Bloed Zweet & Tranen - recensie

Regisseur Diederick Koopal (De Marathon) levert met de Hazes biopic opnieuw een indrukwekkende film af.

De opkomst, glorietijd en ondergang van een groot artiest. Zo zou je de Hazes biopicBloed Zweet & Tranenkunnen samenvatten. Maar deze wat platte omschrijving doet absoluut geen recht aan de virtuoze manier waarop regisseur Diederick Koopal en editor Marc Bechtold van drie periodes uit Hazes' leven een meeslepend geheel hebben gesmeed. Afwisselend zien we de jonge Hazes die rond 1960 als achtjarige jongen van zijn vader in cafés moest optreden, het succes vanaf 1980 en de aftakeling in 2004. De manier waarop Koopal deze drie periodes afwisselt, is ongekend goed gedaan. Hij zoekt geen makkelijke bruggetjes, maar weet geraffineerde verbanden te leggen. Alleen hierom al isBloed Zweet & Traneneen meesterlijk gemaakte film.

Dat André Hazes ruim 10 jaar na zijn dood nog steeds immens populair is, blijkt wel uit het grote succes van de musicalHij Gelooft In Mijdie bijna 800x is gespeeld in het DeLaMar theater in Amsterdam. Ook deHolland Zingt Hazesconcerten trekken volle zalen. Hazes lijkt inmiddels onaantastbaar cultureel erfgoed geworden. Toch weet Koopal door het goede scenario van Frank Ketelaar, die eerder al samen met Kees Prins de musical schreef, een gelaagd beeld van Hazes te schetsen. Er wordt voelbaar gemaakt waar de agressie en frustratie van Hazes vandaan komt, namelijk zijn gewelddadige vader die hem in zijn jeugd hardhandig aanpakte. Het lijkt daarom ook geen drift maar wanhoop als Hazes op latere leeftijd met een lamp een Gouden Plaat kapot slaat of het poppenhuis van zijn dochter in elkaar trapt. Toch zijn het eerder de omstandigheden die tragisch zijn dan Hazes zelf. Daarvoor is zijn humor en liefde voor muziek en zijn fans te sterk aanwezig.

Martijn Fischer is na 500x als Hazes op het toneel te hebben gestaan, een logische keuze voor de hoofdrol. Toch weet hij te verrassen door geen toneelmatige opvoering te geven, maar veel scènes juist klein te spelen. Als hij voor een gehoortest bij een oorarts in een cabine moet zitten, is het claustrofobische gevoel door kleine gebaren en een enkele oogopslag ineens heel tastbaar. Ook Hadewych Minis als zijn vrouw Rachel weet een sterke maar gelaagde persoonlijkheid neer te zetten. Fedja van Huêt biedt als de beschaafde platenbaas Tim Griek goed tegenspel aan Fischer en weet hun vriendschap geloofwaardig te maken. Maar echt indrukwekkend is het spel van Raymond Thiry als de vader van André. Thiry laat een meedogenloze man zien die zijn gezin met geweld onder de duim hield, maar ook moeilijk met trots en verdriet om kon gaan. De scène waarbij Hazes tijdens een legendarisch concert in het Concertgebouw zijn vader in het publiek ziet staan, waarna een ijzingwekkend oogcontact volgt, terwijl HazesZeg Maar Niets Meer zingt, is één van de meest indrukwekkende uit de film. Of het echt zo gebeurd is, is nog maar de vraag. Maar dramatisch gezien is het een schot in de roos.

MetBloed Zweet & Tranenbewijst regisseur Diederick Koopal na het sterke De Marathon (2012) geen eendagsvlieg te zijn. Op virtuoze wijze wisselt hij drie belangrijke periodes uit het leven van Hazes met elkaar af. Dat misschien niet alles historisch verantwoord is, is van minder belang; in dramatisch opzicht werkt het fantastisch. Het goed geschreven script en de indrukwekkende acteerprestaties van Thiry, Fischer en Minis maken van de hoofdpersonen gelaagde personages. Als je aan het eind van de film een foto van de echte Hazes ziet, valt pas op hoe weinig Fischer qua gezicht op hem lijkt. Des te knapper is dan ook het feit dat je de hele film helemaal in Fischer's vertolking van Hazes meegaat. De lijdensweg van een mythisch geworden volksicoon: een passender film rond Pasen is haast niet voor te stellen.