De Ontmaagding van Eva van End - recensie

Een Duitse engel daalt neer op een ontregeld gezin, of zorgt juist hij voor de verwarring?

De familie Van End zit keurig geordend in elkaar, zo is vanaf het openingsshot wel duidelijk. Maar achter elk ogenschijnlijk net gezin verschuilen zich vele dissonanten. Vader Evert werkt in een frikadellenfabriek, moeder Etty wil meer dan alleen het huishouden en volgt een spiritueel pad, dochter Eva wil losbreken en de zoons Erwin (vogelliefhebber) en Manuel (fanatiek deelnemer aan frikadellen vreetwedstrijden) proberen zich als echte pubers af te zetten. Maar als Eva een uitwisselingsstudent in huis haalt, komt er pas echt wat los.

De Duitse jongen Veit dringt met zijn engelachtige perfectie haast letterlijk door tot het gezin. Moeder Etty (Jacqueline Blom) is al snel in de ban van hem en zijn meditatiekrukje, vader Evert (Ton Kas) wordt ingepalmd met een zielig Afrikaans jongetje en Eva, nou ja, de filmtitel zegt al genoeg. Maar dat perfecte gedrag wordt al snel irritant en eng en zorgt voor veel spanningen binnen het gezin. Zoveel goedheid en populariteit kan een mens niet aan.

De Ontmaagding van Eva van End is het speelfilmdebuut van de pas 29-jarige Michiel ten Horn. Net als Guido van Driel (De Wederopstanding van een Klootzak) heeft hij een grafische achtergrond. Samen met scenarioschrijfster Anne Barnhoorn, met wie hij eerder de tv-filmAlex in Amsterdammaakte, weet hij een zeer eigen tragi-komisch universum te creëren. In de verte zijn invloeden van Wes Anderson of Alex van Warmerdam te zien, maar hij weet er samen met Anne een eigen signatuur aan te geven. Ondanks de zeer uitgesproken karakters wordt het nergens karikaturaal, de absurditeit blijft geloofwaardig.

Ten Horn heeft met zijn film een zeer overtuigend debuut neergezet. De geslaagde mengeling van humor en drama is zeker ook de verdienste van het scenario dat ondanks de absurditeiten genoeg ruimte geeft aan karakterontwikkeling. Onzekerheid, volwassen worden, de zin van het bestaan, het zijn allemaal thema's die serieus worden behandeld, maar nergens zwaar zijn. Samen met het subtiele spel van de cast ga je, ondanks de wat afwijkende vorm, toch mee met de hoofdpersonen. Alleen Veit blijft hierin een vreemde eend in de bijt. Als enige is hij ondoorgrondelijk en verandert hij weinig. Zo wordt hij helaas steeds meer een wat hol iemand, ondanks zijn goedheid. Alhoewel dat natuurlijk ook juist de bedoeling van Ten Horn kan zijn geweest. Het maakt in ieder geval zeer benieuwd naar het nieuwe project van Ten Horn en Barnhoorn, getiteld Aanmodderfucker.

DeOntmaagding van Eva van Endis een sterk debuut van een jonge filmmaker die, ondanks duidelijke invloeden, toch een eigen signatuur weet af te geven. Het is een absurde tragi-komedie, maar de hoofdpersonages worden nergens sjablonen. Ten Horn mag vaker het Nederlandse filmuniversum binnendringen.