Snuff: moord op film

Menig persoon zal dit woord wel in zijn lexicon hebben. Na kinderporno het meest extreme, ongure en taboevolle ‘filmgenre’ dat deze aardbodem kent.

Snuff film
Het woord 'snuff' komt van 'to snuff out', wat zoiets betekent als het doven van een kaars. In dit geval kan er gesproken worden over het ‘doven’ van iemands leven. Sinds jaar en dag bestaat het fenomeen snuff al. Een snuff film heeft als enkel doel het incasseren van geld.
Het blijft nog steeds speculeren over het bestaan van deze films, nu er tot op heden nog geen officieel bewijs is vertoond van het bestaan van dit obscure filmgenre. Hoewel er geen echte bewijzen zijn, blijft het in een wereld als deze erg aanneembaar dat dit soort films gemaakt worden.

Het thema snuff is door de jaren heen ook een geliefd onderwerp geworden in fil Dit begon allemaal met de film (ook bekend als ) uit 1976. De film had aanvankelijk de titel en was een erg goedkoop en sleazy product. Het zag eruit als de gemiddelde goedkope ‘ ’ productie, die in de jaren ’70 erg populair was. Lekker rauwe rotzooi, maar verder niets bijzonders. Er werd een alternatieve versie gemaakt, waarin er een laatste scène aan werd gekoppeld en tevens werd de titel van de film in veranderd. Door toevoeging van deze scène werd de film extreem berucht, dit onder andere met dank aan de FBI, die dachten dat ze een werkelijke snuff film in handen hadden.

Wat deze extra scène laat zien is een vervolg op de vorige scène (twee vrouwen op een bed waarin de ene vrouw de andere probeert te vermoorden). Echter zien we nu dat de camera zich ineens achter de crewleden van de film bevindt. Hierdoor lijkt het of we ineens in ‘behind the scenes’ opnames zitten en het geen film meer is. De vrouw denkt dat de scène erop zit, maar wordt vastgehouden op het bed door de regisseur. Hij heeft een mes tevoorschijn gehaald en snijdt als eerste haar hand eraf. Hierna snijdt hij haar buik open en haalt haar darmen eruit, welke hij in zijn mond neemt. Einde film, welkom snuff.

In retrospect ziet het er allemaal toch behoorlijk nep uit, vooral het gedeelte met de hand is qua trucage en effecten makkelijk uit te leggen. Toch hebben de beelden met de darmen iets naars een smerigs. In die tijd kwam alles wel extreem realistisch over, vandaar ook dat de FBI bij de makers over de vloer kwamen. Dit is zeker niet de laatste film waarbij de FBI betrokken raakte, zoals de volgende films laten zien.

Kannibalenfilms
Menig liefhebber van obscure films en ranzige horror zal ongetwijfeld wel eens een kannibalenfilm hebben gezien. Deze films werden veelal in Italië gemaakt en waren daar ook behoorlijk populair. De films waren vooral berucht vanwege het feit dat dieren echt voor de camera doodgemaakt werden. Twee van de beruchtste kannibalenfilms zijn Cannibal Ferox , uit 1981, van Umbero Lenzi, maar vooral de een jaar eerder gemaakte Cannibal Holocaust van Ruggero Deodato. Beide films waren en zijn in veel landen verboden.

gaat in het kort over antropoloog die naar de diepe jungles van Zuid-Amerika reist, om erachter te komen wat er is gebeurd met de documentairemakers die een documentaire aan het filmen waren over een kannibalenstam. Uiteindelijk vindt hij het filmmateriaal en keert terug naar New York om het daar te bekijken. Wat we dan te zien krijgen is een soort pre ; het rauwe filmmateriaal van een documentaire. Hierin zien we vooral de dubieuze daden die deze documentairemakers gebruikten om hun documentaire zo sensationeel mogelijk te maken.

