Met zijn volgepropte verhaal barst de tweedeAvengers ensemblefilm bijna uit zijn voegen, alleen de humor en actie (en de onvermijdelijke boezems) houden deze kermisattractie nog op rails.
Met Avengers: Age of Ultron zit de door Disney opgekochte Marvelstudio al tien films diep in zijn rigoureus uitgestippelde ´Marvel Cinematic Universe´. Allemaal begonnen met Jon Favreau’s Iron Man ( 2008) hebben we al zo veel personages en gebeurtenissen voorbij zien komen, dat het naslagwerk er bij elke opvolger wel weer bij mag worden gepakt. Het is een groot en merkbaar gewicht dat rust op de schouders van deze ensemblefilm, waar bijna twee handen vol aan superhelden (ieder met zijn eigen bagage) samen moeten komen om de wereld te redden. Voor de fans is het genieten geblazen: onder andere Iron Man, Thor, Captain America, de Hulk, Black Widow en Hawkeye vechten en grappen immers weer naast elkaar. Voor de minder betrokken kijker levert het een wirwar aan verhaallijnen op, die met het oog op toegankelijkheid tegen de soap opera aanleunen.
Laconieke robot
Centraal in deze Avengers staat de creatie van Ultron, een artificiële intelligentie met goede bedoelingen, maar een verkeerd plan van aanpak. Hij ziet de mensheid uitroeien als het equivalent van de wereld redden. Zijn visie: een komeet die de mensheid als dinosauriërs wegveegt. Ultron (ingesproken door James Spader) is aan de hand van Joss Whedon’s pen een fantastische schurk. Een robot die laconiek popcultuurverwijzingen uitspuwt, terwijl hij langzaam werkt aan het einde der tijden. Zo'n sterke schurk is nodig, want ontzettend veel hebben andere personages niet om het lijf.
De koek is op
Age of Ultron zit overvol met verhaal, expositie en nog meer verhaal. Personage na personage volgt elkaar op, allemaal duidelijk geconstrueerd om het intense plot mee vooruit te stuwen. Al maakt het niets uit: onwaarschijnlijke droomsequenties en heel veel knokken blijken de uiteindelijke sleutel te zijn tot het redden van de wereld. Het verbaast dan ook niet dat regisseur, scenarist en fan favoriet Whedon na dit deel afscheid neemt van de Avengers stal. De koek is qua verhaal nu wel echt op.
Jongens fantasieëen
Avengers kijken voor het verhaal is een beetje als het kopen van Playboy voor de artikelen (al zijn die vaak nog oprecht heel goed). Deze film wordt gekeken voor actie en daarin blinkt dit deel nog steeds uit. In geweldige, bewegende en lange slow motion shots valt een spektakel aan vonken, lasers en explosies te bewonderen, de ene nog mooier dan de andere. Voor iedereen die ooit een marvelcomic heeft opengeslagen, blijft het een genoegen om de striptekeningen zo gedetailleerd en fantastisch tot leven te zien komen. Avengers is dan ook een pure verfilming van jongensfantasieën, een overschot aan prikkelende inkijk bij de heldinnen (met name die van Scarlett Johansson en Elizabeth Olsen) inbegrepen.
Conclusie
Age of Ultron is overrompelend vermaak, bedoeld om een publiek voor meer dan twee uur lam te leggen. Dat is zeker gelukt: met opengesperde ogen zuig je het spektakel schaapachtig op. Pas als je buiten de IMAX staat en het natuurlijke licht van de zon zich op je netvlies brandt vraag je je af: “wat heb ik eigenlijk net gezien?”. Erg veel, maar tegelijkertijd ook erg weinig is daarop het enige antwoord.
