Aangemoedigd door de juichende berichten uit Cannes, wilde ik zelf het resultaat van Jean van der Velde’s knip en plakwerk of te wel de Arthouse versie van Wit Licht wel eens zien.
In het Amsterdamse Ketelhuis werd een eenmalige vertoning georganiseerd onder aanwezigheid van de regisseur zelf, die zijn nieuwe versie kwam toelichten. Van der Velde wilde een minder commerciële versie maken voor een kleiner Arthouse publiek. Daarom verdween de muziek en werden de scènes in chronologische volgorde gezet, waardoor de flashbacks verdwenen. De film werd hierdoor minder uitleggerig.
Muziek, zo vertelde Van der Velde, is een hulpmiddel om emoties aan te kondigen. Juist dat was ook een van mijn kritiekpunten op Wit Licht . Los van de vraag of Marco Borsato als Eduard de juiste keuze voor de hoofdrol was, ging het mij om het verhaal en hoe dat werd verteld.
The Silent Army is een verrassend goede film geworden, waarbij de kijker zelf mag nadenken en zich een mening mag vormen, in tegenstelling tot Wit Licht. Beide films hebben momenten waarbij je bijna niet durft te kijken. Ellende met kinderen raakt je nu eenmaal eerder dan ellende met volwassenen. Mogelijk schuilt daar ook het succes in van SlumDog Millionair .
In totaal hebben iets meer dan 300.000 mensen Wit Licht gezien. Helemaal niet slecht, gezien het feit dat een film als Bride Flight bij 340.000 bleef steken. Wit Licht bleek een sluiper, de film kabbelde rustig door en bereikte zo zijn publiek.
Natuurlijk hadden de makers erop gerekend dat de film de overmacht aan bezoekers van Borsato’s concerten met de zelfde titel naar de bioscoop zou lokken, die bovendien al gratis toegang hadden op vertoon van hun concert kaartje, maar het merendeel bleef weg. De vraag blijft waarom. Wil een Borsato fan zijn held niet als Eduard zien, die een kok/restauranthouder speelt in Afrika en opzoek gaat naar het ontvoerde vriendje van zijn zoon ?
Daar hadden ze in Cannes in ieder geval geen last van. Ik ook niet trouwens. Ik had meer last van de motivatie van de hoofdpersoon. Waarom hij zijn leven op het spel zet om een vriendje, tevens zoontje van zijn werkster te redden. Mij leek het veel aannemelijker dat Eduard eigenlijk (zonder dat wij dat wisten) zijn eigen zoon ging zoeken, omdat zo zou later blijken hij ooit een kind had verwekt tijdens een korte affaire met zijn donkere huishoudster.
In The Silent Army had ik dat gevoel niet, deze versie nam al mijn bezwaren weg. Dit is de film die in eerste instantie uitgebracht had moeten worden. Maar waarom geen tweede leven? Gewoon uitbrengen met een klein aantal kopieën en bij gebleken succes, gewoon meer kopieën draaien en steeds iets groter uitbrengen. Uiteindelijk gaat het om een verhaal dat verteld moet worden en dat doet Van der Velde in The Silent Army uitstekend.
