De Meetlat: The Walking Dead comics vs. de televisieserie

In deze editie van De Meetlat wordt de televisieserieThe Walking Deadnaast de gelijknamige comicreeks gehouden. Kan deze de vergelijking met het origineel aan? Volledig spoiler-vrij, dus geschikt voor iedereen.

In 2003 kwam – in sfeervol zwartwit – het eerste deel vanThe Walking Deaduit. Geestelijk vader is de populaire comicschrijver Robert Kirkman die de serie met tekenaar Tony Moore op de kaart zette. Omdat deze moeite had zijn deadlines te halen, werd hij na slechts zes comics al vervangen door Charlie Adlard, die de serie met een wat realistischere stijl heeft voortgezet tot op heden (de reeks kent inmiddels meer dan honderd delen). De maandelijkse serie wordt door de critici gezien als één van de beste lopende comicreeksen en de verkoopcijfers behoren – zeker voor een comic die niet om superhelden draait – tot de top van Amerika. De trade paperbacks (wat dikkere bundels die verhaallijnen verzamelen) zijn zo mogelijk nog populairder.

Centraal inThe Walking Deadstaan de avonturen van hulpsheriff Rick Grimes, die uit een coma ontwaakt in een wereld die niet meer hetzelfde is. De doden zijn namelijk opgestaan en deze zombies hebben in korte tijd de wereldbevolking teruggebracht tot een handjevol overlevenden. En wie sterft, komt terug als wandelende dode. Daar heeft Rick echter nog geen enkel besef van. Terwijl hij zich probeert te redden in deze nieuwe realiteit denkt hij zijn vrouw en zoon te kunnen vinden nabij Atlanta, waar volgens de geruchten kleine groepjes mensen wachten in de hoop om gevonden te worden door de overheid.

Terwijl Rick zich – op zoek naar een veilige thuishaven – door de gevaarlijke wereld baant, verzamelt hij mensen om zich heen. Sommigen daarvan zijn trouwe metgezellen (zoals de vindingrijke scout Glenn, scherpschutter Andrea en de keiharde Michonne die met haar samoeraizwaard de zombies in mootjes hakt), terwijl anderen al snel het veld moeten ruimen. Niemand is veilig in deze reeks, waarbij zelfs populaire figuren en leden van de “vaste” cast gedood kunnen worden. Op deze manier staat de lezer regelmatig een grote verrassing te wachten.

Schrijver Robert Kirkman heeft aangegeven dat hij na films alsDawn of the Deadaltijd benieuwd was hoe het verder zou gaan met de mensheid zodra de aftiteling begon te rollen. MetThe Walking Deadgaat hij in op dat vraagstuk. En wat blijkt? Zodra de overlevenden gewend zijn aan de aanwezigheid van de levende doden, blijkt het grootste gevaar van de mensheid zelf te komen...

De Amerikaanse televisiezender AMC – bekend van bijvoorbeeldMad MenenBreaking Bad– kocht de rechten vanThe Walking Dead, wat in 2010 resulteerde in een televisieserie. Aan de wieg staat naast bedenker Robert Kirkman ook regisseur Frank Darabont, die de serie ontwikkelde voor het kleine scherm. Kirkman heeft altijd aangegeven dat de serie op zichzelf zal staan en dus een compleet ander verloop zal kennen. Hij zal dan ook vooral aantreden als raadgever en zeker niet als vaste schrijver. Omdat AMC geen publieke omroep is, hoeven de makers zich niet in te houden qua grafisch geweld en bloederige taferelen, wat de wereld vanThe Walking Deadeen stuk realistischer maakt.

Ook de televisieserie werd een onverwacht succes. Zombies stonden in de bioscoop nooit garant voor enorme omzetten en films over de levende doden waren vooral voor de liefhebber weggelegd. Op het kleine scherm is dat wel anders.The Walking Deadbleek namelijk een gouden greep en naast sterke kijkcijfers kreeg de serie dan ook enkele prestigieuze nominaties, zoals voor de Writers Guild of America Award en de Golden Globe Award for Best Television Series (Drama).

De allereerste aflevering vanThe Walking Deadis een feest der herkenning voor de lezers van de gelijknamige comicreeks. Het eerste nummer is namelijk als blauwdruk gebruikt, waarbij veel zaken één op één zijn overgenomen. Hier en daar zijn kleine aanpassingen en toevoegingen gemaakt, maar zelden werd het bronmateriaal zo getrouw overgenomen als bijThe Walking Dead. Tot de laatste scène, waarin duidelijk wordt dat de televisieserie een eigen richting zal inslaan.

De seizoenen nemen wel de bestaande verhaallijnen als leidraad, maar zullen daar hun eigen gang mee gaan. De basis blijft daarbij (voorlopig) wel overeind. Zo draait het eerste seizoen net als de comics over de eerste periode van Rick met de overlevenden van Atlanta (waarbij bekende gezichten als Shane, Glenn, Dale en Andrea niet ontbreken), zien we in het tweede seizoen de ontwikkelingen van de groep als zij onderdak zoeken bij de boerderij van de familie Greene en spitst het derde seizoen zich toe op het leven binnen de relatief veilige gevangenis.

Na de eerste aflevering gaat de serie vanThe Walking Deadeen eigen richting op. Zoals hierboven geconstateerd, volgt men de rode draad nog wel, maar is het verdere verloop nieuw. Hierbij is vooral de samenstelling van de groep vaak volkomen anders. Personages die in de comics maar een bijrolletje hebben kunnen zo uitgroeien tot belangrijke figuren, terwijl bekende en geliefde karakters juist veel korter in leven blijven. Zo blijft de serie zelfs voor de diehard fans onvoorspelbaar.

Daarnaast worden enkele nieuwe personages geïntroduceerd. Soms zijn dat samenvoegingen van bestaande, ondersteunende karakters, maar T-Dog lijkt vooral te zijn toegevoegd als token black guy (om ook de Afro-Amerikaanse kijkers aan te spreken). Het personage van de jagende redneck Daryl Dixon werd zelfs zo populair dat de rol vanBoondock SaintNorman Reedus werd uitgebreid. Inmiddels is hij één van de belangrijkste karakters van de serie.

De rust die de stripreeks bij vlagen uitstraalt, vertaalt zich niet helemaal naar het scherm, waar alles sneller en spannender moet, maar de essentie vanThe Walking Deadis overeind gebleven. Het verhaal gaat een andere kant op, waardoor zelfs de grootste fan niet weet wat hem zal overkomen. Sommige personages kiezen zelfs een heel andere kant in de strijd die de overlevenden moeten voeren. Als je bijvoorbeeld Andrea in de comics een warm hart toedraagt, zal de confrontatie met The Governor je even achter de oren doen krabben. Maar over het algemeen kan gesteld worden dat het bronmateriaal eer aangedaan wordt.