MovieSense redacteur Dries Thomas neemt elke maand de nieuwe trailers onder de loep. Welke blijven bovendrijven en welke kan je maar beter meteen vergeten. Hieronder zijn oordeel over de maand september.
Het was even verschieten toen de eerste volwaardige trailer van werd uitgebracht. Het filmpje duurt bijna 4 minuten, hetgeen voor Hollywood-producties ongebruikelijk lang is. Lange trailers hebben namelijk de neiging om te veel informatie prijs te geven, wat de kijkervaring niet ten goede komt. Maar dat is hier gelukkig niet het geval. De scènes die aan bod komen, zijn zo zorgvuldig uitgekozen dat we eigenlijk enkel de hoofdpersonages leren kennen en ontdekken dat het om een bizarre moordzaak gaat. Het hoe, wat en waarom van de zaak blijft een mysterie. Een sterke trailer dus, met een al even indrukwekkende soundtrack van Trent Reznor.
J. Edgar
Als Clint Eastwood en Leonardo DiCaprio de handen in elkaar slaan, dan liggen de verwachting vanzelfsprekend hoog. Daarom ook dat de trailer van lichtjes teleurstelt. DiCaprio heeft een ware metamorfose ondergaan voor zijn rol – er zijn enkele kilo’s bijgekomen, de blauwe jongensogen zijn bruine mannenogen geworden en zijn stem klinkt zwaarder. Het is dan ook jammer dat al deze inspanningen verloren gaan van zodra hij met die verschrikkelijke verouderingsmake-up in beeld verschijnt. De acteur wordt zo plots een wassen pop. De film zelf lijkt een kwaliteitsvolle maar iets te brave biopic te zijn. Zelfs het prachtig beeldwerk van Tom Stern kan niet verdoezelen dat Eastwood hier iets te conventioneel te werk is gegaan. Desondanks zou het me niet verbazen als binnenkort enkele Oscars in de wacht sleept.
Toen dit filmproject voor het eerst opdook, leek het gedoemd om niet meer te worden dan het zoveelste zinloze kostuumdrama gebaseerd op een literair meesterwerk. Dat moeilijk in beelden te vertalen valt, blijkt overigens uit de vele verfilmingen die deze prent vooraf gingen. Maar dat schrikte Oscarwinnares Andrea Arnold blijkbaar niet af. De poëtische beelden, die in het prehistorische 4:3 formaat werden opgenomen, doen meteen denken aan het werk van Terrence Malick, temeer wanneer de camera in het openingsshot door het hoge gras sluipt. Bovendien wordt dit alles nog eens versterkt door de afwezigheid van een soundtrack. We horen enkel de natuur zijn gang gaan en iemand die fluistert: “You broke my heart, you killed me.” Krachtige trailer.
De strijd voor virusfilm van het jaar kan beginnen! Er was al de thriller van Steven Soderbergh, en nu is er ook het romantisch drama van David Mackenzie. Terwijl de eerste film rekent op een sterrencast bestaande uit Matt Damon, Marion Cotillard, Jude Law, Gwyneth Paltrow, Bryan Cranston, Kate Winslet en Laurence Fishburne, neemt de tweede genoegen met Eva Green en Ewan McGregor. Het grote verschil zit hem evenwel in de emotionele aanpak van . De film wil iets te duidelijk een gevoelige snaar raken, maar moet oppassen dat het zich zo niet in de eigen voet schiet. Want voor je het weet, heb je een film waarbij de kijker om de foute reden een traan wegpinkt.
Liam Neeson krijgt sinds zijn rol in niet genoeg van zijn status als actieheld. Mensen blijken geen volwaardige tegenstanders meer te zijn en dus gaat Neeson in de trailer van de strijd aan met bloeddorstige wolven. Niet echt realistisch, maar wat had je dan ook verwacht van regisseur Joe Carnahan? Onder het Michael Bay-motto ‘laat een goed verhaal nooit in de weg staan van overbodige actie’ laat Carnahan zijn door liefdesverdriet getormenteerd hoofdpersonage met behulp van een vliegtuigcrash in de ijskoude wildernis van Alaska belanden. Wat volgt is een soort Hollywoodiaanse met wolven in de plaats van ijsberen.
