A Somewhat Gentle Man - recensie

Man probeert na jarenlange gevangenisstraf zijn leven weer op te pakken. Gitzwarte komedie in grauw Noorwegen.

Noorwegen, hartje winter, de deuren van de lokale gevangenis gaan open, Ulrik is vrij! Echter de vreugde is niet bepaald van zijn gezicht te lezen, langzaam sjokt hij door de sneeuw naar buiten. De man heeft zojuist twaalf jaar in de gevangenis gezeten voor een moord en aangekomen in de stad wacht Rune Jensen, zijn gangsterbaas, hem al weer op. Afscheid nemen van het harde gangsterleven zit er voorlopig nog niet in. Jensen heeft tijdens de afwezigheid van Ulrik financieel gezorgd voor Ulrik’s vrouw en zoon, ook heeft hij een onderkomen en baantje geregeld voor Ulrik. Eenmaal gesetteld loop Ulrik tegen allerlei problemen aan, de relatie met zijn zoon verloopt problematisch, hetzelfde geld voor zijn relaties met vrouwen en dan moet hij ook nog een kogel door zijn verrader jagen. Ulrik is een zachtaardige man, maar hoe zachtaardig kan hij blijven met zoveel problemen?

Gelaagde personages

A Somewhat Gentle Man is een gitzwarte komedie met een goede dosis drama. Neem zijn relatie met zijn huisbazin, ze is een zeer onvriendelijke gescheiden vrouw die er op zijn zachtst gezegd niet al te verzorgd uitziet, Hans Petter Moland weet haar neer te zetten als een persoon van vlees en bloed die naarmate de film vordert zich steeds aandoenlijker begint te gedragen. De manier waarop ze Ulrik probeert in te palmen is zeer geestig en tegelijk ook intrigerend omdat de personages geen karikaturen worden maar mensen van vlees en bloed blijven. Je glimlacht als je haar gekleed ziet in een ontzettend fout ‘kinky’ jurkje, dansend op een Poolse variant op Idols maar tegelijk wekt dit beeld een soort van medelijden voor haar op. Haar onverzorgde uiterlijk en gemene houding tegenover de rest van de wereld blijkt niet meer dan een manier te zijn voor haar om zichzelf te beschermen, eenmaal uit die schulp zie je de emotionele kanten van Ulrik’s huisbazin.

Deze emotionele diepgang wordt zelden in woorden uitgedrukt, je zult er zelf een beetje naar moeten vissen maar eenmaal erover nadenkend zal je de film een stuk meer waarderen. Het subtiel tonen van emoties is dan ook erg goed gedaan, natuurlijk in de eerste plaats door de allen fantastisch acterende castleden. Bjørn Floland zet de gangsterbaas Rune Jensen erg goed neer, in combinatie met het script en de regie wordt wederom een gelaagd personage gecreëerd. De echte ster is natuurlijk Stellan Skarsgård vanwege zijn rollen in Hollywood producties, zo speelde hij als Bootstrap Bill in de laatste twee delen van Pirates of the Caribbean. Hier schittert Skarsgård als ex-gedetineerde Ulrik, hij geeft de rust die aanvankelijk in het personage huist erg goed neer om naarmate de film vordert steeds meer emoties te uiten. Ook zijn imposante verschijning met paardenstaart staan deze diepgang niet in de weg, wat zijn spel alleen maar interessanter maakt.

Somber en traag

Gedurende bijna de hele film is het winter, in combinatie met de weinig fleurige mise-en-scène levert dit een erg grauwe film op. De sfeer is dan ook enerzijds deprimerend vanwege de vele problemen, de onverzorgde en botte karakters en de grauwe beelden. Toch zorgen de volop aanwezige humor en positieve emotievolle scènes voor aangename lichtpuntjes in de sombere wereld van Ulrik. Het trage tempo daarentegen wordt soms iets te veel van het goede, waardoor de film af en toe inkakt, overigens is doet dit de film verder niet de das om.

Conclusie

Ietwat trage film vol gelaagde personages die uitstekend door hun acteurs worden neergezet. Een film over een man die zijn gangsterleven achter zich wil laten. Een film over alledaagse problemen. Maar bovenal een film die de ogenschijnlijk dunne scheidingslijn tussen tragedie en geluk in de dagelijkse praktijk en biedt zowel drama als humor.