Deze uiterst dubieuze film werd ook door de FBI opgepikt. Eén van de scènes die als argument werd aangestipt van extreme daden van de kant van de filmmakers (de echte, Deodato dus), is een scène waarin één van de stamleden doorboord lijkt te zijn door een houten paal. Een erg onaangenaam gezicht, aangezien de paal er van onder is ingegaan en er bovenaan weer door de mond eruit komt! Dit is één van de beruchtste scènes uit de film en is tevens gebruikt als artwork voor de filmposters en videohoesjes. Het is intussen ook vrij bekend hoe ze dit gefilmd hebben; de houten paal bestaat namelijk uit twee delen, het stamlid zit op een soort zadel bovenop het eerste gedeelte van deze houten paal, het tweede gedeelte van de houten paal balanceert op haar mond. Als je tevens goed naar de scène kijkt en de paal in gedachte door het lichaam heen trekt, dan merk je dat het niet helemaal klopt, dat het dus niet echt is. Vreemd dus dat de FBI vooral over deze scène viel, aangezien een gemiddeld persoon kan zien dat het niet echt is. Deodato werd aangeklaagd en de film werd dan ook in veel landen verboden. Hij heeft hierna nog aardig wat films gemaakt, waaronder het beruchte House on the Edge of the Park , direct na Cannibal Holocaust . Momenteel is hij bezig met een vervolg op zijn beruchte kannibalenfilm.

Een andere film, in dit geval een filmreeks, waarbij de FBI betrokken raakte, was de beruchte Japanse series. Het beruchtste deel van de films is waarschijnlijk de tweede, uit 1985 van Hideshi Hino (die tevens ook het vierde deel uit de reeks maakte, ). De film is vrij kort en zonder een duidelijk plot, zoals de meeste uit de reeks, en gaat voornamelijk over een man die een vrouw martelt, tot het extreme toe. Acteur Charlie Sheen heeft deze film voorbij zijn netvlies zien komen en dacht dat hij hier te maken had met een echte snuff film, waarna hij contact op nam met de FBI en er een onderzoek gestart is.

Mondo en Death films
Er zijn ook nog twee obscure filmgenres die in de verte verwant lijken te zijn met het snuff genre. Ze hebben echter niet zo heel veel met elkaar te maken. Deze genres zijn de zogenaamde ‘mondo films’ en ‘death films’. Mondo films zijn documentaires, of pseudo-documentaires, waarbij vaak sensationele onderwerpen worden aangedaan, zoals vreemde culturen die er vage rituelen op nahouden. In mondo zijn geregeld scènes geënsceneerd, waardoor er soms een erg vertekend beeld wordt weergegeven van een bepaalde cultuur of ritueel.

Een death film is een film waarin de dood van een persoon toevallig op camera wordt vastgelegd. Terwijl bij een snuff film iemand bewust voor de camera wordt doodgemaakt. Beide filmgenre’s hebben als voornamelijk doel de winst uit verkoop. Echter begaat een death film meestal niet een strafbaar feit.

Het mondo filmgenre begon in Italië met , een film van Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti, en Franco Prosperi, uitgebracht in 1962. De film liet de kijker meegaan naar vreemde culturen en hun rituelen met als voornamelijk doel om de kijker te shockeren, zoals opnames van een banket van insecten. De film was genomineerd voor een Gouden Palm tijdens het Cannes Film Festival en werd in 1964 tevens genomineerd voor een Oscar voor Best Song met het nummer ‘More’. Gezien het dubieuze karakter van de film is de Gouden Palm nominatie een vreemde keuze geweest. De film heeft wel de weg opengelegd voor veel andere mondo imitatiefilms, zoals en de reeks.

Wie in de jaren ’80 is opgegroeid heeft ongetwijfeld wel eens iets gezien van de beruchte serie. De eerste uit de reeks is uitgekomen in 1978 en bestaat in totaal uit 6 delen, de laatste gemaakt in 1996. Deel 5 en 6 zijn alleen compilatie afleveringen. In 1999 is er nog een pseudo-documentaire gemaakt, , over het fenomeen , met nieuwe interviews en nieuw beeldmateriaal.

Veel van het beeldmateriaal bleek in scene te zijn gezet. De beruchte elektrische stoel scène uit de eerste Faces of Death , waarbij we getuigen zijn van een elektrocutie van een gedetineerde, is niet echt. De beruchte beelden van de mensen die apenhersens eten? Ook niet echt! Dit is, zoals in een speelfilm, met effecten en dummy’s in elkaar gezet. De man achter de effecten, Allan A. Apone, claimt dat ongeveer 40% van het beeldmateriaal nep is.

