Muziek in de bioscoopzaal, vooraf of ter ondersteuning van een film. Wat doet dat met een kijker? In sommige gevallen is een stilte angstaanjagender dan wat voor geluidseffect dan ook. Voor de storm, voor een ongeluk of tijdens een slowmotion. Soms ook is de soundtrack van een film beter dan de flick zelf. En in andere gevallen kan de film niet zonder de muziek of smelten deze zelfs samen, in het geval van een musical.
Een andere vorm van het gebruik van muziek ter ondersteuning van bewegend beeld is de titelsong van een serie. Paint it Black van The Rolling Stones kan ik niet horen zonder aan de door Veronica uitgezonden Vietnam serie Tour of Duty te denken. En de Joe Cocker versie van With a little help from my friends katapulteert mij direct terug naar late zondagmiddagen achter het kleine tvtje in een Haagse nieuwbouwwijk en mijn hevige verliefdheid op Winnie Cooper, want het introductienummer van The Wonder Years.
Dat muziek een belangrijke aanjager van emoties is weet iedereen, ook film- en televisiemakers. Zet de radio maar eens aan terwijl er een nummer draait dat op een begrafenis werd gespeeld waarbij je aanwezig was. Kortom: muziek brengt je in de stemming, in een stemming zou ik zelfs beter kunnen schrijven. Eye of the tiger, de ultieme earworm der filmmuziek nummers, al is Far from over, van Frank Stallone (inderdaad, de broer van) ook afgrijselijk. Met een trip naar Parijs in het verschiet dwarrelen opeens flarden van de soundtrack van Amélie mijn gedachten binnen. Alsof de lantarenpalen in Mont Martre stiekem speakers achter hun lampjes verborgen hebben kan daar opeens een riedeltje uit de lucht komen vallen.
Maar welke soundtracks zet ik nou, alsof het een plaat van een van mijn favoriete artiesten is, apart op een speellijst in Spotify? Welke official motion picture soundtrack's staan bij mij in de cd kast? Ik moet eerlijk gezegd even kijken....Ah, natuurlijk Amores Perros, Halloween (angstaanjagender wordt het niet), Kill Bill (1&2), Ghostdog. De laatste drie samengesteld door RZA van de Wu-Tang Clan en onvergetelijk. Ook staat er een kopie, van een goede vriend gekregen destijds, die RMX heet. Ennio Morricone RMX. Een typisch begin Y2K product dit, met remixes van Morricone klassiekers door verschillende dj's. De laatste twee soundtracks die mij helder voor de geest staan zijn die van La Grande Bellezza en Knight of Cups. De eerste zwengelt een vlaag van hedonisme in mij aan die ik (gelukkig) in het dagelijks leven goed weet te onderdrukken. De soundtrack van Knight of Cups, tja Knight of Cups. Een meer occulte en esoterische film is er na Holy Mountain (hey, ga ik zo direct de soundtrack van opzoeken!) niet geschoten volgens mij.
Feiten zijn soms vreemder dan fictie en populaire cultuur bepaalt voor een groot deel onze kijk op de wereld. Dat maakt dat soundtracks voor film en tv ons leven binnensijpelen zonder dat wij daar erg in hebben. En zo worden die soundtracks onze soundtracks voor het leven, voor elke scene een gepaste en soms een oorverdovende stilte.
