Alex Cross - recensie

Een politieagent met een psychoanalyse verslaving, het is zo slecht als dat het klinkt.

Alex Crossis losjes gebaseerd op het twaalfde boek van de gelijknamige boekenserie van James Patterson, die in Amerika een stuk populairder is dan hier. Alex Cross heeft al eerder twee verfilmingen gehad, toen was het Morgan Freeman die in de rol van de politieman kroop. Nu moeten we het doen met Tyler Perry. Als regisseur is Rob Cohen aangetrokken. Hij werd even een bekende naam door de eersteThe Fast and the Furious. Maar vervolgens heeft hij eigenlijk alleen nog maar flauwe actiefilms geregisseerd (xXxenThe Mummy: Tomb of the Dragon Emperor) die weliswaar bakken geld verdienden maar door de pers massaal neergesabeld werden. Een weinig hoopvol begin dus.

Dr. Alex Cross is een psycholoog en een politie luitenant in Detroit. Samen met zijn partner Tommy Kane (Edward Burns) stuit hij op een brute moord op een belangrijke zakenvrouw genaamd Fan Yau. Ze is verdoofd, gemarteld en uiteindelijk vermoord. De dader is een man genaamd Picasso (Mattheuw Fox), een ware psychopaat die na zijn brute daden een schets achterlaat (vandaar de naam Picasso) met daarop zijn volgende dader. Cross en zijn team gaan op onderzoek uit en Picasso blijkt het gemunt te hebben op de miljardair Leon Mercier (Jean Reno). Alles wordt uit de kast getrokken om Picasso te stoppen en Mercier te beschermen.

Naast politieagent is Cross dus ook een pientere psycholoog, en dat zullen we weten ook. Hij weet overal het antwoord op en hij heeft meteen in de gaten als er iets mis is. Waar dat bij films als Sherlock Holmes nog met een knipoog wordt gebracht, neemt Cross zichzelf hier veel te serieus. Het zorgt voor ongeloofwaardige prietpraat waardoor je regelmatig aan je hoofd krabt: waar heeft die gast het over? Het wordt nog mooier als de psychoanalyticus in Cross naar boven komt. Met minieme bewijzen en informatie over Picasso komt hij tot de volgende briljante conclusie: Picasso is een sociopaat en een narcist die iemand moet laten lijden, misschien zijn moeder, of zijn vader, of zichzelf of misschien wel de hele wereld! Natuurlijk Dr. Cross, wat jij wil.

Ook aan Picasso’s personage is vermoedelijk weinig creatief denkwerk vooraf gegaan. Vermoedelijk heeft menThe Dark Knightnog een keer opgezet en gedacht: als we de trekjes van Heath Ledger een beetje imiteren, dan hebben we vast een sterke bad guy. Of er enige logica achter zit, lijkt niet uitgemaakt te hebben. Naast de flauwe naam en gimmick (kleurplaatjes achterlaten in plaats van speelkaarten) laat ook Picasso flink wat neurotische trekjes zien en kraamt regelmatig totale onzin uit die vermoedelijk heel erg maniakaal had moeten klinken. Matthew Fox moet roeien met de riemen die hij heeft en gezien het script deed hij het zo slecht nog niet. Al slaat hij aan het einde iets te ver door in het overacting, wat een onbedoeld hilarische scène oplevert.

Zowel de protagonist als de antagonist getuigen van weinig creativiteit en het matige acteerwerk van Perry wil ook niet helpen. Fox is gezien het script nog niet eens zo slecht, maar dat kan de film niet redden. De film slaat soms als een tang op een varken en neemt zichzelf veel te serieus, lekker links laten liggen dus.