De film ‘die er moest komen’ over de Watersnoodramp.
Alles zit er in: een ramp, echt gebeurd ook nog, een conflict, liefde, haat, prachtige special effects, maar toch is de film niet helemaal geslaagd.
De Storm heeft inmiddels de status van Gouden Film op het Nederlandse filmfestival bereikt. Dat zegt genoeg over het Nederlandse publiek dat de Waternoodsramp met eigen ogen wil zien en dit stukje van onze vaderlandse geschiedenis wil meebeleven.
Verstotene
We zien het verhaal van Julia (Sylvia Hoeks), de Zeeuwse boerendochter met haar bastaardzoontje. Haar vriendje Koos, de vader, is verdwenen toen hij achter de zwangerschap kwam. Ongetrouwd maar met haar kind woont ze bij haar ouders, vader is koppig en stug, maar uiteindelijk wel liefdevol. In het gereformeerde dorp wordt ze vanzelfsprekend met de nek aangekeken. Zo ging dat ruim vijftig jaar geleden, en misschien nog steeds wel in gereformeerde kringen. De dorpelingen haten Julia en dat maakt de zoektocht naar de baby moeilijk en traag. Deze kille behandeling van de zondige Julia zorgde voor verontwaardigde geluiden in de bioscoopzaal.
Het water
Dan komt de storm opzetten. De dijken begeven het, mensen rennen naar hun zolders, of worden meegesleurd door het water. "Het water, het water!", klinkt in Zeeuws dialect. Julia klimt naar de zolder van het in tweeën gebroken huis, legt haar baby in een dekenkist en hangt de kist zo hoog mogelijk. Dan wordt ze zelf meegesleurd door het water. Zodra ze bijkomt in het ziekenhuis begint haar zoektocht naar baby Ernst, geholpen door luchtmachtsergeant Aldo (Barry Atsma), de sympathieke broer van wegloper Koos. Drie keer raden wat er met Julia en Aldo gebeurt.
Conclusie
Hoewel De Storm ontroert en je meesleept, mist er iets. Daarbij krijg je als kijker maar moeilijk sympathie voor Julia, die zwijgt en nukkig is. Logisch, als je je baby in een kist hebt gelegd en de kist kwijt bent, maar als kijker wil je toch graag een band met de hoofdrolspeelster. Sylvia Hoeks acteert enigszins mat en expressieloos. De ramp is goed in beeld gebracht, er is actie, en mooie beelden van Zeeland dat tot aan zijn nek in het water ligt te worstelen, maar het verhaal van Julia en haar baby had bijna niet gehoeven. Het verhaal van de Watersnoodramp in 1953 is indrukwekkend genoeg, en dat is ontzettend krachtig in beeld gebracht.
"Dit is geen rampenfilm", benadrukte regisseur Sombogaart de afgelopen dagen tijdens het Filmfestival. Jammer. Was het maar een rampenfilm geworden!
