Antichrist is het even bejubelde als verguisde, religieus getinte, horrorverhaal afkomstig uit de geest van de beste regisseur ter wereld. Althans, dat is als we de Deense regisseur (Lars von Trier) op z'n woord mogen geloven.
Von Trier is dus overduidelijk gecharmeerd van zijn eigen werk, schuwt zeker niet om zijn film van de meest bizarre, confronterende beelden te voorzien en blijft het gebruik van hoofdstukken handhaven. Een kleine greep uit de eigenschappen die hij deelt met die andere veelbesproken filmmaker, Quentin Tarantino. Een laatste eigenschap is dat beide heren dit jaar een uitstekende film hebben gemaakt. Maar waar Tarantino's film uitnodigt tot veelvuldig herbezoeken, hoop ik vurig dat ik Von Trier's Antichrist nooit meer hoef te zien.
Proloog
De film opent met een prachtig, in zwart-wit geschoten slow-motion proloog waarin een hevig vrijend paar op bizarre wijze hun kind verliest. Gebroken door schuldgevoel, stort Zij (Charlotte Gainsbrough) compleet in elkaar vlak na de begrafenis. Als er na een lange periode van rouw en therapiesessies door Hem (Willem Dafoe) geen verbetering lijkt te ontstaan, trekt het stel naar een huis 'Eden', te midden van de in nevel gehulde bossen. Een plaats waar Zij eerder tijd heeft doorgebracht om te werken aan haar scriptie, genaamd: 'Genocide'.
Psychologisch Spel
Terwijl Hij door middel van therapie haar angsten probeert los te maken, geraakt Zij steeds meer in een psychose. Hierdoor ontstaat er aanvankelijk een onderlinge psychologische strijd die, naarmate Zij meer obsessief wordt, ook ernstige fysieke vormen aanneemt. Het psychologische aspect werkt intrigerend, het fysieke aspect... afstotend. Dat Von Trier de controverse opzoekt is prima, maar de beelden van o.a. de gemutileerde geslachtsdelen zijn zo luguber dat het ontzettend afleidt van de centrale thematiek.
Conclusie
Antichrist is werkelijk een fascinerende film, het spel van de twee acteurs is uitmuntend en Von Trier's camerawerk is bij vlagen wonderschoon. Als Von Trier de gruwel iets meer tot de verbeelding had laten spreken, had het garant gestaan voor interessante discussie. Discussie die zich nu voornamelijk lijkt te gaan concentreren op het overbodig lugubere. Haat het of houd ervan, met Antichrist heeft Lars von Trier in ieder geval wel één van de meest besproken films van het jaar afgeleverd. Of dat in dit geval iets is om trots op te zijn, laat ik even in het midden.
