De Poelis meer dan alleen maar een goede horrorfilm van Nederlandse bodem.
Het gebeurt niet vaak dat in Nederland een horrorfilm van eigen bodem in première gaat. De verrassing is nog groter als blijkt dat het niet alleen goede horror is, maar ook gewoonweg een zeer sterke film. Het is de eerste productie van productiemaatschappij House of Netherhorror. Eén van de grote drijfveren achter dit nieuwe filmverband is Jan Doense, oud-artistiek directeur van het Amsterdam Fantastic Film Festival, de voorganger van het huidige Imagine. Er was een plan om met een klein budget vier films uit de grond te stampen, maar de praktijk bleek weerbarstiger en De Poelis vooralsnog de enige film die het leven heeft gezien, met wat hulp van San Fu Maltha en een crowdfunding project. Maar er zijn voor meer geld slechtere horrorkindjes op aarde gezet.
Kampeervakantie
Het verhaal is - zoals het een goede genrefilm betaamt - snel verteld. Twee gezinnen gaan samen op eenvoudige kampeervakantie. Maar dan niet op een drukke camping, maar midden in de natuur, omgeven door dicht struikgewas en een idyllisch meertje. Motor achter deze expeditie is Lennaert, geweldig gespeeld door Gijs Scholten van Aschat. Zijn huwelijk met Sylke (Carine Crutzen) wordt door deze trip danig op het spel gezet, want erg veel zin heeft ze niet in deze primitieve trektocht. Hun twee zoons Jan (Alex Hendrickx) en Marco (Chris Peters) zijn in een onderlinge strijd verwikkeld om de mooie Emilie (Jamie Grant), de dochter van Rob (Bart Klever) die op zijn beurt weer een oogje heeft op Sylke. Temidden van deze persoonlijke verwikkelingen zijn er geheimzinnige krachten die vanuit het meertje letterlijk naar boven borrelen en ervoor zorgen dat alle remmen bij de groep losslaan, waardoor de verdachtmakingen, irritaties of juist lustgevoelens niet van de lucht zijn. Het kwaad neemt langzaam bezit van iedereen en er is geen ontsnappen mogelijk.
Dialogen
Niet alleen in de film stelt Gijs Scholten van Aschat zich als voorman op, ook zijn bijdrage aan de film is van grote waarde gebleken. Niet alleen zet hij in al zijn gelaagdheid op briljante wijze een gefrustreerde man neer, ook heeft hij zich stevig met het scenario en de dialogen bemoeid, met als gevolg dat deze zeer natuurlijk overkomen, waardoor het alleen al als drama zeer goed werkt. Carine Crutzen biedt geweldig tegenspel als een echte bitch die, nu Lennaert doordraait, haar kansen meteen grijpt. De dialogen zijn bij vlagen zeer hilarisch, wat een perfecte afwisseling vormt met de langzaam opgebouwde spanning.
Volksmythes
De special effects zijn zeer bescheiden, maar niet minder effectief. Uiteindelijk is het meer een mix van elementen van horror, fantasy en volksmythes dan echte gore, alhoewel dat laatste er zeker ook in zit. Het kleine budget is zo te zien in elk geval zeer effectief ingezet, ondanks het feit dat crew en cast tijdens het draaien onder de tekenbeten zaten en vier mensen zelfs lyme hebben gekregen. Dat we daar niets van merken, is zeker ook een verdienste van regisseur Chris W. Mitchell die na wat korte films te hebben gemaakt nu metDe Poeleen overtuigend speelfilmdebuut aflevert. Ook het scenario is mede van zijn hand, samen met Gijs Scholten van Aschat.
Conclusie
MetDe Poelhebben we in Nederland sinds lange tijd weer een prima horrorfilm waar we ook internationaal zeker mee voor de dag kunnen komen. Een sterke cast, scherpe dialogen en een goede spanningsopbouw maakt na afloop vooral benieuwd naar wat het House of Netherhorror de komende jaren hopelijk nog meer voor elkaar kan krijgen.
De Poel draait tijdens Imagine nog op zaterdag 19 april om 10.00 in EYE 2. Vanaf 1 mei krijgt de film een landelijke bioscooprelease.
