7 Days in Havana - recensie

NaNew York Stories enParis je t’aime heeft Havana nu ook een film waarin verschillende regisseurs een ode brengen aan deze stad.

Maar liefst zeven artiesten hebben een team gevormd om samen een film te creëren die de hoofdstad van Cuba eer aan doet. De verschillende losstaande verhalen zijn geschreven door Leonardo Padura, één van Cuba’s internationaal meest bekende schrijvers. Elk verhaal dat hij voor de film schreef, wordt verbonden aan een dag van de week, beginnend met maandag. De verschillende episodes werden in volgorde geregisseerd door Benicio del Toro, Pablo Trapero, Julio Medem, Elia Suleiman, Gaspar Noé, Juan Carlos Tabío en Laurent Cantet. In de eerste sequentie is te zien hoe een jonge Amerikaanse acteur (gespeeld door Josh Hutcherson, bekend uitThe Hunger Games) in Cuba aankomt om daar aan een filmschool te studeren. Wanneer de dinsdag aanbreekt, wordt dit tafereel geheel losgelaten voor een geheel ander verhaal.

De tweede dag staat namelijk in het teken van een beroemde regisseur. Hij bezoekt verschillende feestjes en bijeenkomsten die hij probeert te doorstaan met behulp van sterke drank. De woensdag vertelt het verhaal van een getalenteerde Cubaanse zangeres die moet kiezen tussen blijven bij haar huidige relatie of met een Spanjaard mee naar Europa gaan in de hoop daar succes te beleven. Een melodramatische vertelling zorgt hier helaas voor dat het eerder komisch dan dramatisch overkomt. De donderdagscène is interessanter, hierin is de regisseur van dit segment, Elia Suleiman, zelf te zien tijdens zijn verblijf in Cuba. De aflevering creëert op puzzelachtige wijze twijfel over betekenis. Op zaterdag moet een arm gezin een taart bakken en komen enkele bekenden uit een eerdere dag terug. De week wordt afgesloten met zondag waarop een Cubaanse vrouw een groep mensen commandeert bij de voorbereiding van een perfect feest voor de maagd Maria.

De vijfde dag, vrijdag, heb ik voor het laatst bewaard. Deze scène is namelijk het meest interessant en geeft aan hoe de film een stuk beter had kunnen werken dan het in de huidige vorm doet. In dit segment is te zien hoe een reinigingsritueel bij een meisje wordt uitgevoerd. Haar ouders dwingen haar om hieraan deel te nemen vanwege haar lesbische geaardheid. De scène is spookachtig gefilmd door het pulserende tempo waarin de beelden getoond worden. Ze worden begeleid door enkele herhaalde tromslagen die het repetitieve karakter versterken. Ervaren regisseur Gaspar Noé laat zijn ervaring spreken bij het tonen van een duistere kant van de toch zo zonnige stad. In dit deel heeft narratieve voortgang plaatsgemaakt voor aurale en visuele impulsen die een bijzondere ervaring achterlaten. De film was een stuk interessanter geweest wanneer alle delen in een dergelijke zintuiglijke vorm waren gegoten.

Hoewel enkele van de shorts wel degelijk interessante elementen in zich hebben, worden ze in7 Days to Havana vrij arbitrair aan elkaar verbonden. Het is duidelijk dat de Cubaanse hoofdstad centraal staat in de verschillende korte verhalen, maar er mist enige cohesie. Men had een prachtig mozaïek kunnen creëren door op verhalend dan wel thematisch vlak overlappingen of verbindingen te maken, maar dit wordt totaal genegeerd. Daarnaast kennen sommige dagen ergerlijke details. Zo ligt het sentimentele er in het woensdagverhaal ergerlijk dik bovenop en is de maandag die door Benicio Del Toro wordt geregisseerd één van de meest vrouwonvriendelijke stukjes cinema van de afgelopen paar jaar.

Toch blijft het meest bezwaarlijke aan de film dat de verschillende verhalen samen geen mooi geheel vormen. Sommige delen zijn op zichzelf een interessant experiment, met name Noé’s sequentie, maar deze sluiten nergens aan bij de rest. De film faalt zowel in het bieden van een consistente op zichzelf staan de film, als in het schetsen van een boeiend beeld van Havana. De potentie is duidelijk te zien, maar wordt niet waargemaakt.