Redactie: Beste horrorfilm ooit?

MovieScene vroeg de redactieleden wat zij de beste horrorfilm ooit vinden. Dit zijn de antwoorden.

Lianne Koorn: Martyrs (2008)
Popcorn bij de film is onmisbaar, maar Martyrs deed mijn trek hierin als sneeuw voor de zon verdwijnen. De film begint met een hoop vragen en de antwoorden die daarbij horen zijn ontleend aan nachtmerries van het ergste soort. Uiteindelijk zat ik met een kussen voor mijn ogen vooral niet naar de laatste scenes te kijken. Martyrs is de beste horrorfilm, omdat ik hem nooit meer wil zien.

Peter de Jonge: The Shining (1980)
Bij een horrorfilm denk je al gauw aan een film met zombies, gemuteerde wezens en andere monsters, maar voor mij is niets enger dan de mens. In dat opzicht is er geen engere film dan Stanley Kubrick's The Shining . Jack Nicholson schittert hierin als een vader die langzaamaan gek wordt en daardoor een bedreiging vormt voor zijn gezin. Angstaanjagend briljant!

Marc Timmermans: The Thing (1982)
De beste horrorfilm? Dat is een moeilijke keuze. Maar dan moet ik toch kiezen voor The Thing van John Carpenter. Bijna alles aan deze monsterfilm is goed; de paranoïde sfeer, prachtige effecten, geen irritant gillende vrouwen, geweldige acteerprestaties, de Carpenter-achtige muziek van Ennio Morricone, het open einde en natuurlijk Kurt Russels baard.

Laura Kempenaar: Ringu (1998)
Amerikaanse horror doet het niet voor mij. Heus wel vermakelijk, maar er zit meestal geen spanning in. Je wordt overvallen door hard geluid in plaats van dat de weg naar zo’n schrikmoment toe griezelig is. Ik houd van Japanse horror, dus kies ik de klassieker Ringu . Weinig ranzigheid maar vooral psychologie. Die kijk ik graag met een kussen half voor mijn gezicht.

Matthijs van der Veer: Jaws (1975)
De onheilspellende bastonen van John Williams kondigen één van de meest angstaanjagende monsters van de cinema aan. Met een uit de kluiten gewassen haai liet Spielberg zijn publiek beven. Jaws betekende het begin van het blockbuster tijdperk, maar blijft ondanks dit een nagelbijtend ingenieuze film. Ik ben benieuwd hoeveel zonvakanties omgeboekt zijn na het zien van dit meesterwerk.

Armand Lahaije: A Nightmare on Elm Street (1984)
Opgroeien met Freddy Krueger is geen pretje. Deze ultieme boogyman maakte mijn kindertijd tot een ware hel. Deze film is sfeervol en speelt perfect in op de primaire angsten van de mens. Wes Craven is hier als regisseur op de toppen van zijn kunnen. Zelfs nu, 22 jaar later, komt hij me af en toe nog eens bezoeken in mijn dromen.

Jan Roselaar: Frankenstein (1931)
Universal Studios' originele Frankenstein blijft misschien wel de meest iconische horrorfilm ooit. Het creatuur uit deze film is haast synoniem met het begrip horror. Ook al vindt het merendeel van de geharde hedendaagse publiek de film niet meer angstaanjagend, feit blijft dat Frankenstein een briljant stuk 'Gothic horror' vol sfeer en sinistere thematiek is dat de tand des tijds ruimschoots doorstaan heeft. Frankenstein is dikwijls gekopieerd maar nooit overtroffen en staat nog steeds aan de basis van het horrorgenre zoals wij dat kennen.

Menno Ludriks: Hellraiser (1987)
Deze horrorklassieker uit 1987 van Clive Barker, een zeer bekende naam in het genre, heeft alles wat een echte horrorfilm naar mijn mening zou moeten hebben: naargeestige humane karakters, een knappe jongedame, memorabele monsters, een goed verhaal, veel spanning maar ook veel bloed en andere ranzigheid. Bovenal werd er goed gebruik gemaakt van ouderwetse make-up, en niet van slechte CGI. Zelfs de titel ademt horror uit: Hellraiser .

Mark Picauly: Braindead (1992)
Als jochie kreeg ik ooit een gekopieerd videootje van mijn oom. Braindead stond op de sticker geschreven. Ondangs het vele en gore bloedvergieten was ik als jeugdige kijker gefascineerd. De mix van enge beelden, een simpel liefdesverhaal en lompe humor zorgde voor aangenaam kijkplezier. Onlangs keek ik de film na jaren weer eens. Sentiment? Nee, nostalgie en daarom mijn favoriete horrorfilm.

