Django Unchained - recensie

Een film van Tarantino zorgt altijd voor hooggespannen verwachtingen. Gaat het dan ook nog eens om een western en staan er op het affiche namen als als Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio en Samuel L. Jackson, dan moet je als regisseur een heleboel verwachtingen inlossen.

Django gaat door het leven als slaaf. Onder barre omstandigheden wordt hij getransporteerd, geketend en vol littekens. Het is 1858 en in het zuiden van de Verenigde Staten hebben de mensen nog niet gehoord van gelijke rechten. Gelukkig voor Django is daar een Duitse premiejager. Deze King Schultz kan zijn hulp wel gebruiken bij het identificeren van de gebroeders Brittle. Laten dat nou net mannen zijn die Django kent en niet mag. De twee gaan samen op pad en de Duitser, die het niet zo op slavernij heeft, ontwikkelt al snel sympathie voor het verhaal van Django. Toch blijft het even wennen voor de omgeving. ''Een neger op een paard?'', zegt een man in een dorp verbaasd, waar Django heel wat rare blikken kan verwachten.

Het acteerwerk inDjango Unchained is subliem. Christoph Waltz steekt met kop en schouder boven de rest van de cast uit. De Oostenrijker won voor zijn rol inInglourious Basterds dan ook terecht een Oscar. In deze vorige film van Tarantino wist hij als 'taalnazi' Hans Landa elke scene op te eisen. Na zo'n fantastische rol moet je heel wat doen om de eer hoog te houden. Maar de Duitser die hij nu neerzet, is niet minder geniaal dan Landa. Wederom steelt hij de show en het is een genot om naar deze acteur te mogen kijken. Jamie Foxx is ook goed op dreef alsbadassDjango. Foxx kan bloedserieus spelen, maar ook met een lach kan hij goed overweg. Verder schitteren in de bijrollen Leonardo DiCaprio en Samuel L. Jackson. DiCaprio heeft zichtbaar plezier als de ijdele schurk Calvin Candie. Zijn accent, maniertjes, woede-uitbarstingen en quote's zijn een genot om naar te kijken. Jackson heeft ook een mooie rol als de geniepige Stephen.

Tarantino staat bekend om zijn scherpe dialogen vol verwijzingen en zijn expliciete manier van geweld in zijn films brengen. Die twee ingrediënten komen ook hier weer volop aan bod. Het bloed vloeit rijkelijk in spectaculaire actiescènes. Er zijn wederom talrijke dialogen vol verwijzingen en met de potentie nog jaren lang te worden uitgesproken door filmliefhebbers. In vergelijking met de vorige Tarantino is het hier bovendien veel beter gelukt een goede genrefilm te maken.Inglourious Basterds was vooral een Tarantino-film die bijna toevallig gesitueerd was in de Tweede Wereldoorlog. Een oorlogsfilm kon je het niet echt noemen.Django Unchainedis daarentegen juist bijna perfect, zowel als genre- als Tarantino-film.

Deze film komt dicht in de buurt van het perfecte vermaak. SindsReservoir Dogs,Pulp FictionenJackie Brown heeft Tarantino niet meer zo'n goede film afgeleverd. De film duurt bijna drie uur, maar je vervelen is haast onmogelijk. Een klein minpunt zijn alleen de flashbacks, die vooral een onderbreking vormen van het verhaal. Ook is de vormgeving ervan afwijkend, wat niet altijd goed uitpakt. De kijkjes in het verleden van Django zijn bovendien soms net te lang en halen daarmee het tempo wat naar beneden. Ook zonder visualisering van die in het verleden gebeurde zaken is het allemaal wel duidelijk wat er zich heeft afgespeeld. Daarnaast kabbelt het verhaal soms wel wat traag voort. Vooral op de plantage zitten er wat overbodige en te lange scènes in.

Django Unchainedheeft alles in huis om een klassieker te worden. Alle verwachtingen die je kunt hebben worden zo'n beetje ingelost: het acteerwerk is van bijzonder grote klasse, de actie bloederig en spectaculair en de dialogen zorgen, zoals het hoort bij Tarantino, voor veel vermaak. De geweldige acteurs zorgen tot slot voor heerlijke confrontaties. Het enige smetje op deze nagenoeg perfecte film zijn de flasbacks, die het verhaal onnodig ophouden.