Noorwegen, hartje winter, de deuren van de lokale gevangenis gaan open; Ulrik is vrij! Echter, de vreugde is niet bepaald van zijn gezicht te lezen, langzaam sjokt hij door de sneeuw naar buiten. De man heeft zojuist twaalf jaar in de gevangenis gezeten voor een moord en aangekomen in de stad wacht Rune Jensen, zijn gangsterbaas, hem al weer op. Afscheid nemen van het harde gangsterleven zit er voorlopig nog niet in. Jensen heeft tijdens de afwezigheid van Ulrik financieel gezorgd voor Ulrik’s vrouw en zoon, ook heeft hij een onderkomen en baantje geregeld voor Ulrik. Eenmaal gesetteld loop Ulrik tegen allerlei problemen aan, de relatie met zijn zoon verloopt problematisch, hetzelfde geld voor zijn relaties met vrouwen en dan moet hij ook nog een kogel door zijn verrader jagen. Ulrik is een zachtaardige man, maar hoe zachtaardig kan hij blijven met zoveel problemen?

Gelaagde personages
A Somewhat Gentle Man is een gitzwarte komedie met een goede dosis drama. Neem zijn relatie met zijn huisbazin, ze is een zeer onvriendelijke gescheiden vrouw die er op zijn zachtst gezegd niet al te verzorgd uitziet. Hans Petter Moland weet haar neer te zetten als een persoon van vlees en bloed die naarmate de film vordert zich steeds aandoenlijker begint te gedragen. De manier waarop ze Ulrik probeert in te palmen is zeer geestig en tegelijk ook intrigerend omdat de personages geen karikaturen worden maar mensen van vlees en bloed blijven. Je glimlacht als je haar gekleed ziet in een ontzettend fout ‘kinky’ jurkje, dansend op een Poolse variant van Idols maar tegelijk wekt dit beeld een soort van medelijden ten opzichte van haar op. Haar onverzorgde uiterlijk en gemene houding tegenover de rest van de wereld blijkt niet meer dan haar manier te zijn om zichzelf te beschermen. Eenmaal uit die schulp zie je de emotionele kanten van Ulrik’s huisbazin.

Deze emotionele diepgang wordt zelden in woorden uitgedrukt, je zult er zelf een beetje naar moeten vissen maar eenmaal erover nadenkend zul je de film een stuk meer waarderen. Het subtiel tonen van emoties is dan ook erg goed gedaan, natuurlijk in de eerste plaats door de fantastisch acterende castleden. Bjørn Floland zet de gangsterbaas Rune Jensen erg goed neer, in combinatie met het script en de regie wordt wederom een gelaagd personage gecreëerd. De echte ster is natuurlijk Stellan Skarsgård vanwege zijn rollen in Hollywood producties, zo speelde hij als Bootstrap Bill in de laatste twee delen van Pirates of the Caribbean . Hier schittert Skarsgård als ex-gedetineerde Ulrik, hij geeft de rust die aanvankelijk in het personage huist erg goed weer om naarmate de film vordert steeds meer emoties te uiten. Ook zijn imposante verschijning met paardenstaart staat deze diepgang niet in de weg, wat zijn spel alleen maar interessanter maakt.

Somber en traag
Gedurende bijna de hele film is het winter, in combinatie met de weinig fleurige mise-en-scène levert dit een erg grauwe film op. De sfeer is dan ook enerzijds deprimerend vanwege de vele problemen, de onverzorgde en botte karakters en de grauwe beelden. Toch zorgen de volop aanwezige humor en positieve emotievolle scènes voor aangename lichtpuntjes in de sombere wereld van Ulrik. Het trage tempo daarentegen wordt soms iets te veel van het goede, waardoor de film af en toe inkakt, wat overigens de film verder niet de das om doet.

Conclusie
Ietwat trage film vol gelaagde personages die uitstekend door hun acteurs worden neergezet. Een film over een man die zijn gangsterleven achter zich wil laten. Een film over alledaagse problemen. Maar bovenal een film over de dunne scheidingslijn tussen tragedie en geluk in de dagelijkse praktijk en biedt zowel drama als humor.