Away We Go - recensie

Wat is toch Sam Mendes' obsessie met het gezinsleven? Na de twee uitermate disfunctionele gezinnen in American Beauty en Revolutionary Road heeft hij eindelijk zijn ideale gezin gevonden.

Zijn personages Burt Farlander (John Krasinsky) en Verona De Tessant (Maya Rudolph) lijken dit zelf nog niet te beseffen, dus gaan ze op bezoek bij oude bekenden om erachter te komen.

Lastige start
Vanaf het moment dat het leuke jonge koppel binnenstapt bij Burt's ongewone hippie-ouders vraag je jezelf direct af hoe de sympathieke Burt een schepsel kan zijn van deze ongeïnteresseerde mensen. Twee mensen die overigens worden vertolkt door zeer aangename acteurs, Jeff Daniels en Catherine O'Hara. Doordat Burt's ouders naar Europa verhuizen, ziet het stel geen aanleiding om in de directe omgeving te blijven wonen en gaan ze op zoek naar wat anders. En zo begint het...

Ze belanden bij een paar oude vrienden in Phoenix en wederom mag je jezelf afvragen wat een leuk stel als Burt en Verona in godsnaam bij deze verschrikkelijke mensen heeft te zoeken. Lily (Alison Janney) is de verschrikkelijk irritante en grofgebekte moeder die alleen omkijkt naar haar kinderen als ze deze voor schut kan zetten. En wat Lowell (Jim Gaffigan) betreft, is het voor altijd een raadsel wat deze man bezielt. Hij lijkt nog het meest begaan met het lot van de golfbaan.

Op dit punt in de film is er behalve de kleine momentjes tussen de hoofdpersonages nog niets voorgevallen wat ook maar enigszins overkomt als plausibel of vermakelijk. En aangezien de personages die in contact komen met de Farlanders allemaal vervelend zijn en de "oh, je bent nog maar zes maanden zwanger en dan al zo groot"- grapjes al drie keer zijn herhaald is het na deze twintig minuten even diep ademhalen.

Feelgood
Maar dan komen we via Verona's zus in Tucson uit in Madison. Dit keer bij het jonge hippiestel Ellen (een overdreven leuke Maggie Gyllenhaal) en Roderick (Josh Hamilton). Misschien wel het meest hatelijke stel uit de film, maar het zijn de reacties van Burt en Verona die het een geweldige ervaring maken. Dit is tevens het punt waarop de film, gek genoeg, zijn geloofwaardigheid terugkrijgt en zich langzaam ontpopt tot een sterke feelgood movie.

John Krasinsky komt wat meer los en krijgt meer vrijheid om oprecht grappig te zijn. Tegen de tijd dat het onzekere stel bij oude vrienden uitkomt in Canada en wordt geconfronteerd met realistische problemen, van 'normale' mensen is het aandoenlijk, zonder dat het doordraaft overdreven sentiment.

Paul Schneider mag dan te weinig gebruikt worden als Burt's broer met het gebroken hart en tevens alleenstaande vader; het moment tussen de twee heren is werkelijk magistraal. Het einde is voorspelbaar, maar bevredigend doordat het niet vervalt in enorme clichés.

Conclusie
Away We Go kent een moeilijke start, maar zodra het leuke koppel wat meer zelfverzekerd wordt, zien we langzaamaan de transformatie naar een mooie film. Sam Mendes beperkt het sentiment en laat de subtiele humor constant de boventoon voeren. Hierdoor verlaat je uiteindelijk toch nog met een opgeheven hoofd en een grote glimlach de zaal.