Jeff Bridges geeft overtuigend gestalte aan een vergane country glorie in een verder oppervlakkig portret.
Biografische films kennen zo hun typische structuur. Allemaal bestaan ze wel uit de standaard ingrediënten waardoor de essentie of betekenis van de artiest in kwestie bijna vergeten wordt. Aangedikt drama voert daarin de boventoon en ook in Crazy Heart is dat niet anders. Crazy Heart draait echter om een fictieve country zanger genaamd Bad Blake. Een rol van Jeff Bridges die hem de Oscar voor beste acteur opleverde bij de laatste uitreiking van het gouden beeldje.
Ooit was Bad Blake één van de grootste performers en inspireerde hij generaties countryzangers, maar vandaag is hij slechts een schaduw van zichzelf. Zijn leven speelt zich af tussen concertzalen en goedkope motels en hij probeert, tevergeefs en zonder passie, zijn oude succes over te brengen aan de laatste fans die nog naar zijn optredens komen. Wanneer zijn pad dat van de journaliste Jean kruist, vindt Bad de smaak van het leven terug. Maar hij moet aanspraak doen op hetgeen hem het meest dierbaar is, zijn muziek, om te voorkomen dat hij ingehaald wordt door zijn oude demonen, alcohol en zelfvernietiging.
De parallellen met bestaande country-grootheden zijn in deze fictieve biopic vaak herkenbaar en ook de ode aan het genre valt niet te omzeilen, maar waar Crazy Heart voornamelijk zijn aandacht op vestigt, is het melodrama dat Bad Blake omringt. Dit is voor de liefhebber van country een jammerlijke ontwikkeling in de film, want de eerste helft is nog behoorlijk de moeite waard voor degene die interesse heeft in alles wat country is. De situatie van Bad Blake is er eentje die van een willekeurige, vergane glorie country zanger had kunnen zijn. Eentje die floreerde in de jaren dat het genre hoogtij vierde en nu een artiest is waar het moderne en verwende publiek niet op zit te wachten. Dit gevecht tussen het traditionele en het moderne wordt sterk uitgebeeld in de strijd tussen de oude rot Blake en de jonge playboy Tommy Sweet, gespeeld door Colin Farrell.
Fragmentarisch en oppervlakkig
Crazy Heart kiest op een gegeven moment helaas voor het goedkope melodrama en laat de interessante symboliek voor wat het is. Dit hoeft niet eens een ramp te zijn als de regisseur ook daadwerkelijk een intens drama weet neer te zetten, maar ook hier slaagt debuterend regisseur Scott Cooper niet helemaal in. Het script van Crazy Heart laat geen intensiteit toe zodat de film voornamelijk aan de oppervlakte blijft hangen. Op een fragmentarische wijze volgen wij het leven van Bad Blake zonder echte pieken of dalen te kennen. Ben je in voor een niet al te intense dramafilm, dan is Crazy Heart perfect voer, maar de veeleisende kijker zal hier niet al te veel positiefs uit kunnen halen. Enkel de rol van Bridges als de door het leven worstelende Bad Blake steekt boven de rest van de film uit. Een rol die begrijpelijk een Oscar heeft opgeleverd gezien de criteria die de Oscar jury gewoonlijk lijkt te hanteren, maar daarnaast ook daadwerkelijk een knappe prestatie is van Bridges.
Sterke soundtrack
De soundtrack is er eentje die een aparte vermelding waard is. Hoe oninteressant de film an sich voor bepaalde kijkers ook kan zijn, de liefhebber van het genre kan zijn hart ophalen aan de prachtige muziek die de film rijk is. T-Bone Burnett, Ryan Bingham en Stephen Bruton verzorgden de originele muziek en de eerste twee bezorgden de tweede Oscar voor Crazy Heart, die van beste originele song, met het prachtige nummer The Weary Kind . Naast origineel materiaal is Crazy Heart ook doorspekt met muziek van gevestigde country-grootheden als Waylon Jennings, Billy Joe Shaver en Townes van Zandt. Een feest dus voor de kenner van het rijke country genre.
Conclusie
Crazy Heart begint veelbelovend als een film die daadwerkelijk iets toe te voegen heeft aan het dramagenre, maar verliest zich uiteindelijk in goedkoop melodrama. Op een fragmentarische wijze wordt de kijker meegevoerd in een spiraal van drama die nergens echte pieken of dalen kent en daardoor maar aan de oppervlakte blijft hangen. De rol van Jeff Bridges als voorbijgestreefde country zanger Bad Blake en de meer dan degelijke soundtrack zorgen naast twee Oscars er echter ook voor dat Crazy Heart in ieder geval geen verloren tijd is.
