Net als Het Schnitzelparadijs is De President een geslaagde multiculturele komedie voor jongeren geworden.
Khalid Bhoudou is officieel de mannelijke Carry Slee voor de Nederlandse filmindustrie. De President is zijn derde boek dat naar het witte doek komt en de tweede van dit jaar ( Pizzamaffia was de eerste). Tegelijkertijd is het ook de film die het meest van zijn geschreven bron afwijkt. Het in 2005 uitgebrachte boek vertelt een duisterder en meer volwassen verhaal, waarin kritiek wordt geuit op het huidige populisme in de Nederlandse politiek. De hoofdpersoon wordt zelfs gedwongen om enkele politieke moorden te plegen. De president in de film gaat niet zover. Gelukkig valt er genoeg te lachen over andere dingen in de verfilming van regisseur Erik de Bruyn ( Wilde Mossels ), en ja, sommige plaagstootjes naar de Nederlandse politiek zijn verdraaid geestig.
Leren jas in de woestijn
De President gaat over Joesoef (Achmed Akkabi) maar wordt verteld vanuit het perspectief van zijn vader. In een flashback die meer wegheeft van een droom, zien we de jonge Marokkaan afscheid nemen van zijn pa, die in een lange leren jas de woestijn intrekt op zoek naar geluk. Weinig kans dat je dat vindt in een woestijn, gehuld in leer, maar het weet wel meer diepgang aan de film te geven. De moeilijke vader-zoon relatie krijgt een bovennatuurlijk tintje doormiddel van ansichtkaarten die worden achtergelaten. Je krijgt nooit een volledige verklaring wat de motieven van Joesoefs vader zijn, maar het werkt aardig in een film die voor het overige vrij direct is.
Hilarisch werkkamp
Joesoef en zijn oom Rachid (Najib Amhali) worden naar Nederland gestuurd om geld te verdienen voor een kudde geiten die ze per ongeluk kwijt raakten in Marokko. Het is de nabije toekomst en het land ligt politiek gezien op z'n gat. Het meerpartijenstelsel is vanwege al het gekibbel afgeschaft, inclusief het koningshuis dat nog altijd deel uitmaakte van de regering. Nederland dat weer in een republiek verandert, het is al een film op zich. Waarschijnlijk een interessantere zelfs. Wat Joesoef en Rachid van dit alles meemaken? Vrij weinig. Ze steken asperges op een illegale plantage, inclusief bewakers met geweren. Het werkkamp en zijn bewoners zijn ronduit hilarisch. Vijf woorden: Frank Lammers als bezopen Pool. Tijdens een brand in het hoerenhuis redt Joesoef niet alleen een vrouw van de vlammen, maar ook één van zijn rascistische bazen. Een mediastorm volgt en maakt Joesoef tot een nationale held. Eén van de twee presidentskandidaten probeert hem om die reden voor zijn karretje te spannen.
Heerlijk walgelijk
De presidentskandidaten hebben ook even een introductie nodig. Alleen de twee meest rechtse partijen zijn blijkbaar overgebleven, wat resulteert in een vrouwelijke Geert Wilders, Heesters (Rosa Reuten) en Joesoefs partner Vlonder (Dirk Zeelenberg), een duidelijke persiflage op een VVD-grootverdiener. Beide tegenstanders zijn zo heerlijk walgelijk dat Joes zelf wat bleekjes afsteekt tegenover hen. En in de scenes waarin hij niet debatteert met politici wordt hij wel overschaduwd door Najib Amhali die duidelijk naar binnen is gebracht omdat hij het nog altijd goed doet bij de jongeren. Maar ja, wie kan er niet glimlachen als hij op dreef is?
Naïeve politiek
Daar zit hem dan ook een beetje de molensteen die van De President een leuke komedie maakt in plaats een briljante. Het politieke spel wordt ronduit naïef in beeld gebracht. Dat valt te verwachten in een jongerenfilm, maar het maakt sommige scenes eerder grappig dan inspirerend. Wanneer Heesters aan Joesoef vraagt hoe hij de problemen in het land gaat oplossen, antwoordt hij dat hij de hulp van het volk gaat inroepen. Het hele podium geeft hem daarna een staande ovatie en een montage aan succesvolle optredens volgt. Heesters staat ondertussen met haar mond vol tanden, alsof ze nog nooit tegen een socialistische politicus heeft gestreden. Zijn alle linkse politici dan samen met Beatrix tegen de muur gezet?
Conclusie
Met een film vol mensen met Marokkaanse, Poolse en Gooise accenten wordt je script natuurlijk zelf geschreven. Scenarioschrijver Marco van Geffen was ook verantwoordelijk voor Het Schnitzelparadijs en dat is te zien. Jammer dat het politieke deel van de film versimpeld is, maar dat was te verwachten in een jongerenfilm. Politiek is daarvoor toch te veel een oude mensenspel.
