Een aangrijpende film over het vieren van het leven, met de dood in het vizier.
In 1997 maakten actrices Marnie Blok, Lieneke le Roux, Maartje Nevejan, Leonoor Pauw en Adelheid Roosen met regisseur Mijke de Jong de filmBroos. over vijf zussen die bij elkaar komen in een vakantiehuisje om het 40-jarig huwelijksfeest van hun ouders voor te bereiden. Al snel loopt dit uit in heftige discussies waarbij veel oud zeer naar boven komt. Voor hun acteerprestaties kregen de vijf actrices gezamenlijk een Gouden Kalf.
Vervolg
Al jaren had regisseur Mijke de Jong en scenarioschrijver Jolein Laarman het idee om een vervolg te maken opBroos. Maar net toen het idee wat was weggezakt, werd Leonoor Pauw ongeneeslijk ziek. Ineens was er een noodzaak om het project toch weer op te pakken. Dit werdBrozer, niet alleen een logische maar ook zeer treffende titel. Niet alleen het leven van Leonoor verpulvert zienderogen, ook de vriendschap wordt onder druk gezet. En de broosheid van acteren gaat over in de onmacht van het echte leven. Het verhaal over de zus die dood gaat, kan haast niet dichter bij de werkelijkheid komen.
Jurkjes
De vier actrices (Nevejan deed niet mee aan de film) kwamen gedurende een aantal jaren regelmatig bij elkaar om telkens een paar dagen te draaien. Het verhaal ontwikkelde zich gedurende het maken van de film. Maar waar in het begin de actrices nog een rol spelen, wordt dat gaandeweg moeilijker vol te houden. Het spelen wordt te zwaar, ingehaald door de werkelijkheid. De zussen worden vriendinnen, de echte namen vervangen de personages, de emoties worden intenser. Deze afwisseling van feit en fictie pakt bijzonder goed uit. Het maakt dat de film nergens sentimenteel wordt, maar des te meer over gevoel gaat. Ook het theatrale aspect maakt indruk, vooral door de ideeën van theatermaakster Adelheid Roosen. De vier rode jurkjes die ze alle vier dragen, de lichthouten doodskisten waar ze tegelijk inliggen; het verbindt de verzonnen wereld met de werkelijkheid en schept tegelijk ruimte voor reflectie.
Conclusie
Brozeris een film met de dood in de ogen die tegelijk het leven en de vriendschap viert. Mijke de Jong balt een paar jaar filmen samen tot een intens afscheid van Leonoor Pauw. De Jong zoekt de randen op, mengt feit en fictie, laat het schuren en maakt je als kijker ongemakkelijk. Maar juist hierdoor blijft de film lang in je hoofd hangen en maakt Brozer één van de sterkste Nederlandse films van de laatste tijd.
