MovieSense vroeg redacteur Fabian van der Meer om zijn film top 10 samen te stellen. Dit is de lijst:
(1979) was één van mijn eerste ervaringen met het horrorgenre. Hoewel het zeker ook een sci-fi film is, heeft de film nog meer gemeen met een griezelfilm. Een soort van ‘haunted house in space’. Ik werd compleet de wereld ingezogen die Ridley Scott creëerde, en zodanig werd tevens mijn liefde voor het werk van kunstenaar H.R. Giger aangewakkerd. De special effects en art direction zijn fenomenaal en kunnen nog steeds mee. Tel daarbij op goede acteerprestaties, vooral van de toen nog onbekende Sigourney Weaver, en je hebt een tijdloze klassieker.
(2008) Door de jaren heen zijn er veel horrorfilms langs mijn netvlies gevlogen, zelden heb ik een horrorfilm ervaren waarvan ik zo onder de indruk was. Een film die martelhorror en existentialisme met elkaar vermengt tot een schokkend, bruut en uiterst diep geheel. lijkt in de eerste helft van de film om de tien minuten van genre te veranderen, maar richting het einde wordt de titel van de film maar al te duidelijk. Het knappe aan is, en dit is vooral te danken aan schrijver en regisseur Pascal Laugier, dat het de kracht en visie heeft om de ideeën tot het einde toe door te zetten zonder op compromissen uit te komen.
(1997) Haneke’s uitdagende film is deels een aanklacht tegen filmcensuur. Door zijn vindingrijkheid raak je als kijker zelfs medeplichtig aan het geheel. De film is tevens een tour-de-force in off-screen geweld, en Haneke speelt hierdoor een leuk spelletje met de filmcensuur. De opzet van de film doet aan als een clichématige psycho-slasher horror; een gezinnetje gaat naar hun afgelegen vakantiehuis om wat ‘quality time’ met elkaar door te brengen en wordt dan plots overvallen door twee, aanvankelijk erg vriendelijke, jonge heren die zich ontpoppen tot pure psychopaten en een erg naar spelletje met de familie, en vooral ook met het filmpubliek, spelen. Huiselijk geweld wordt hier wel heel erg letterlijk genomen.
(1982) is een bijzonder werk, niet echt een film, maar ook niet echt een documentaire. Iets wat er tussenin hangt. De film is voornamelijk een compilatie van beelden die veelal in timelapse zijn opgenomen. Koyaanisqatsi is Hopi (een Indiaanse taal) voor 'Het leven uit balans'. Hoewel de film geen gebruik maakt van een conventioneel narratief, is dit duidelijk de rode draad van de film. Dit alles wordt begeleid met de ontzettend mooie muziek van Philip Glass, die zijn herkenbare minimale stijl ten sterkste benut. Vanwege de abstracte structuur kan de film vele malen opnieuw bekeken en steeds anders geïnterpreteerd worden. Met zijn uiterst hypnotiserende effect is Koyaaniqatsi een soort vj-set avant la lettre.
(2003) Diep emotioneel en autobiografisch portret van Jonathan Caouette, die zichzelf jarenlang heeft gefilmd en dit alles met iMovie uiteindelijk heeft gemonteerd, tot een erg kunstzinnig en avant-gardistisch geheel. Als kijker krijgen we een diepe kijk in het leven van Caouette, wat vaak geen al te prettig momenten zijn. Indringend, eigenzinnig en diep zijn wat trefwoorden die de film gegeven kan worden. Eenmaal gezien is het een documentaire die je niet meer loslaat.
(2004) Araki’s beste film tot op heden, voorheen bekent als regisseur van vrij nihilistische, en soms platte, films over dolende tienerzielen. Gebaseerd op het boek van Scott Heim, een verhaal over kindermishandeling en het verwerken ervan, lijkt deze film waarin het leed van kinderen en tieners centraal staan, Araki op het lijf geschreven. Nieuw is echter de diepe emotionele lading en het gevoel voor subtiliteiten. Erg knap, aangezien de film aardig wat minder subtiele scènes bevat, en dit toch niet als effect bejag aandoet. Vooral een erg knappe rol van Joseph Gordon-Levitt.
(1991) De excentrieke Coen Brothers hebben een uitermate intrigerende filmografie met allemaal kwaliteitsfil Eén van hun, bij het grotere publiek minder bekende film, is . Dit is een verhaal over het gelijknamige personage, gespeeld door John Turturro, een theaterschrijver. Omdat hij verder wil in de filmwereld, vertrekt hij naar Hollywood. Hij neemt zijn vertrek in een oud en onguur hotelletje, waaruit al snel blijkt dat Hollywood niet altijd over dromen gaat. Tevens maakt hij kennis met zijn mysterieuze buurman, gespeeld door John Goodman, die een al even mysterieus pakketje bij hem achterlaat. De meest Lynch-achtige film van de Coen’s en gaat goed gepaard met
(1996) Cronenberg’s meest controversiële film over een groep ‘thrill-seekers’ die opgewonden raken van het nabootsen van auto-ongelukken, en vooral ook veel seks in auto’s hebben. Dit klinkt nu wel erg simpel en plat, de film gaat zeker stukken dieper dan dat, vandaar de vermelding in deze top tien uiteraard. Gebaseerd op het boek van J.G. Ballard; de film werd in sommige landen zelfs verboden vanwege de expliciete scènes en taboevolle thema’s. Cronenberg brengt het geheel vrij klinisch in beeld, maar weet er toch een emotioneel geheel van te maken. Hij neemt auto-erotiek hier wel heel erg letterlijk!
(2002) Een rauwe en brute film waarin een expliciete verkrachting centraal staat. Gaspar Noé zorgt ervoor dat de kijker in de eerste helft enorme koppijn krijgt door de camera vooral niet stil te houden, om dan vervolgens bij de uiterst nare anale verkrachting de camera negen minuten stil te laten staan. Het verhaal wordt verder, net als , achterstevoren verteld. Eerder dan dat het een gimmick is, gebruikt Noé deze verteltechniek om de essentie van de film te benadrukken waardoor het geheel een totaal andere, en vooral diepere, betekenis krijgt . Een pijnlijke maar belangrijke film.
(2006) Lynch is één van mijn favoriete filmmakers. Zijn meest recente film, , is in ieder geval één van de meest vervreemdende bioscoopervaringen geweest en is een film die op zijn zachts gezegd uitdagend is. gaat weer terug naar Lynch' experimentele wortels en voelt tevens aan als een film waar hij zijn carrière lang naartoe heeft gewerkt. Na het succes van . is deze een stuk minder publieksvriendelijk, maar voor de hardcore Lynch liefhebber een film om niet te missen en een mijlpaal in de filmgeschiedenis. En niet te vergeten, Laure Dern levert één van de beste en meest rauwe vrouwelijke vertolkingen van de laatste tien jaar.