Remco de Weerd: The Mist (2007)
Deze horrorfilm wist mij de eerste keer echt de hele tijd op mijn stoel te houden. De film is bloedstollend spannend en niet in de eerste plaats door de mist of het spul wat daar allemaal uitkomt. De supermarkt, waar de hoofdpersoon met zijn zoon schuilt, heeft namelijk veel engere monsters: mensen. De onzekerheid van de mensen zorgt ervoor dat steeds meer mensen zich aansluiten bij één interpretatie van de Bijbel. Dat zorgt voor een constante spanningsboog, die sterk gespannen blijft tot het wrange einde.

Max Davidse: The Eye (2002)
The Eye vertelt het verhaal van de jonge blinde Mun, die net een netvliestransplantatie heeft gehad. De operatie was een succes en Mun begint steeds meer te zien, maar langzaam maar zeker begint ze door te krijgen dat ze dode mensen ziet. The Eye is een film die op een hele sterke manier omgaat met geluidseffecten en beeldeffecten. Af en toe zie je het beeld zoals Mun dat zelf zou zien. Ook het geluid gaat door merg en been en dat maakt van The Eye een film waar Hollywood een puntje aan kan zuigen.

Maarten Baars: The Exorcist (1973)
Friedkin deinst niet terug in zijn weergave van een jong meisje dat bezeten raakt door de duivel. De gruwelijke lichamelijke aftakeling en de schokkende uitspraken die het meisje door de bezetenheid doet, zijn aangrijpend en ontroerend. Geloofwaardigheid is daarom troef, waardoor deze film één van de engste producties ooit is.

Omar Larabi: Halloween (1978)
Alhoewel Repulsion (1962) ook tot één van mijn favorieten behoort, ben ik opgegroeid met het slasher genre. Binnen dat kader is Halloween qua esthetiek en narratief zeer vernieuwend. De wijze waarop regisseur John Carpenter het gezichtspunt van antagonist Michael Myers in beeld brengt, leidt tot de ultieme spanning. Jamie Lee Curtis speelt met verve de archetypische 'final girl', de heldin die het epos overleeft.

Peter Koelewijn: Jaws (1975)
Ik grap weleens dat ik nooit m'n zwemdiploma B heb gehaald vanwege deze film... behalve dat ik niet zeker weet of ik dat verzonnen heb. Als kind was ik bang voor dat bakbeest en tegenwoordig word ik nog steeds ongemakkelijk als ik een plaatje van zo'n grote witte haai zie. Maar het blijft gewoon een fantastische horrorfilm!

Nico van den Berg: The Shining (1980)
Bij het horen van "beste horrorfilm ooit" zullen de meesten denken aan films vol met zombies, bloed en gore, terwijl ik juist denk aan de psychologische kant van horror: gekte, waanzin en angst. De meest briljante film in dit genre moet dan wel The Shining zijn, één van de meest bekende films van Stanley Kubrick, aan wie EYE Amsterdam afgelopen zomer nog een tentoonstelling en retrospectief wijdde. Het verhaal mag bekend zijn, maar de kracht zit hem in het sterke acteren, de bijzondere cameravoering en bovenal Kubricks gave hier een ijzingwekkend spannend geheel van te smeden.

Jasper ten Hoor: A Nightmare on Elm Street (1984)
Met een flink assortiment aan boomhoge gemaskerde killers introduceerde Wes Craven in 1984 een nieuw idee voor het slashergenre. Niet veel later werd Freddy Krueger (Robert Englund), een verknipte ziel die opduikt in de nachtmerries van tieners, een wereldwijd fenomeen. Nightmare on Elm Street is grimmig, sfeervol en bevat een sterke cast, soundtrack en effecten. Maar bovenal is de film eigenzinnig en origineel.

Timothy van Damme: Carrie (1976)
Laat ik voorop stellen dat ik geen horrorfanaat ben, maar het genre heeft ongetwijfeld enkele pareltjes voortgebracht. Mijn voorkeur gaat normaal gesproken uit naar films die gruwelijkheden mengen met drama, waarbij Carrie meteen in mijn gedachten springt. De manier waarop dit getormenteerde meisje wraak neemt op haar pesters is juist zo sterk, omdat je haar pijn kunt voelen.
Wat is volgens jou de allerbeste horrorfilm ooit?