Cell 211 won dit jaar in Spanje een Goya Award voor Beste Acteur, Beste Film, Beste Regie, en Beste Script, tevens werd de film op het Film by the Sea Festival in Vlissingen bekroond met de MovieSquad Award 2010.
Een close up van een sigaret. Handen frommelen aan het filter. Een door stilte bevangen geluid. Een linkerhand snijdt in de lengte een rechterpols door. Twee bloeddoordrenkte armen bungelen in een wasbak. Een herinnering aan Un prophète (Jacques Audiard) ontspringt aan den geest. Zelfs flarden uit Blood in Blood out (Taylor Hackford) schieten door de lucht. U bent echter beland in cel 211, dezelfde cel waarin Juan Oliver (Alberto Ammann), één dag voor zijn aantreden als bewaker, onvrijwillig beland. Een loslatende tegel van het plafond in het verlaten, semi-gerestaureerde, cellenblok, bezeert Oliver en hij wordt door twee collega's in de leegstaande cel 211 neergelegd, onwetend dat er simultaan een opstand uitbreekt wanneer de voor meerdere moorden veroordeelde Malamadre (Luis Tosar) een bewaker gijzelt. Juan Oliver moet zich nu voordoen als gevangene zodat Malamadre hem niet ontmaskert. Ook leert hij van de voorgeschiedenis van cel 211.
Regisseur Daniel Monzón weet aan twee identieke shots onlosmakelijk een ander lading te geven, waarbij een trouwring een aanwijzing naar de inhoudelijke betekenis vormt. De kijker zal het aan den lijve ondervinden want plottechnisch getuigt het van een hoogstaand niveau dat je als regisseur een eigen interpretatie geeft aan het Koelesjov-effect teneinde je publiek sterk te kunnen beïnvloeden. Tijdens dit experiment, uitgevoerd door de Russische filmmaker Lev Koelesjov, werd een beeld van het uitdrukkingsloze gezicht van een zekere Ivan Mozzjoechin getoond in relatie met verschillende andere beelden.O.a. een soepbord, een meisje en een doodskist. Afhankelijk van deze associatie werd de gelaatsuitdrukking door het publiek anders geïnterpreteerd. In Cell 211 geeft de interpretatie van beelden van bijvoorbeeld een trouwring steeds een andere inhoudelijke betekenis, waarmee de film niet alleen haar eigen Koelesjov-effect creëert, maar vooral toont dat de kijker empathiseert met de hoofdpersonages. Hierbij helpen de sterke acteerprestaties, met name die van Method Actor Luis Tosar. Wanneer u Los lunes al sol (Fernando León de Aranoa), waarin hij José speelt, bekijkt, begrijpt u waarom. In één woord magistraal.
Cell 211 heeft een flashback-structuur, en hierbinnen heeft een tweede reeks flashbacks, onder de noemer 'Juan Oliver en Elena', niet alleen een dramatische functie; het neerzetten van Juan en zijn zwangere vrouw Elena (Marta Etura). Maar ook nestelt deze in de hierboven beschreven interpretatie van beelden. Een voorbeeld is de flashback waarin Juan aan Elena vraagt welke onderbroek hij aan moet op zijn eerste werkdag, waarna gesneden wordt naar de gevangenis waar Juan op bevel van Malamadre zijn kleren, en dus ook onderbroek, moet uittrekken. Flashbacks hebben binnen de flashback-structuur van Cell 211 vooral een betekenis. Dikwijls ziet de kijker in films flashbacks die gebruikt worden om informatie te verstrekken over de plot, bijvoorbeeld een moord waarvoor iemand vastzit. In Cell 211 zeggen flashbacks iets over de personages.
Cell 211 is naast een beklemmende suspense thriller ook een politieke film. Wat betekenen de in cel 211 op de muur geschreven woorden "me duele mi puto cabeza" (ik heb zo'n pijn in mijn hoofd)? En hoe verhoudt Malamadre zich tot de ETA-gevangenen? Het zijn vragen die in je geest blijven spoken, je zintuigen prikkelen, en Cell 211 tot een juweel maken. Wat maakt het dan nog uit dat je je als kijker afvraagt hoe Malamadre aan een walkie talkie kan komen om vanuit het cellencomplex met de aangetrokken onderhandelaar te kunnen communiceren? Cell 211 is Hollywood op zijn Spaans. Het is wachten tot het moment waarop Brian De Palma tekent voor een remake.
Conclusie
Cell 211 geeft twee uur spanning, zorgt voor een hernieuwde interpretatie van beelden door de toeschouwer, bevat flashbacks die wezenlijk iets te zeggen hebben over personages, en is bovenal een film die klopt. Het leven kan zo simpel zijn.
Cell 211 geeft twee uur spanning, zorgt voor een hernieuwde interpretatie van beelden door de toeschouwer, bevat flashbacks die wezenlijk iets te zeggen hebben over personages, en is bovenal een film die klopt. Het leven kan zo simpel zijn.