Ook Faces of Death had volgelingen, zoals de filmreeks Traces of Death , waarin wél voornamelijk echte beelden zaten. De films werden uiteindelijk bestempeld als death fil

Door de jaren heen zijn er seriemoordenaars geweest die hun daden op film hebben vastgelegd. Dit is voor seriemoordenaars niet een heel vreemde bezigheid, maar het is niet altijd zo dat ze de moorden zelf ook op film vastleggen. Bij seriemoordenaars ‘team’ Charles Ng and Leonard Lake was dit wel het geval. Alles werd tot op de minuut vastgelegd. Hierdoor kon dit zelfs als bewijsmateriaal gebruikt worden.

Met video’s als deze zou je haast van het bestaan van snuff films uit kunnen gaan, ware het niet dat deze films strikt voor eigen gebruik waren, om deze zo telkens opnieuw te kunnen beleven.

De film van John McNaughton, uit 1986, is losjes gebaseerd op één van de meedogenlooste seriemoordenaars die Amerika rijk was; Henry Lee Lucas. Hij heeft bekend iets van 600 mensen te hebben vermoord, met een gemiddelde van een moord per week. De film bevat een beruchte scène waarin we zien dat Henry en vriend/celmaat Otis een huis binnengaan en een familie martelt en verkracht. Dan ineens zien we Henry en Otis op de bank van hun woonkamer zitten en merken we dat de beelden die we net hebben gezien gefilmd materiaal van hun daden zijn en ze dit steeds opnieuw bekijken. Het interessante hieraan is dat ook de kijker medeplichtig lijkt te zijn, we kijken immers ook naar deze beelden.

Naar verluidt gaan er illegale kopieën van de gefilmde moorden van Charles Ng and Leonard Lake rond in het ondergrondse circuit en betalen mensen enorme prijzen ervoor. Hierdoor heeft het filmmateriaal dan alsnog bijna alle kenmerken van een snuff film gekregen.

Bowling for Columbine
De beelden in Michael Moore’s Bowling for Columbine , uit 2002, waarin we via bewakingscamera’s zien hoe de beruchte tieners hun klasgenoten en leraren neerschieten, kan feitelijk door dat segment als death film gezien worden. Tevens was het plaatsen van die beelden niet nodig geweest om een punt te maken en hebben hierdoor een sensationeel en exploitatief karakter.

Speelfilms en snuff
Mensen die geïnteresseerd zijn in het thema van snuff vinden hieronder een selectie van films die óf snuff als thema hebben, óf beelden van snuff bevatten als bijzaak.

– (1976) – (1977) – (1979) – (1982) – (1986) – (1996) – (1994) – (1999) – (2001) – (2003) – (2003) – (2004) – (2005) – (2005) – (2007) – (2007) – (2007) – (2007) – (2008) – (2009)

Documentaires over snuff
Voor mensen die na het kijken van deze lijst met films nog niet genoeg hebben van het thema kunnen zich verblijden met een aantal documentaires.

Snuff: A Documentary About Killing on Camera uit 2008, gemaakt door Paul von Stoetzel. Deze documentaire brengt alles met een passend grauw sfeertje. De documentaire heeft ook zijn dubieuze momenten en is objectief gezien niet de beste documentaire over dit onderwerp.

Een andere documentaire komt uit de serie The Dark Side of Porn die gaat over de duistere kanten van de porno-industrie. De serie heeft twee seizoenen, uitgebracht in 2005 en 2006. De vierde aflevering van het tweede seizoen gaat over snuff en heet Does Snuff Exist? . De documentaire bevat diverse interviews met mensen van de FBI en de porno-industrie, als ook filmmakers als Eli Roth ( Hostel ), Ruggero Deodato ( Cannibal Holocaust ) en John Alan Schwartz ( Faces of Death ).

Hoewel snuff toch zeker een aannemelijk verschijnsel is, blijft het nog steeds een ‘urban myth’, officieel bestaan ze niet. Maar in een maatschappij waarin kinderporno steeds vaker uit de obscure onderwereld lijkt te verschijnen, is het niet zo heel moeilijk om aan te nemen dat ook snuff films aan de lopende band worden gemaakt en verspreid.

Does snuff exist? Who knows!