Die Kinder vom Napf - recensie

De idylle van opgroeiende kinderen in een Zwitsers dorp.

Het is nog donker als we langzaam de contouren van een groep kinderen ontwaren. Ze zijn op weg naar de dorpsschool en doen dit lopend, per kabelbaan of per bus. De meeste kinderen komen van boerderijen waar het dorp Romoos grotendeels uit bestaat. Alleen staat ook in Zwitserland dit soort boerengemeenschappen onder druk. Steeds meer mensen trekken weg naar de stad en het is voor de 800 inwoners moeilijk nog alle voorzieningen in het dorp te houden.

Filmmaakster Alice Schmid volgde met haar debuutfilm een aantal jaren een grote groep kinderen uit dit bergdorp. We zien de seizoenen voorbij trekken, maken kennis met de ouders, het leven op de boerderij, het spelen in de prachtige natuur en de talloze dieren die binnen- en buitenshuis rondlopen. Qua opzet doet de film sterk denken aan het succesvolleÊtre et Avoir(2002) waar een schoolklasje uit een klein Frans dorp een jaar lang gevolgd werd. Hierin werden de problemen van een kleine tanende gemeenschap niet geschuwd en kreeg je een echte band met de kinderen die werden gevolgd.

Helaas is dit inKinder vom Napfniet het geval. De maakster kan allereerst geen keuze maken in het aantal kinderen dat ze wil volgen. Daardoor blijft het allemaal wat aan de oppervlakte steken. Verder wordt het leven wel erg geïdealiseerd. Mooie landschappen, uitbundig spelen in de natuur, het romantische boerenleven, alles is even mooi en fijn. Even wordt er op school aangestipt dan door de afnemende dorpsbevolking er op termijn een probleem ontstaat, maar dat komt in de film verder niet terug. Integendeel, er wordt aan volksdansen gedaan door de kinderen, van huisdieren mogen er altijd meer bij en er worden letterlijk heel veel zoete koekjes gebakken. Door de kinderen welteverstaan; Alice Schmid is hier vooral figuurlijk heel druk mee geweest.

Door deze aanpak en zoveel geluk komt de film heel benauwend over. Alsof je nergens even op adem kan komen door wat zorgen en harde realiteit. Recent is bijvoorbeeld een veel spannender en prikkelender film over kinderen in een bergdorp in première gegaan:Sister(ofL'Enfant d'en Haut). Een volstrekt andere film, maar wel één die nieuwsgierig maakt, verbaast en schuurt. Een film die meer losmaakt dan wat mooie beelden en een interessante soundtrack. Dat dan weer wel.

Kinder vom Napfis een film die het boerenleven in een Zwitsers dorp haast idealiseert, ondanks het heel even aanstippen van de problemen. Koekjes en volksdansen, spelen in de wei en talloze huisdieren. Het levert na verloop van tijd vooral een benauwende gedachte op. Waar is de andere kant van het verhaal? Voor Alice Schmid lag die blijkbaar ver weg, aan de andere kant van de heuvel.