Being Flynn - recensie

In Being Flynn zien we hoe een vader en zoon na elkaar jaren niet te hebben gezien weer een band met elkaar proberen op te bouwen.

‘Everything I write is a masterpiece.’ Was getekend: Jonathan Flynn, de vader. ‘I’m sort of trying to be a writer’. Was getekend: Nick Flynn, de zoon. De New Yorkse taxichauffeur Jonathan Flynn (Robert de Niro) is niet een man van de gezelligste soort: schaamteloos humeurig, egoïstisch, cynisch, racistisch en homofoob. Een alcoholist met een kwade dronk en zelfingenomen dat het een aard heeft. Amerika kent slechts drie grote schrijvers: Mark Twain, J.D. Salinger en hijzelf. De rest kun je gerust links laten liggen. Als hij zijn appartement wordt uitgezet – getergd door geluidsoverlast gaat hij zijn benedenburen met een bespijkerde honkbalknuppel te lijf – belt hij na een hiaat van 18 jaar doodleuk zijn zoon Nick (Paul Dano). ‘Hier je vader. Kun je me op komen halen? Ik heb gehoord dat je een bestelbusje hebt.’

Nick worstelt met onverwerkte jeugdtrauma’s. Een vader die er nooit was. Een moeder (Julianne Moore) die de nodige vriendjes versleet en razend haar best deed om perfect te zijn. Toch kon zij nooit voldoen aan haar eigen maatstaven en stierf op tragische wijze. Nick kan zijn draai in het leven niet vinden en gaat voor de time being vrijwilligerswerk in een daklozenopvang doen. Hij scharrelt wat met een huisgenote annex collega, drinkt teveel en gaat steeds zwaardere drugs gebruiken, tot aan crack toe. Dan meldt zijn vader zich in de opvanginstelling. Slapen in de taxi en de parkeergarage blijkt niet vol te houden. Voor de tweede keer in korte tijd komen vader en zoon elkaar tegen. Nu kunnen ze elkaar niet ontlopen.

De film is gebaseerd op de memoiresJust Another Bullshit Night in Suck City van één van de Flynns. De vader of de zoon? De ongewisheid hierover blijf tot het eind van de film bestaan. Bestaat het meesterwerk van Jonathan eigenlijk wel? Hij blijft er zelf in elk geval rotsvast in geloven, ook al ligt zijn leven aan gort. Met enige zelfspot refereert hij soms aan zijn boek alsMemoirs of a Moron. Nick op zijn beurt verliest zijn schrijverscarrière ook nooit uit het oog. Van de verplichte aantekeningen in het logboek van de opvanginstelling probeert hij iets literairs te maken. Zijn collega’s luisteren er beleefd maar verveeld naar.

Regisseur vanBeing Flynnis Paul Weitz, bekend vanAbout a Boymet Hugh Grant. Paul Dano is op het moment een veelgevraagd acteur. Hij is bekend vanThere Will Be Blood(2007). Onlangs was hij nog in de Nederlandse bioscopen te zien inRuby Sparks(2012), een film van het regisseursechtpaar Jonathan Dayton en Valerie Faris. Zij regisseerden ook de filmhuishitLittle Miss Sunshine(2006), waarin Dano óók al een rol had. Being Flynnmoet het vooral hebben van de rauwe, ongepolijste momenten. Schrijnende gebeurtenissen staan in schril contrast met liefelijke muziek van Badly Drawn Boy eronder. Dat maakt de film interessant. Of de band tussen Jonathan en Nick verbetert, doet er eigenlijk niet zo toe. Het zoetsappige einde is wat dat betreft een beetje jammer. Robert de Niro is met huid en haar in zijn rol gekropen en draagt de film. De mimiek van zijn intens doorleefde gelaat is schitterend. Een ijzersterk acteur op de toppen van zijn kunnen. Paul Dano oogt sympathiek en ontroert bij vlagen, maar blijft niet overeind naast dit acteergeweld. Hij komt wat vlak over.

Being Flynnis zeker een bioscoopgang waard door het rauwe, schurende verhaal. Regisseur Paul Weitz wil echter dat we toch met een goed gevoel de bioscoop verlaten en laat alles op zijn pootjes terecht komen. Dat stelt wat teleur. Robert de Niro is fenomenaal goed. Voor zijn fans is deze film een must.