De broertjes Pang. Ze hebben door films als het originele Bangkok Dangerous uit 1999 en het originele The Eye uit 2002 een aardige cultstatus verworven. Hun eerste stap richting de Amerikaanse markt was het uiterst clichématige The Messengers uit 2007. Nu zijn ze weer terug in hun thuisland, maar wel met backing van Hollywood aan hun zijde.
Het verhaal van Bangkok Dangerous is vrij eenvoudig. Huurmoordenaar Joe (Nicholas Cage) gaat naar Bangkok om een paar ongure bad guys neer te knallen. Tijdens zijn missie ontmoet hij een doofstomme vrouw met wie hij een band probeert op te bouwen. Hierdoor gaat hij twijfelen aan zijn bestaan als huurmoordenaar. Een beetje laat lijkt me, maar ja, beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.
Kenners van de Aziatische filmmarkt zullen hier ongetwijfeld sporen in zien van John Woo's cultklassieker, The Killer uit 1989. Woo is duidelijk ook een groot voorbeeld van de gebroeders Pang. Ondanks hun achternaam, blijft de grote pang hier echter uit. Ik heb het origineel van Bangkok Dangerous tot op heden nog niet gezien, maar ik weet dat het een uiterst stijlvolle filmvertoning moet zijn. De sfeer is in de nieuwe versie ook volop aanwezig, het is echter jammer dat dit het enige is waar de film redelijk scoort. Eén van de grote missers in deze film is de verandering van het doofstomme personage. Waar in het origineel de huurmoordenaar doofstom was, is dit nu verplaatst naar de oppervlakkige love interest van Joe. Dit is volkomen oninteressant uitgewerkt en ik snap de keuze ook totaal niet. Misschien probeerden de regisseurs wat dingen te veranderen om de film niet helemaal op het origineel te laten lijken, en dat is op zichzelf geen slecht idee, maar in dit geval is het een belangrijke fundamentele keuze waarin ze falen deze interessant aan te passen. Het gegeven van een doofstomme huurmoordenaar is erg interessant. Vooral omdat voor een huurmoordenaar zijn gehoor van uiterst belang is. Om dit belangrijke plotelement dan te verplaatsten naar een tweederangs karakter, die ook totaal niet uit de verf komt, is onvergefelijk.
Verder is Nicholas Cage weer volop bezig met big-budget-hollywood-acting . Wanneer Cage met meer alternatieve en onafhankelijke films bezig is, dan is te zien hoe goed hij kan zijn. Echter, wanneer hij met het zoveelste Hollywood braaksel aan de slag gaat, erger ik me enorm aan zijn mimiek. Deze is vrijwel altijd identiek in elke grote Hollywood productie waar hij in zit (waarschijnlijk zou hij het erg goed gedaan hebben in de Mirrors remake). Weg is dan weer de belofte die hij achter had gelaten met films als Adaptation.
Cage ziet er ook de hele film door uit alsof hij eigenlijk helemaal geen zin heeft in deze productie, en dat is begrijpelijk, maar wees dan wel zo professioneel genoeg om de kijker wel een plezierige avond te geven.
Cage ziet er ook de hele film door uit alsof hij eigenlijk helemaal geen zin heeft in deze productie, en dat is begrijpelijk, maar wees dan wel zo professioneel genoeg om de kijker wel een plezierige avond te geven.
In dit geval is het echter niet Cage die de film verpest, maar de film zelf. Het script is uitermate karig. Sfeer zit er wel degelijk in, maar zelfs dat gaat uiteindelijk vervelen en voelt soms ook een beetje achterhaalt aan. Wanneer we halverwege de film weer ineens wakker worden geschut met een leuk shot van een kogel die we volgen tot in het hoofd van een slachtoffer, is het eigenlijk al te laat. Maar wees gerust, de film zakt hierna gewoon weer lekker in.
Een geval van vorm over inhoud kan zeker werken, maar er moet dan wel een zo interessante vorm zijn dat het niet erg is om de inhoud te moeten missen. Hier is wel veel sfeer in te ontdekken, maar allemaal te gemakkelijk.
Het is misschien ook zo dat de broertjes Pang toch niet zo heel veel in huis hebben dan we aanvankelijk hadden gedacht. Ondanks een aantal sterke films is het meestal niet de inhoud die pakt, maar de verpakking. Ze wandelen toch vaak liever in de oppervlakkigheid dan dat ze eens echt diep proberen te graven. Dit is echter een keuze en hoeft nier perse slecht uit te pakken, zo ook een aantal sterke films die ze hebben afgeleverd.
Maar het is met een film als deze een gemiste kans om niet dieper te gaan. Ik mis de emotie in deze film. Dit wordt al te duidelijk met de ontknoping, waarin we als kijker mee moeten gaan met de emotionele keuzes van Joe. De hele film door hebben we totaal niet mee kunnen leven met zijn karakter, we hebben dus geen connectie met zijn gevoelens. Hierdoor is het einde een lege kussensloop.
Een gemiste kans, waarin aanpassingen in het script afdoen aan het originele idee en dus een slap aftreksel wordt van een, waarschijnlijk, sterk origineel. Hier is dus maar weer bewezen; beter niet doen, dan slecht doen.
