Wie zich verveelt als hij/zij met zichzelf alleen is, heeft al het materiaal om anderen te vervelen.
Paloma (María Renée) en Hector (Lucio Giménez Cacho), moeder en zoon, zijn hecht. Hun relatie kent een goede dosis vriendschap, humor en vertrouwen. Een vaderfiguur ontbreekt in hun gezin. Daarom zijn zij met zijn tweetjes lekker op vakantie in een zonovergoten Mexicaans resort. Hele dagen aan het zwembad chillen, lekker eten, drinken en spelletjes spelen. Ze bevinden zich geheel in hun eigen wereld. Totdat Hector een leeftijdsgenoot ontmoet op hun resort, Jazmin (Danae Reynaud Romero). Hun eerste flirt en zomerliefde wordt een feit. Helaas tot de ongenoegen van zijn moeder, die heel erg vasthoudt aan het idee van haar jongen als 'haar kindje'. Zijn volwassenwording komt té hard aan. Vastberaden om hem nog als haar kind voor zichzelf te behouden, gaat ze met Jazmin een strijd aan om zijn aandacht. De rollen van kind en volwassene worden plots omgewisseld.
Luieren in de zon
Een Mexicaans resort in het hoogseizoen. Moeder en zoon praktisch alleen in een hotel waar weinig te beleven valt. Zoon Hector is in de puberteit en heeft een rustig persoonlijkheid, hij is een introvert iemand. Moeder Paloma komt over als een quasi-rockchick die heel wat heeft meegemaakt. De personages zijn simpel en niet meer spannend na de eerste 5 minuten van de film. Met een gebrek aan pikante persoonlijkheden is hun verveling tijdens hun zonvakantie extreem aanstekelijk voor de kijkers, in een sloom, uitgestorven resort waar weinig te beleven valt. Bepaalde scenes die nét te lang doorgaan doen het idee wekken dat de tijd gevuld moest worden, net als het hele eerste deel. Het is tijd rekken totdat Jazmin haar introductie doet, wat óók niet heel erg spannend afgeschilderd wordt.
Emotie
Paloma heeft het zwaar met zichzelf. Éigenlijk is er helemaal niets aan de hand, maar de situatie die ontstaan is, komt door haar. Zij is degene die lijdt in dit verhaal en degene die het meest gekwetst is. De film begint met een overdaad aan aanwijzingen dat haar zoon haar hele wereld is. In het begin is dat intrigerend, omdat de moeder-zoon relatie zo vertrouwd en intiem is dat het niet bepaald gezien kan worden als een cliché van een relatie. Hierin kan men veel over de personages te weten komen. Dit door de manier hoe ze met elkaar praten, hoe ze denken en hoe ze op elkaar achteraf reageren. Het idee van de film is mooi: de kijker een 'derde partij rol' bieden, van waaruit de ontwikkelingen stiekem bekeken kunnen worden. Helaas voor deze film zijn de ontwikkelingen te traag en valt de climax gigantisch tegen.
Conclusie
Regisseur Fernano Eimbacke schetst de relatie tussen een moeder en haar opgroeide zoon. Het resultaat moet een pijnlijk herkenbaar, maar liefdevol portret zijn. Jammer. Het is een goed idee dat niet volledig tot haar recht komt, wat te wijten is aan de trage opbouw en de té erge benadrukking van bepaalde elementen in de film.Club Sándwichis helaas net zo saai als de vakantie van Paloma en Hector.
