"It's a ride. It's a physical experience. So if you wanna know what being buried alive for an hour and a half is, Buried is your film."
Hoe is het om op je rug te liggen, gevangen in een doodskist onder de grond? Hoe speel je deze emotie als je weet dat je als acteur tijdens het draaien niet gevangen zit omdat de meerdere, voor de film gebruikte, kisten in werkelijkheid groter zijn om draaiende camerabewegingen rondom het karakter mogelijk te maken? Ik stel me voor dat je als regisseur tegen je acteur zegt: "Ryan (Reynolds), ik ga je in een kist neerleggen, en dan doe ik deze op slot om hem na 24 uur weer te openen. Ik wil dat je ervaart hoe het is om in het donker te zitten, ik geef je daarom ook geen zippo, iets wat je in de film als karakter wel tot je beschikking hebt". Het zijn vragen die mijn gevoel prikkelen tijdens het zien van de film. Het gevolg is onherroepelijk identificatie met het hoofdpersonage. George Sluizer, die Gene Bervoets in Spoorloos (1988) uren in een kist liet liggen terwijl er zand op werd gegooid, kreeg op deze manier juiste, voor de film noodzakelijke, emotie. In de documentaire George Sluizer: Filmen over grenzen (2006) zegt Bervoets dat hij onder Sluizer zijn beste rol heeft gespeeld. In Buried is de acteerprestatie van Ryan Reynolds op zijn minst indrukwekkend te noemen.
Plot
Paul Conroy (Ryan Reynolds) werkt als vrachtwagenchauffeur in Irak mee aan de wederopbouw, maar na een aanval door Irakese rebellen wordt hij wakker in een doodskist met alleen een zippo en een mobiele telefoon voorhanden, waarmee hij 911, het Pentagon, zijn baas, en zijn vrouw belt. Tot hier de plot. Enige continuïteitsfouten zoals een verandering in hoeveelheid strepen batterij op de telefoon van Paul Conroy, alsook het feit dat de zippo verrassend lang mee gaat, ziet de kijker maar door de vingers. Ook is het knap te noemen dat je, gevangen in een doodskist onder de grond, bereik hebt, kunt bellen met meerdere mensen, en in het bezit bent van voor de plot noodzakelijke, brandbare alcoholische middelen. Het scenario zorgt echter voor een stilzwijgende acceptatie van deze schoonheidsfouten.
Experiment
Buried opent deuren voor debuterend regisseur Rodrigo Cortés. Zijn nieuwste project, een psychologische thriller, Red Lights genaamd, heeft Robert De Niro als één van de hoofdrolspelers, naast Sigourney Weaver, en Cillian Murphy. Buried maakt niet alleen indruk op De Niro, maar markeert de filmgeschiedenis als een zeer gewaagd, tevens geslaagd experiment. Eén film, één ruimte, één acteur, één zippo, één telefoon. De film beklemt de borst, doet de voeten van de vloer springen, en maakt de kijker vooral één met Paul Conroy. Zijn lot wordt bezegeld, zijn hoop vervliegt, maar Buried is vooral waarachtig als hoorspel, en weerklinkt vooral rondom een ingenieus gebruik van geluid. Een kras. Een zippo die klikt. Adem. Suspense verhogende middelen alom. Voeg hiertoe de actie die zich off screen, niet in beeld, ontvouwt, en de kijker is getuige van een uiterst vakkundig gemonteerde, vanuit dynamische camerastandpunten gedraaide, en vooral goed geacteerde, oase aan suspense. Hitchcock en George Sluizer zullen trots zijn op Cortés. Een zeer gerespecteerde keuze een film op één locatie te draaien. Buried moet je voelen. Ryan Reynolds speelt zijn beste rol tot nu toe.
Conclusie
Buried heeft weinig woorden nodig. De film is waarachtig als een hoorspel, en overtuigt met dank aan Ryan Reynolds. De karige schoonheidsfouten zijn ondergeschikt aan het scenario waardoor Buried als kijkervaring verbluffend te noemen is.
