American Pie: Reunion - recensie

Een lekker ‘laatste’ stuk of eentje met een bittere nasmaak?

Bijna tien jaar na de ontmaagding op het eindbal komen de vrienden Jim, Kevin, Oz en Finch terug voor een reünie van de klas van ’99 van East Great High Falls. De vier slaagden er tien jaar eerder in hun droom te behalen, namelijk ontmaagd worden. Tien jaar later zijn hun andere jongensdromen lang niet allemaal uitgekomen. De vier hebben hun volwassen problemen gekregen en proberen die te verbergen voor de ander. Jim is ongelukkig over zijn seksleven, Kevin wil wel weer eens wat jongenslol hebben, Oz leeft een oppervlakkig leven als sportpresentator en Finch blijkt ook een geheim voor de ander te hebben. Een blik in het jaarboek zegt de heren genoeg.

Daarom is dit weekendje feesten zo belangrijk voor ze. De reünie kunnen ze goed gebruiken om even weg te zijn van hun wat saaie en vooral spanningsloze levens. Kijken hoe het met de anderen vergaan is, welk lelijk eendje een prachtige zwaan is geworden en wie er nooit is weggegaan. Een weekend is haast tekort voor de mannen om alle goede herinneringen weer op te halen en alle oude bekenden te zien. Zeker als ze fulltime feestbeest Stifler tegenkomen. Het is wel duidelijk dat het weekend voor een hoop leuke, maar ook genante situaties zal zorgen.

De scriptschrijvers, maar ook de regisseurs, hebben geweldig werk geleverd. De ontwikkeling die de meeste personages de afgelopen negen jaar hebben doorgemaakt, is erg bevredigend. Bij de meeste personages krijg je wel het idee dat je ze zo had kunnen zien na al die jaren. Jim komt nog steeds in de meest genante situaties terecht, Kevin is bijna de huisvrouw geworden, Oz is nog steeds de stoerste van het stel en Finch is nog steeds aandoenlijk en net even anders. Verder is de zet om Jim’s vader helemaal los te laten gaan een geweldig idee. Zo krijgt Eugene Levy eindelijk eens de kans wat meer te doen dan net op het verkeerde moment binnenkomen met adviezen op seksgebied. Daardoor ontmoet hij onder andere Stiflers’ moeder op een feestje. Lachen verzekerd.

Stifler is trouwens niet opgegroeid. Dit is de meest geloofwaardige zet bij het personage dat bovendien voor meer dan lol zorgt. Hij is degene die als enige zijn droom uit het jaarboek heeft nagejaagd. Het kleine jongentje in de personages zal met zowel bewondering als afkeer kijken. Want ja, je moet toch een keer opgroeien. Daar krijgt Stifler ook nog een serieuze rol, als er confrontaties komen over zijn nog steeds kinderlijke manieren. En dat is een treffend voorbeeld van de kracht van het script. Het blijft een grappenfestijn met veel uitbundige humor, maar tussendoor wordt er ook nog een serieus ingrediënt aan de taart toegevoegd. Net zoals het eerste deel valt er onder de laag botte seksgrappen en grappige situaties toch ook wel wat te vertellen. Was dat in het eerste deel dat liefde boven seks gaat, hier is het thema dat opgroeien niet makkelijk is geweest voor onze vrienden. De serieuze noot wordt toegediend als kaneel bij een goede appeltaart: een geslaagde toevoeging, die niet het geheel gaat overheersen. De scriptschrijvers slagen er zo in om hun sekskomedie een ziel te geven en komen met dat recept dicht in de buurt van de eersteAmerican Pie-film.

In dit vierde deel zitten enorm veel geestige situaties. Stifler die zijn behoefte doet in een koelbox, een tienerfeest, het thuisbrengen van een dronken meisje bij hun ouders, een feest van Stifler. Genoeg materiaal om voor een hoop lol te zorgen. Dat luktAmerican Pie: Reunion dan ook zonder enige moeite. Alle personages zorgen voor genante en grappige situaties, maar nu Stifler als enige in zijn tienerjaren is blijven hangen steelt hij helemaal de show. Jim kan in de meest genante outfits naar buiten lopen, Oz de meest rare dansjes doen en Finch de meest droge gezichten trekken, maar de kinderlijkheid van Stifler, die zich geen moment inhoudt, zorgt voor de meest geniale scènes. Zelfs op zijn werk valt er geen moment te ontkomen aan een dikke lach.

Uiteindelijk draait het toch nog om de reünie en gaan de personages in ieder geval voor het weekend de laatste keer helemaal los. Hoe de plotlijntjes rondom de personages worden afgerond zal de fans zeker niet tegenvallen. Daarbij is het einde zo geestig, dat een glimlach bijna een zekerheid is voor de liefhebber. Let wel op dat je na het verschijnen van de eindcredits nog niet wegloopt, want dat mis je één van de leukste momenten van de toch al erg vermakelijke film. Oké, er zitten soms scènes in waar weinig in gebeurd, maar de makers doen erg weinig fout en komen absoluut in de buurt van het eerste deel. Uiteindelijk blijft het eerste deel toch net beter, toen het allemaal nog vernieuwend was. Dit is uiteindelijk een geslaagde herleving van dat deel en een hele goede herhalingsoefening. Toch heeftReunion door het toepassen van dat recept genoeg om op het gebied van komedie heel ver boven het gemiddelde uit te stijgen.

Het laatste stukje van de taart weet te imponeren. Door een geslaagde terugkeer naar het idee van de eerste film weet de film boven een gemiddelde komedie uit te stijgen. Het script is een groot pluspunt en biedt de ruimte aan heel veel lompe humor samen met een hart. Het opgroeien van de vier komt realistisch over en het scheelt dat Stifler in zijn tienerjaren is blijven steken. Zo is hij de aangewezen persoon om voor zowel een hoop lol als het aan bod laten komen van de opgroeiperikelen te zorgen. Perfect gedaan.