Het oude beestje wordt in een stijlvol jasje van stal gehaald, maar het resultaat is allesbehalve zinnig
De officiële start van de 2014 editie van het Imagine Filmfestival werd ingeluid metBelle en het Beest. Achteraf kan je concluderen dat de film als festivalopening niet een al te beste keus was. Imagine vertoonde al eerder de filmLe Pacte Des Loups(2001) van dezelfde regisseur Cristophe Gans (Silent Hill), wat wellicht de keuze mede heeft gevormd voor deze openingsfilm. Na een succesvolle Disney versie uit 1991 en tig andere uitvoeringen in zowel film- als serievorm, past deze - origineel Franse - versie meer in de reeks andere commerciële sprookjesvertellingen, zoalsSnow White and the HuntsmanenJack the Giant Slayer.
Beest zoekt vrouw
Als een voorleesmoeder begint Belle, gespeeld door Léa Seydoux ( La vie d’Adèle ), met het voorlezen van haar verhaal aan twee kinderen. Hierdoor lijkt het alsof deze film bedoeld is voor een jong publiek. Belle woont samen met haar twee zussen en drie broers bij haar vader, die op het punt staat zijn fortuin te verliezen. Hoewel Belle niet om deze materialistische wereld geeft, zijn haar broers en zussen wat hebberiger ingesteld en verwerken zij hun verhuizing naar het platteland minder goed dan de herboren Belle, die er wel haar draai kan vinden. Wanneer de vader hoort dat hij zijn verloren fortuin kan terugeisen, gaat hij samen met zoonlief terug naar de stad. Daar aangekomen hoort hij dat hij daar toch geen recht op heeft. Op de weg terug verdwaalt de vader en vindt een kasteel dat bewoond wordt door het Beest.
Spoorloos verliefd
Bovenstaande geeft al aan wat voor uitgebreide narratief Cristophe Gans hanteert. Zelfs wanneer Belle en het beest in het verhaal eindelijk meer naar voren komen, wordt duidelijk dat Cristophe te weinig aandacht heeft geschonken aan de karakters. De meeste van hen zijn humorloze karikaturen, behalve als het gaat om Belle, maar die zie je in het eerste half uur relatief weinig. Wanneer de vader uiteindelijk onvrijwillig moet terugkeren naar het kasteel en Belle zich opoffert om in zijn plaats te gaan, lijkt het erop dat dit probleem is verholpen, maar helaas krijg je te maken met een gigantisch probleem van Cristophe’s kant. De grootste fout is dat hij de liefde tussen Belle en het Beest verre van overtuigend weet te brengen, simpelweg omdat zij samen überhaupt niet veel te zien zijn. Dit is het minste wat je mag verwachten van de film, maar Belle loopt meestal alleen rond in een verlaten kasteel op zoek naar het verleden van de getransformeerde prins of ze ligt te slapen en krijgt via haar magische dromen een aantal hints.
Nobody Cares
Cristophe Gans lijkt vooral gericht op de CGI om het verhaal visueel er mooi uit te laten zien, maar buiten dat valt er niets bijzonders aan te ontdekken. Cristophe Gans maakt gebruik van de mensen die de CGI voor de film Mr. Nobody deden en liet zich inspireren door Michael Powell en Hayao Miyazaki fil Leuk bedoeld allemaal, maar de manier waarop hij dit doet is niet erg doordacht. Een perfect voorbeeld is de manier waarop hij wel werg letterlijk de Bosgod heeft gebruikt uit Princess Mononoke . Belle en het Beest kan misschien als een visueel hoogstandje gezien worden, vooral voor een budget van 'maar' 38 miljoen, maar ironisch genoeg zorgt deze kleurenprent ook voor een zeer kleurloze vertelling van een eeuwenoud sprookje dat in zijn kern een duidelijke boodschap meedraagt: dat je niet mag oordelen op basis van iemands uiterlijk.
Conclusie
De manier waarop Cristophe Gans Belle en het Beest brengt, is vooral nieuw doordat de buitenkant doordrenkt is met mooie CGI beelden die je kunt vergelijken met de manier waarop The Great Gatsby (2013) is verfilmd. Hoewel de makers veel voor elkaar hebben gekregen met een relatief klein budget valt dit niet zozeer meer te prijzen wanneer de rest van de film erbij wordt gehaald. De liefde die tussen het Beest en Belle zou moeten bestaan, is volledig afwezig. De vertelling van het sprookje zit in een diep dal, bedolven onder vergezochte verhaalelementen als E.T. -achtige Beagles, een boze bosgod, een goede bosnimf (in het origineel was deze slecht) en overige karikaturen. Tot slot verliest Cristophe Gans ook het jonge publiek uit het oog, omdat er overmatig veel doden vallen, diepe decolletés te zien zijn en er geen enkele zelfspot of humor in voorkomt. Het is kortom een erg jammerlijk sprookje geworden met een uiterst teleurstellende werkelijkheid.
