Después de Lucía - recensie

Een film die je met een beklemmend en machteloos gevoel je bioscoopstoel indrukt.

Alejandra verhuist met haar vader Roberto mee naar een nieuwe plaats waar hij als chefkok te werk kan gaan. Dit betekent voor Alejandra een nieuwe school. Al gauw merk je dat een moeder figuur ontbreekt in dit plaatje, desondanks gaat het leven van dit gezinnetje voort. Vader en dochter zijn ook goede vrienden en er is een schoonheid te bespeuren in hun onderlinge omgang. Zij steunen elkaar enorm in de dagelijkse sleur. Duidelijk is dat Roberto een gebroken man is, die doorzet uit liefde voor zijn dochter. Alejandra lijkt het beter af te gaan. Zij komt rustig over, alsof zij op haar gemak is. Op haar nieuwe school wordt zij al gauw in een vriendengroep opgenomen. Maar het duurt niet lang of er gebeurt op een avondje met wat alcohol iets verschrikkelijks. Na dit incident wordt Alejandra continu gepest door haar klasgenoten, met een toenemende intensiteit tot in angstaanjagende extremen.

Regisseur Michel Franco heeft een keiharde film gemaakt dat het fenomeen 'pesten' onder de loep neemt. Hij weet een spanning bij de kijker op te wekken die haast niet te verdragen is, met pijnlijke en beschamende gebeurtenissen. Franco verdient meer dan alleen een compliment voor zijn knappe verfilming. Hij krijgt het immers voor elkaar om de kijker anderhalf uur een oprecht gevoel van machteloosheid te geven. Het ontbreken van muziek draagt sterk bij aan de realistische gruwelen die aanschouwd mogen worden. En net als je denkt dat het voorbij is, heeft Franco een verrassing voor zijn kijkers in petto. Hij krijgt het namelijk voor elkaar om je naar huis te laten gaan met een grote twijfel over je eigen ethiek.

Después de Lucía is een film zonder special effects. Sterker nog: ook zonder muziek, met veel doodse stiltes en weinig personages om je mee te identificeren. Een film die door de kunst van details zeer geloofwaardig is. Hij is in zijn simpliciteit verschrikkelijk echt en juist hiermee wordt er veel ruimte gecreeërd voor abstracte concepten als 'goed' en 'kwaad'. De spelers verdienen stuk voor stuk lof voor hun knappe en consequente rollenspel. Iedere rol draagt enorm bij aan de overtuiging van Franco' film.

Na je anderhalf uur verschrikkelijk te voelen door machteloosheid en schaamte, krijg je een cadeautje mee om nog lang over na te denken. Michel Franco heeft met zijn spelers een angstaanjagende film geproduceerd. Ongemak is je compagnon bij het bekijken van de verschrikkingen die Alejandra overkomen. Een waarschuwing voor de emotionele kijker: Franco is genadeloos met zijnDespués de Lucía.