MovieSense vroeg redacteur Steven Kraan om zijn film top 10 samen te stellen. Dit is de lijst:
(2001) Misschien niet één van de allerbeste films ooit, maar de gelijknamige serie was dit wel. is de mooiste (anime) serie die ik ooit heb gezien. Deze 26-delige televisieserie draait om Spike Spiegel, een premiejager in de ruimte, en speelt zich af in de toekomst. De bemanning vult zich gaandeweg aan. Boeven worden soms gevangen, maar zijn bijzaak in het grotere verhaal. Een moderne tragedie in het bezit van fantastisch verhaallijnen en prachtige animatie. Hoogtepunt is de soundtrack van muzikaal talent Yoko Kanno, die nog veel meer moois op haar naam heeft staan. Bebop, Jazz, klassiek, pop, etc; geen stijl wordt geschuwd. speelt zich tussen aflevering 22 en 23 af. Misschien een tikkeltje minder dan de serie, maar de film heeft al enkel bestaansrecht (in mijn optiek) zodat je Spike Spiegels capriolen op een groot doek kan bewonderen. , zowel de serie als film, van regisseur Shinichiro Watanabe is verplichte kost voor iedere zichzelf respecterende filmkijker...nee zelfrespecterend mens. Het zal je verrijken, dat beloof ik je.
(2005) Alsof je naar een Hans Kazan aan het kijken bent. Hoe heeft regisseur Anders Thomas Jensen het in hemelsnaam voor elkaar gekregen om met de volgende synopsis, een film zoals te maken. Een neo-nazi net uit de gevangenis, komt bij een priester terecht voor reclassering en krijgt als hoofdtaak het bakken van een taart met de appels uit de boom die voor de kerk staat. In plaats van puberale ongein, maakt de Deense Jensen een prachtig epos van dit gegeven. Een anti-dogma95 film zou het zijn. Dogma95, een Deens verbond van regisseurs (o.a. Lars von Trier) met als doel 'zuivere' films te maken (zonder opsmuk). is groots in alles: thema, rijkgekleurde beelden, imposante actiescènes, al met al overweldigend. En het werkt. Ongelooflijk, net als een goocheltruc.
(1998) Eerlijk gezegd weet ik niet heel veel meer over deze film. Vincent Gallo (onlangs nog in een H&M reclame te zien) regisseerde, schreef, deed de muziek en speelde tevens de hoofdrol in deze semi-autobiografische film. Het gaat om Billy, die net uit de gevangenis komt, studente Layla (Christina Ricci) kidnapt, om vervolgens bij zijn wereldvreemde ouders langs te gaan en uiteindelijk een moord te plegen. De film maakte een diepe indruk op mij. Dit kwam zowel door het verhaal, dat zeer ongemakkelijk is, als door het divers gebruik van stijlen (bijna collage-achtig). Enkele keren gezien, maar nu weer te lang geleden, ga ik snel weer kijken. Oh, en Christina Ricci speelt zeer goed in deze film.
(2004) Lachen! "Say Cheese", en blijkbaar kan ook "Whisky" geroepen worden wanneer men een foto maakt van één of meerdere personen. vertelt over twee broers met een pijnlijk verleden, een sokkenfabriek en een werkster die een getrouwde vrouw speelt wanneer de ene broer bij de andere langs komt. Subtiel drama maakt van deze film een pareltje. Gezien in de bioscoop, en op dvd nog meerdere malen. Het einde is namelijk te interpreteren op diverse manieren. Echt open is het niet, maar ook weer wel. Van regiseursduo Pablo Stoll en Juan Pablo Rebella, de laatste overleed in 2006. Een dubbel verlies.
(1953) Jacques Tati regisseert en speelt het personage Monsieur Hulot, een personage dat na deze film nog meerdere malen terugkeert. Met een hoed, een pijp en een regenjas als enige houvast vindt Hulot de wereld maar een vreemde plek. In gaat zoals de titel al zegt meneer Hulot op vakantie. Misverstanden, chaos, ongemakkelijke situaties en slapstick tot in perfectie gechoreografeerd; Tati is meester op dit gebied. Naast deze film kan ik Tati's en van harte aanraden (ook beide weer met Hulot in de hoofdrol). Vooral is een prachtig relaas tegen de moderne maatschappij. blijft toch mijn favoriet door de eenvoud en het feit dat Hulot zijn intrede hier doet. Laat je niet afschrikken door de zwartwitbeelden; Monsieur Hulot zorgt al voor kleur.
