Hilarische momenten in2 Days in New York.
De Frans-Amerikaanse actrice, regisseuse en scenarioschrijfster Julie Delpy is in Nederland vooral bekend vanBefore Sunrise(1995) enBefore Sunset(2004), waarin ze onder de regie van Richard Linklater een romantisch koppel vormde met Ethan Hawke. Delpy heeft nu met2 Days in New Yorkeen vervolg gemaakt op2 Days in Paris(2007), waarin ze de oude (Franse) wereld opnieuw laat botsen met de nieuwe (Amerikaanse) wereld. Dit maal bezoekt hoofdpersoon Marion (Julie Delpy) niet met haar Amerikaanse vriend haar familie in Parijs, maar komen haar vader en zus naar New York, waar zij inmiddels met haar zoontje ingetrokken is bij haar nieuwe vriend Mingus (Chris Rock) en zijn dochtertje.
Botsing van culturen
In het begin van de film krijgen we in een flash-back te zien hoe fotografe Marion en radiomaker Mingus elkaar ontmoet hebben. Marion verzucht tegenover hem, dat ze nooit meer aan de man zal komen, omdat ze dik en oud is en een baby heeft. Mingus troost haar met de woorden “But at least you‘re French”. Dat ze Franse familie heeft, zal hij aan den lijve ondervinden, wanneer pa, zus en vriend twee dagen op bezoek komen. Alle culturele verschillen en vooroordelen over losbandige Fransen en preutse Amerikanen worden breed uitgemeten in een reeks van over elkaar heen buitelende scènes. Het begint al bij de douane, waar pa (de echte vader van Delpy) stinkende worsten en kazen het land probeert binnen te smokkelen. Zus Rose, gespeeld door medescenariste Alexia Ladneau, vertoont exhibitionistische trekjes en heeft moeite haar kleren aan te houden, terwijl haar vriend (Alex Nahon) in het bijzijn van de kinderen een dealer laat verschijnen voor wat weed. Waar de anderen vooral karikaturale types neerzetten, blijft Chris Rock, die wij kennen als zwarte stand-up comedian, met de mengeling van afkeuring en verbazing op zijn gezicht vooral zichzelf. Bovendien heeft hij tussen alle kluchtige scènes door een aantal solomomenten, waarin hij zijn relatieproblemen op een soms geestige manier bespreekt met zijn vriend Barack Obama in de gedaante van een platte kartonnen pop.
Vrouwelijke Woody Allen
Julie Delpy is naar aanleiding van2 Days in Pariswel eens vergeleken met Woody Allen die vaak op een knappe manier culturele vooroordelen en menselijke ongemakken op een bijna terloopse manier uitvergroot. Delpy weet soms inderdaad familieverbanden en moeizame relaties op een licht absurdistische manier en hilarisch uit te vergroten, maar vaker laat ze haar personages ontsporen in een kluchtige opeenstapeling van grappig bedoelde maar veelal flauwe grappen en beledigingen over en weer, vooral in de eerste helft van de film. In het tweede gedeelte verdwijnen pa, zus en vriend iets meer naar de achtergrond en krijgen Marion en Mingus en hun verhouding wat meer aandacht. Delpy gaat er beter van spelen, bijvoorbeeld wanneer ze tegenover een buurvrouw een hersentumor voorwendt, een act die gevolgen heeft voor de tentoonstelling waarop haar foto’s gepresenteerd worden en waarop zij haar ziel letterlijk verkoopt. Uiteindelijk komt het allemaal goed,maar met dat happy end wordt ook een intellectueel spel gespeeld, zoals daartoe ook een aanzet wordt gegeven in verwijzingen naar onder meer Apocalypse Now,Wachten op Godot en Godard.
Feit en fictie
Ook met de werkelijkheid wordt een spel gespeeld. De rol van de vader wordt gespeeld door de echte vader van Delpy. Haar moeder, een Franse actrice, is drie jaar geleden gestorven en komt ter sprake in een poppenspel van Marion voor de kinderen, aan het begin en het eind van de film. July Delpy speelt de rol van Marion in onvervalst Frans, wanneer zij met haar familie praat. De foto’s van Marion zijn weer een verbeelding van en verwijzing naar haar fictieve leven en haar verhouding daarin met Mingus en de kinderen.
Conclusie
In2 Days in New Yorkkaart Delpy culturele verschillen aan tussen Fransen en Amerikanen in een vaak karikaturale setting die misschien voor Amerikanen werkt maar voor Europeanen al snel gaat vervelen. Deze grappen zijn nu wel uitgemolken en een derde deel heeft echt geen kansen meer, tenzij Julie Delpy de aandacht nog grondiger verlegt naar meer verrassende en geestige verwikkelingen, zoals in het tweede deel van de film gebeurt.
