zelf kinderen hebt, dan wordt dat een soort verlenging van je werk en ik denk dat wij als ploeg ons daar best bewust van waren, ik bedoel John is getrouwd, Vince is verloofd, dus als collectieve groep zijn we daar al wel wat mee bezig. Je gaat daar dan toch anders mee om. De credits van de film laten dat ook wel een beetje zien.

Deze film had u jaren geleden niet kunnen maken?
Ik persoonlijk? De film zou waarschijnlijk anders zijn geworden. Kijk naar een film als Swingers , het zou inderdaad een stuk lastiger zijn geweest om een film te maken uit het oogpunt van stellen op dat moment.

Wat maakte voor u de keuze om deze film te regisseren, want u heeft geacteerd, geproduceerd. Was dit gewoon een gevalletje van de juiste tijd?
Ja, ik denk het wel. Dit was de juiste tijd, het juiste project, de juiste film. Ik kende Vince en John al een tijdje en ze wilden dit project met me doen, dus ik had zo iets van schrijf mij maar in.

Heb ik dat dan verkeerd gelezen overigens? Ik dacht te hebben gezien dat u al eerder een film geregisseerd had.
Nee, dat klopt op zich wel, je doet gedurende je carrière van alles, zoals korte films om wat ervaring op te doen, maar die film mag eigenlijk gewoon niet eens genoemd worden, die was echt nog slecht.

Wat zou u uw favoriete moment in deze film noemen?
(stilte) Nou, voor mij is het grappigste moment in de film de yoga instructeur, daar lach ik iedere keer weer om. Maar het mooiste moment uit de film vind ik wanneer Vince en Malin naar de waterval gaan, omdat het zo simpel is, en de boodschap ervan is de sterkste in de film. Hoe simpel die boodschap ook is, zo van, ja natuurlijk hebben we problemen, maar dat is toch normaal, laten we gewoon proberen om er het beste van te maken. Ik denk persoonlijk dat dat voor de meeste mensen wel geldt. Wie heeft er nu geen problemen, maar hoe je er mee omgaat, is wat je maakt als persoon. Je hebt een verbintenis aangegaan, en als je die doorzet dan siert dat je als persoon.

Is er in een dergelijke film veel improvisatie op de set?
We staan het toe, maar slechts een klein deel ervan komt uiteindelijk in de film terecht. Niet omdat het niet goed is, maar omdat je soms zoveel tijd hebt gespendeerd aan het script dat je dat wilt eren. Maar deze acteurs zijn absoluut goed genoeg om soms een geschreven scène omhoog te tillen door hun toevoeging en dat komt dan uiteraard in de film.

Het lijkt er op dat een boodschap in de film is dat er altijd geklaagd wordt, hoe goed je het ook hebt.
Ja, ik denk dat je op een bepaalde manier meer moeite hebt om niet te klagen als je meer keuzes hebt, dat is wel zeker. Vroeger had je al die keuzes niet en kon het dus eigenlijk niet anders. Klagen heeft dan ook weinig zin. Maar ik denk wel dat die gevoelens, het gras is misschien wel groener aan de overkant, er door de tijd heen altijd zijn geweest. Het is gewoon een natuurlijk streven om te gaan voor iets beters. En mensen vragen zichzelf gewoon vaak dingen af. Zoals, is ze wel de juiste partner voor mij en dat soort vragen. En misschien is de boodschap van de film ook echt wel meer een traditionele; we zijn verliefd, we zingen dit wel uit en komen hier wel doorheen. Daar zijn we die verbintenis ook voor aangegaan. Sommige mensen zijn daar tegenwoordig makkelijk in en dat terwijl het percentage scheidingen zo hoog ligt. Ze ruilen hun partner snel in voor een nieuwe.

Was er nog discussie of alle stellen het wel zouden redden, want aan het begin van de film had ik, zeker bij een van de stellen, wel mijn twijfels.
Zeker weten. We hebben ooit ook een film gemaakt The Breakup en die ging precies daarover. In deze film was het dus ook een bewuste keuze om alle stellen het te laten halen. Aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat één van de stellen het niet gehaald heeft, want hij gaat weer terug naar zijn vrouw.

En de scène met de kinderen, u was zelf ooit kind-acteur, hoe was het om zelf met kinderen te werken.
Ik vond het geweldig! Ik had echt een flashback, hij leek ook wel wat op mij, toen. Kinderen zijn geweldig en tegenwoordig kunnen ze ook lekker improviseren en hoeven ze niet meer op een bepaalde manier te praten. Dat is wel een vooruitgang. Waarom zou je geen gebruik maken van kinderen, ze kunnen zoveel en doen veel voor een film.

Stond hij echt te plassen in de winkel?
Nee, dat was een special effect. We hadden een kleine blaas en dat was een apparaatje, dat kind moest het zelf bedienen en we waren nog wel even bang of hij dat zou kunnen. Hij moest op een knopje drukken en hij vroeg nog "zo?, wij waren echt opgelucht dat hij het kon. En dan konden we de stand van de straal zelf nog bijstellen zodat het natuurgetrouw was. Erg leuk.

Was het een flinke leerervaring voor u?
Absoluut, ik denk ook overigens dat als je stopt met leren, je dan moet stoppen met het werk dat je doet.

Wat waren zaken die u nu anders zou doen?
Een van de zaken die ik snel doorkreeg was dat ik met deze acteurs niet te snel "cut" moest roepen, want soms kwam er net nog wat achteraan. Ze zijn ervaren en brengen af en toe net wat meer, net op het moment dat je anders een scène af zou kappen.

Was het moeilijk om Vince Vaughn te regisseren? Zeker ook omdat het zijn idee was?
Vince heeft een waanzinnige kwaliteit om kritisch te zijn als het om hem zelf gaat en laten we eerlijk zijn, hij heeft een behoorlijke staat van dienst. De meeste films waarin hij speelt zijn behoorlijk succesvol en winstgevend. Zet een camera op hem en de kans dat het goed is, is groot. Het is best indrukwekkend. Bijvoorbeeld die scène met de yoga instructeur, die is overgedaan omdat Vince tijdens de opnames op een bepaald moment zei: "Hey Carlos, tik Kristen op haar kont en zeg 'encouragement' ", dus die scène is letterlijk veranderd doordat Vince tijdens de opnames een ingeving kreeg en die liet verwerken.

Zijn er nog regisseursopdrachten op komst?
Nee, ik heb nog even niks op mijn pad, maar ze zeggen weleens, "als je eerste klus je je kop niet kost, dan komt het allemaal wel goed". Dus ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet.