MovieSense vroeg redacteur Elise Vermeeren om haar film top 10 samen te stellen. Dit is de lijst:
(2009) Mijn top tien wordt gedomineerd door de grootste tranentrekkers in de filmgeschiedenis. ? is ook zo’n exemplaar; meeslepend en sterk. Rifka Lodeizen speelt een fenomenale rol als sterke, maar door omstandigheden gebroken vrouw die zichzelf probeert te beschermen op een hele verkeerde manier. Ze trekt zichzelf de afgrond in, en wij als kijkers moeten maar toekijken hoe zij dat laat gebeuren. Omdat het een Nederlandse film is, beleef je de angst en emoties nog dieper.? Een dikke aanrader, wederom niet voor de depressieven. Of juist wel.
(2000) De IJslandse Björk speelt in deze bijzondere film van Lars von Trier. De bijna blinde Selma (Björk) emigreert met haar zoon Gene naar Amerika, waar ze zoals zoveel immigranten slecht betaald werk doet en ongelukkig is. Zingen maakt Selma blij, en elke avond repeteert ze voor de rol van Maria in .? is meeslepend en ontroerend door de breekbare Selma die zoveel onrecht wordt aangedaan. Het einde van de film is bijna ondraaglijk en maakt zelfs de grootse bikkel hardop huilen. Een zware, dramatische feel bad movie. Niet voor depressievelingen in ieder geval.
(1995) Susan Sarandon en Sean Penn heb ik na het bekijken van deze film in mijn hart gesloten. Sarandon is een non, die op bezoek gaat bij ter dood veroordeelden. Zo bezoekt ze ook Matthew, die veroordeeld is voor moord en verkrachting. Non Helens toewijding aan deze crimineel wordt door haar omgeving niet gewaardeerd. Langzaam groeien non en ter dood veroordeelde naar elkaar toe. De transformaties in beide personages zijn fascinerend om te volgen. De non ontdekt dat ze door de kant van de crimineel te kiezen veel mensen om zich heen kwetst, en daar worstelt ze mee. En de ter dood veroordeelde Matthew zien we veranderen van een moordenaar in een bange jongen met spijt. De film volgt Matthew tot aan de dodelijke injecties toe.
(2006) Even geen drama, maar een Amerikaanse komedie. Normaal gesproken ben ik geen liefhebber van de flauwe grappen en grollen van Amerikaanse Hollywood komedies, maar is zo oprecht grappig, tragisch en ontroerend, dat hij op mijn persoonlijke top tien mag staan.?De zevenjarige Olive, een iets te dik, schattig meisje mag meedoen aan een zogenaamde beauty pageant.. Met haar over-enthousiaste pa, vrij normale moeder, een scheldende, cokeverslaafde opa, haar suïcidale homofiele oom èn een puberende broer die al maanden niet praat, maakt ze een roadtrip naar de schoonheidswedstrijd. Vol met onverwachte gebeurtenissen, diepe dalen en hoge pieken bereiken ze hun bestemming.
(2006) En weer een drama. Will Smith speelt het waargebeurde verhaal van Christopher, een vader met een uitzichtloze toekomst. Als zijn vriendin hem en zijn zoontje in de steek laat, besluit Christopher te vechten voor een betere toekomst. Met zijn zoontje leeft hij op straat, en knokt keihard om erbovenop te komen. Een feel good movie met veel drama, waarbij je hardop huilt en lacht. Hoewel het verhaal redelijk voorspelbaar en zoetsappig is, maakt deze film mij zo gelukkig dat hij een plekje in de top tien verdient.
(2004) As It Is In Heaven is een lieve, ontroerende film, die zich afspeelt in een klein Zweeds dorpje. Als de wereldberoemde dirigent Dareus terugkeert naar zijn geboortedorp neemt hij, tegen zijn zin, het dorpskoor onder handen, en zo beginnen de leden op te bloeien. Dat veroorzaakt afgunst bij de mannen van het dorp. Het soort film waarin een matige groep een transformatie doormaakt en succesvol wordt, zoals bij bijvoorbeeld of vind ik vaak geweldig. En bij is dat geen , want de achterliggende verhalen zijn sterk en origineel. Bijvoorbeeld die van de hypocriete priester die zijn vrouw met lede ogen ziet opleven door het koor, en door het lint gaat. En de jonge vrouw die een prachtige stem heeft maar niet durft te zingen uit angst voor haar agressieve man. Kortom; een mooi, origineel verhaal en prachtige muziek.
(2001) Deze Franse komedie heeft íedereen gezien. Een heerlijke, grappige, vindingrijke komedie over een wereldvreemd meisje, die probeert de wereld om haar heen een beetje mooier te maken. Door allemaal grapjes uit te halen, verandert ze de levens van mensen om zich heen, en zo langzamerhand ook haar eigen geïsoleerde leventje. De muziek in is geweldig, en geeft de film nog meer allure.
(2009) Nog maar kort op mijn top tien lijstje, deze Gouden Kalf winnaar van 2009. is een bijzonder drama over een Nederlandse vrouw die rondzwerft in Ierland. Met haar rode haar en de glooiende landschappen van Schotland is de film al een feest om naar te kijken. Het verhaal is fascinerend. De vrouw ontmoet een oudere man in een huisje op het platteland. Hij biedt haar eten aan, in ruil voor werk. Ze gaat akkoord, maar stelt als voorwaarde dat er niets persoonlijks wordt uitgewisseld. Geen geklets, geen social talk, niks. Dat maakt zo’n krachtige film; alles wordt uitgelegd met prachtige beelden. Een bijzonder drama.
(1998) Deze Deense film uit 1998 bezorgde me in de openingsscène al de schrik van mijn leven, en af en toe word ik er nog gillend wakker van.? Dit is de eerste film die gemaakt is volgens de regels van het ‘Dogma 95’ manifest; een manier van filmen zonder extra lampen, make-up, decors, etc. Dat levert niet zulke mooie, maar wel hele natuurlijke homevideo-achtige beelden op. De film is het allerbest als je er zonder kennis vooraf naar kijkt, daarom een korte inleiding; tijdens een groots aangepakt verjaardagsfeest van een succesvolle zakenman, komt de oudste zoon tijdens zijn speech met een schokkende onthulling. ?De combinatie van het zogenaamde Dogma-filmen en het pijnlijke realisme van de huiselijke spanningen maken dat je erin wordt gezogen, en er nog dagenlang mee in je hoofd zit.
(1997) Deze prachtige Italiaanse oorlogsfilm heeft een diepe indruk op me achtergelaten. Roberto Begnini ontving in 1999 een Oscar voor zijn briljante vertolking van de Italiaanse jood Guido.?Het verhaal van is aangrijpend; een vader en zijn zoontje worden in de Tweede Wereldoorlog naar een Duits concentratiekamp gedeporteerd. Guido, een lolbroek, besluit dat hij zijn vijfjarige zoontje niet kan confronteren met de realiteit. Hij verzint een fantasieverhaal; het hele kamp is een spel, waarmee je een echte tank kunt winnen. Het zoontje, nog vol met kinderlijke fantasie gaat er helemaal in op.? Dit maakt de film zo ontroerend; een kind in een concentratiekamp dat denkt dat alles een spelletje is, terwijl er om hem heen gemarteld en gemoord wordt, en zijn vader, die zware dwangarbeid moet verrichten en zijn zoontje steeds maar met grapjes en fantasieverhalen probeert te verbergen voor de Duitse beulen. Indrukwekkend, hartverscheurend, ontroerend en komisch, wat wil je nog meer?