(1999) Takeshi Kitano maakt nu films die je zelfs je ergste vijand niet wilt voorschotelen. Er was echter een tijd waarin Takeshi Kitano niks fout kon doen. Van foute nachtclubhost, naar acteur, regisseur en kunstenaar. is mijn persoonlijke favoriet. Over een roadtrip van een ietwat oude, sikkeneurige man en een onzeker jongetje. Misschien een cliché gegeven, twee tegenpolen die uiteindelijk vrienden worden, maar Kitano weet het niet alleen geloofwaardig te brengen, hij weet je te ontroeren. Daarnaast doorspekt met slapstick en mooie prenten (van Kitano's eigen hand), maakt van de mooiste zondagmiddagfilm die ik ken.
(2007) Paul Thomas Anderson had al heel wat mooie dingen gemaakt, voor hij zijn Magnum Opus creëerde. Ik noem , en . Deze films waren blijkbaar Anderson warming-up. Deze voorgangers maakten hem onvergetelijk, maakt deze regisseur onsterfelijk. Dit is pure cinema en kan in het rijtje van , en . Ik heb deze film tweemaal in de bioscoop gezien. De eerste keer met pauze. De tweede keer in een bioscoop waar hij zonder pauze draaide. Deze film kun je namelijk niet anders dan in één keer zien; mèt een pauze is de opbouw weg. Trage shots, een uitgestrekt verdord landschap met daarin een Daniel Day-Lewis die alle aandacht en energie naar zich toetrekt. Wat een rol! De muziek van Jonny Greenwood ( ) staat haaks op de rustige beelden, en zorgt voor onrust en verwarring bij de kijker. is geen film, maar een beleving.
(2009) zag ik op de afgelopen editie van het International Film Festival Rotterdam ( ). Diep ontroerd heb ik de zaal na afloop met vochtige ogen verlaten. De Zuid-Koreaanse Yang Ik-June acteur schreef zelf het script, regisseerde de film en vertolkte tevens de hoofdrol. Om de financiën allemaal rond te krijgen voor deze productie, verkocht hij zelfs zijn huis. Ik ben blij dat hij dit heeft gedaan. Hij won uiteindelijk één van drie Tiger Awards, en later nog ook andere prijzen. is een prachtige film die als het goed is binnenkort op televisie zal worden uitgezonden ten tijden van het International Film Festival Rotterdam, begin volgend jaar. Gaat zien!
(1963) The Master of Suspense, Alfred Hitchcock (vaak zelf in een vluchtige cameo te zien in zijn films), heeft heel wat prachtigs op zijn naam staan. Ik noem , , en . Prachtige films allemaal, met een aantal sterke, vaste ingrediënten. Openingstitels om je vingers bij op te eten. Muziek van Bernard Herrmann (oh zo mooi) en een plot vol spanning waar je U tegen zegt. Hitchcock speelde namelijk met spanning en de verwachting van de kijker. Zo is bijvoorbeeld in al vrij snel bekend wie de moordenaar is, maar dat is niet de clou. Geen 'whodunnits' voor Hitchcock, het gaat erom wáárom iets is gebeurd. De reden dat ik voor als lievelings Hitchcock film kies, is omdat het zo'n prachtig open einde heeft. Vogels vallen mensen aan, een unheimische sfeer die uiteindelijk niet ontlaadt in een verklarende ontknoping. De vogels blijven, de mensen vertrekken naar een andere plek maar het probleem wordt niet opgelost. Prachtig. Als kind voor het eerst gezien en wat nachten van wakker gelegen.
(1997) Hayao Miyazaki, de koning van de animatiefilm. Ook wel de Japanse Walt Disney genoemd, wat naar mijn idee geen compliment maar een belediging is. Miyazaki maakt geen films over goed en kwaad vol onzinnige liedjes. Miyazaki's werk is betoverend mooi. was de eerste film van Miyazaki's hand die ik zag. Misschien dat deze daarom wel zoveel indruk op mij maakte. Net als veel van zijn andere films, speelt de natuur,en behoud daarvan, een belangrijke rol. Princess Mononoke begint al in de eerste minuten met zoveel vaart, en laat je vervolgens niet meer los. en van Miyazaki zijn twee meesterwerken, maar blijft toch wel mijn favoriete Miyazaki. Let vooral op de geweldige boswezentjes met ratelende hoofdjes; zó mooi.
Bij een top 15 zou ik deze films nog hebben toegevoegd: The Shining (Stanley Kubrick), Brazil (Terry Gilliam), The Iron Giant (Brad Bird), Welcome to the Dollhouse (Todd Solondz) en Tzameti (Géla Babluani).
