Anna Karenina - recensie

Joe 'Atonement' Wright verfilmt één van Tolstoj's bekendste boeken. Dat moet wel bijzonder zijn.

Het gelijknamige boek van Lev Tolstoj is al vele malen verfilmd, maar niet eerder met zo’n groot budget. Aan het roer staat Joe Wright die met Atonement en Pride & Prejudice al bewezen heeft prima overweg te kunnen met kostuumdrama’s. De cast is enorm en bestaat uit vele bekende namen uit de film en televisiewereld. Centraal staat wederom Kiera Knightley, die ook in de eerder genoemde kostuumdrama’s van Wright de hoofdrol voor haar rekening nam. Een groot budget, megacast en een talentvol regisseur, dit kan toch niet misgaan?

Anna Kareninaspeelt zich af in keizerrijk Rusland aan het einde van de 19e eeuw. Anna leidt een welgesteld leventje met haar echtgenoot en welgewaardeerde politicus Alexei Karenin (Jude Law) en haar zoontje in Sint Petersburg. Als de Anna hoort van het overspel van haar broer Oblonsky (Mattheuw Macfadyen) besluit ze af te reizen naar haar broer in Moskou en een poging te doen om de ruzie te sussen tussen haar broer en zijn echtgenoot Dolly (Kelly Macdonald). Het was namelijk geen echte liefde maar slechts een uiting van lust, zo probeert ze Dolly te overtuigen, echte liefde moet dat kunnen overwinnen. Als ze wordt uitgenodigd voor een bal, ontmoet ze de charmante Count Vronsky (Aaron Taylor-Johnson) die Kitty, de jongere zus van Dolly, probeert het hof te maken. Maar al snel krijgt hij oog voor Anna. Niet lang daarna slaat de vonk over en Anna weet niet hoe ze moet handelen; of ze kiest voor de liefde en scheidt van haar echtgenoot, met alle schandalen en het verlies van haar welgestelde leven en mogelijk haar zoontje, of ze blijft bij Alexei en bant Vronsky uit haar gedachten. Dat laatste blijkt een onmogelijke opgave.

De film begint met een prachtige en ontzettend knap geregisseerde montagesequentie waarin de verschillende personages speels geïntroduceerd worden en de verhoudingen snel duidelijk gemaakt worden. Het lijkt net of je naar een constant wisselend levend schilderij aan het kijken bent en het doet ook denken aan grote musical choreografieën. Scènes en locaties lopen naadloos in elkaar over en de longshots zijn om te smullen. Het is een meeslepend en oogstrelend schouwspel wat alleen al een reden is om de film in de bioscoop te gaan bewonderen. Na deze lange introductie wordt het verhaal verder op een vrij conventionele wijze verteld. Iets meer van die speelsheid had van mij doorgetrokken mogen worden in de rest van de film. Want hoewel de bewerking van Tolstoj’s verhaal enkele fantastische momenten kent, is het soms ook wat weinig verrassend. De grootsheid van de film kan niet verbloemen dat het liefdesverhaal wat rechttoe rechtaan verteld wordt, iets wat de opening dus niet deed vermoeden.

Toch is ook de rest van de film zeer de moeite, en dit komt vooral door het fantastische acteerwerk en de sterke regie. Knightley is geweldig en ook de rest van de cast weet overtuigende rollen neer te zetten. Van Macfadyen als de lompe maar grappige Oblonsky had ik zelfs nog wat meer willen zien aangezien hij het allemaal wat luchtiger maakte. Aaron Taylor-Johnson heeft hier en daar wat moeite om zich staande te houden tegenover Knightley, want daar is meer dan alleen charme voor nodig, maar hij blijft interessant genoeg.

Het boek van Tolstoj is een groots epos dat niet naar het witte doek vertaald kan worden zonder compromissen te sluiten en bepaalde onderdelen van het verhaal niet of minder goed te belichten. Het verhaal van Konstantin Levin (Domhnall Gleeson) is hier een voorbeeld van,. Zijn verhaal loopt parallel aan dat van Anna en biedt eigenlijk een alternatieve blik op de manier waarop de welgestelde Russen met liefde omgaan. Konstantin wil namelijk Kitty het hof maken, maar Kitty weigert aangezien ze aan Vronsky beloofd is. Anna’s affaire met Vronsky zorgen er uiteindelijk voor dat Konstantin toch nog een kans krijgt bij Kitty, en de twee verlaten Moskou voor de afgelegen boerderij van Konstantin. Trouw en familiewaarden staan bij Konstantin hoger in het vaandel dan bij Anna. De tegenstelling tussen de twee verhalen zit wel degelijk in de film verwerkt maar Konstantin’s verhaal kreeg naar mijn gevoel te weinig aandacht.

Opnieuw levert Joe Wright een prachtig kostuumdrama af. Visueel ontzettend mooi maar in het verhaal had alleen meer gezeten. Door het overwegend goede acteerwerk en de bijzondere opening is de film toch een aanrader.