MovieSense vroeg redacteur Aant-Jelle Soepboer om zijn film top 10 samen te stellen. Dit is de lijst:
(1984) Muzikale satire in het dagelijkse hofleven van de achttiende eeuw. Voor iemand die niet geïnteresseerd is in klassieke muziek of geschiedenis klinkt dit misschien heel saai, maar niets is minder waar. Tom Hulce vertaalt de rol van een gekke pruiken dragende, doorgedraaide, plagerige Wolfgang Amadeus Mozart met een vreselijk lachje, die met zijn controversiële muziek de hele hofhouding op stelten zet en zijn rivaal, Antonio Salieri, volledig tegen zich in het harnas jaagt. Naast dit luxe hofleven krijgen we ook een aantal momenten uit Mozart’s erbarmelijke leven te zien waarin hij zichzelf volledig in de goot doet belanden.
(2009) Al is de een splinternieuwe film, de indruk die hij bij mij achter liet is onomstotelijk. Dit zou best wel eens het meest meesterlijke meester-werkje kunnen zijn van een regisseur die al talrijke meesterwerkjes op zijn naam heeft staan, namelijk Quentin Tarantino. Ik ben er nog niet over uit in welk genre deze film thuishoort, ik zie dit echter niet als een nadeel. Alle mogelijke genres passeren de revue: humor, oorlog, drama en zelfs horror-achtige scenario’s. Als het vermoorden van nazi’s nog niet reden genoeg voor jou is om deze film te gaan kijken dan moet je het zeker doen vanwege een uit Tennessee afkomstige Brad Pitt die probeert Italiaans te spreken. Daarnaast is Quentin’s vreselijk sterke punt ook hier alom vertegenwoordigd; goede muziek!
(2006) Vond je de goedkope goocheltrucjes van de of Hans Kazan al interessant, wacht dan maar tot je de hebt gezien. Het postindustriële Londen is de plaats voor massa-vermaak. Robert Angier (Hugh Jackman) en Alfred Borden (Christian Bale) zijn rivaliserende goochelaars die elkaar voortdurend proberen te overtroeven. Dat in deze zinderende race geen regels zijn mag de feestvreugde niet drukken, beide heren zetten stevig door. is een film waarbij je constant op moet letten om deze ingewikkelde ‘truc’ te blijven volgen. Nog nooit kwam goochelen zo dicht bij magie in de buurt zonder haar geloofwaardigheid als film te verliezen.
(1995) Brad Pitt, Morgan Freeman en Kevin Spacey vormen de sterrencast van deze film. Ondanks hun acteertalenten, die ook nu weer sterk naar voren komen, zijn zij het niet die deze film zo goed maken. is een detective/thriller waarin de zeven hoofdzonden worden gecombineerd met zeven toepasselijke moorden. Hoogmoed, hebzucht, lust, afgunst, vraatzucht, wraak en luiheid. In tegenstelling tot Baantjer houdt de spanning in niet op wanneer de moordenaar is gevonden, maar blijft deze tot het einde. Kortom een topcast, een topfilm en een klein beetje moraal. Zou het toevallig zijn dat deze film bij mij op zeven staat?
(1979) In mijn rijtje mag een goeie oorlogsfilm niet ontbreken ( reken ik niet tot de categorie oorlogsfilms). De reden dat deze plek als oorlogsfilm verdient is het vreselijk krankzinnige karakter van de film. In deze film staan geen grootschalige gevechten, geheime guerrilla’s of coole commando’s centraal maar juist het veranderen van het menselijk brein in een gebied waar geen vrede en rust heerst. Daarnaast kent de film een onbegrensde absurditeit, ik zal een klein, afsluitend voorbeeld noemen; de wereldbekende scène waarin een klein dorpje met de grond gelijk wordt geschoten onder het genot van Wagner’s
(1998) In tegenstelling tot wat veel mensen denken is niet een nazifilm, of een film die geweld verheerlijkt. Hij gaat daarentegen wel erg diep in op een maatschappelijk probleem dat het hele “Westen” overheerst. In Amerika is een ware rassenstrijd gaande tussen allochtone immigranten en de autochtone bevolking. Als Derek Vinyard (Edward Norton) op een nacht wordt opgepakt wegens zware mishandeling en doodslag probeert zijn broertje, Danny Vinyard (Edward Furlong), het rechtse pad van Derek te blijven volgen. laat als geen andere film de miserie zien achter haat.
(2001) Oke, genoeg actie. Nu is het tijd voor een meer timide film. De eerste keer dat ik deze film zag kon ik mijn ogen niet geloven, hoe kan een actieloze film zo geniaal zijn? De hele film staat in het teken van de hoge wiskunde. Ik snap helemaal niets van wiskunde maar dat maakt de film alleen nog maar meer verknipt. De hoofdrol van geniale universiteitsstudent John Nash wordt gespeeld door niemand minder dan Russel Crowe, op een dusdanig geloofwaardige manier dat ik zelfs bij Russel Crowe geen moment heb verlangd naar actie. is met zijn sterke verhaallijn een film om nooit weer te vergeten.
(1999) Ook in de wordt mijn liefde voor accenten voor de volle honderd procent verzadigd. Deze film over twee Ierse broers die samen de misdaad aan willen pakken in de grote steden zit vol met humor en actie. Het is een maffia-achtige film maar met een heldere, humoristische invloed. Wat deze film onderscheidt van andere actiefilms, en dus de reden is dat deze film bij mij op drie staat, is dat drie zeer capabele personen een geniale vertolking spelen van drie erg diverse en interessante karakters, het zijn dus geen grimmige huurmoordenaars. Sean Patrick Flannery speelt de eerste Ierse broer, Connor McMannus. Norman Reedus speelt de tweede Ierse broer, Murphy McMannus, en de kers op de taart is Willem Dafoe die detective Paul Smecker speelt, een homofiele politieagent met een gewetensprobleem.
(1995) In mijn favoriete genre, historisch gerelateerde films, steekt met kop en schouders boven alles uit. Misschien niet zozeer door de filmtechnische hoogstandjes die de moderne film behoort te hebben maar vooral door het gevoel dat het mij geeft. Ik heb zelden een film gezien waar zoveel toppunten van emotie bij elkaar komen. Op het ene moment zit je te schateren van het lachten omdat een horde schotten hun kilt optilt en hun naakte achterste aan hun vijand toont terwijl het volgende moment de tranen in je ogen staan. De hoofdpersoon William Wallace, een schotse onafhankelijkheidsstrijder die wordt gespeeld door Mel Gibson, is een karakter om nooit weer te vergeten. Daarnaast spelen de prachtige muziek en het geniale Schotse accent natuurlijk ook een grote rol.
(2001) Dit eerste deel uit de trilogie die verhaal doet over het vernietigen van een kwaadaardige ring, spreekt mij het meest aan. Misschien omdat het de eerste film is, die laat altijd een betere impressie achter, maar vooral omdat de verhaallijn duidelijk is en het een perfecte kennismaking vormt met de befaamde wereld van Tolkien. De andere twee delen willen nog wel eens te snel gaan en verhaallijnen plaats laten maken voor grootschalige slachtpartijen. Ik ben verknocht aan het eerste deel van deze serie, die het begrip fantasy bijna omtovert tot iets alledaags, iets waar een ieder van ons in terecht zou kunnen komen. Ik heb maar liefst zevenentwintig keer gekeken en daarmee komt hij op een welverdiende eerste plaats.
