A Good Day to Die Hard - recensie

Die Hardblijkt een langzaam stervende franchise te zijn. Te langzaam.

In 1988 kwam John McClane tot leven. De filmDie Hardwerd een groot succes en dit succes is een van de redenen dat we nu opgescheept worden met alweer het vijfde deel. “How can the same shit happen to the same guy twice?!” verzuchtte John McClane inDie Hard 2. Welnu, dit is dan de vijfde keer en de kijker kan voor de zoveelste keer gaan aanschouwen hoe McClane de wereld van de ondergang redt.

Eigenlijk is een impressie van het plot niet echt interessant aangezien het plot wederom de formule van deDie Hardreeks volgt met enkele verschillen om toch nog een vervolg te rechtvaardigen. Waar in het vorige deel (uit 2007) de dochter van politiedetective John McClane een grote rol had, is dat nu John’s zoon Jack. Zoon Jack is spion voor de CIA en gestationeerd in Moskou waar zijn missie in de soep loopt. Vader McClane komt ter ore dat zijn zoon een levenslange gevangenisstraf boven het hoofd hangt, en dus plant hij een ‘vakantie’ in de Russische hoofdstad. Na 15 minuten in de film, zoals in alle films uit de reeks, barst het geweld los. Vanaf dat moment begint het ballet van kogelregens, explosies, achtervolgingen, nucleaire plotwendingen, en ondergaat John McClane wederom dezelfde transformatie waarin hij er steeds gehavender, bebloeder en beschoten komt uit te zien.

Het eerste deel, simpelwegDie Hard, kwam uit in een periode waarin het actiefilm genre hoogtijdagen vierde in mainstream Hollywood. Actiesterren zoals Arnold Scharzenegger, Sylvester Stallone, en Bruce Willis werden geboren en deze drie grote iconen van het actiegenre werken tot op de dag van vandaag met dit genre (hoewel Willis natuurlijk een veel wijder bereik heeft gekend). Inmiddels hebben nieuwe actiehelden het stokje overgenomen, met Jason Statham voorop. WatDie Hardzo succesvol maakte, was het type held dat John McClane belichaamde. McClane is eigenlijk niet veel anders dan de gewone politieagent die niet beschikt over bovennatuurlijke kracht of uitmuntende vechttechnieken maar door hard te blijven knokken en op zichzelf te vertrouwen uiteindelijk de bovenliggende partij is. Het type alledaagse held maakt het gemakkelijk om je met McClane te identificeren.

A Good Day to Die Hard heeft uiteraard geen pretenties een hoogstaande film te zijn en entertainment is uiteraard het doel. Maar de kijker wordt al snel gebombardeerd met shoot-outs, wilde achtervolgingen en waanzinnige plotlijnen over een dreigende nucleaire wereldoorlog. Tijd voor enige suspense wordt geheel niet ingelast en een poging om een enigszins goed verhaal neer te zetten niet eens ondernomen. Ook de verhaallijn over de bekoelde relatie tussen vader John en zoon Jack is net zo voorspelbaar als ongeïnspireerd. Regisseur John Moore, die eerder actiefilms alsMax Payne enBehind Enemy Linesmaakte, is als het om actie gaat de juiste persoon aan het roer. Maar de actie is eigenlijk zo alom aanwezig, dat je je als kijker doodgegooid voelt met schietpartijen die je al snel niet meer kunnen interesseren.

Het vijfde deel alweer in deDie Hardreeks die laat zien dat deze franchise toch wel doodgebloed is.A Good Day to Die Hardis een doorsnee actiefilm die beneden de maat is en verder niets toevoegt aan de reeks, anders dan dat we de zoon van McClane (tussen alle achtervolgingen en schietpartijen) een beetje leren kennen. Willis heeft al aangekondigd een volgende deel te willen maken. Ik zou zeggen: doe maar niet.