Met alleen maar schattige sprookjesbeestjes als hoogtepunt schiet Dr. Seuss’ The Lorax En Het Verdwenen Bos duidelijk tekort.
De twaalfjarige Ted leeft in een plastic dorp genaamd Thneedville dat in Dr. Seuss’ The Lorax En Het Verdwenen Bos in een uitgebreide musicalachtige scène (kitch pur sang) wordt geïntroduceerd. In Thneedville bestaan de heggen uit opblaasballonnen en moeten de mensen betalen voor frisse lucht. In deze lichtzinnige stad heeft Ted een oogje op de wat oudere Audrey en wil hij dit haar laten zien door haar een ‘echte’ boom te schenken, aangezien normaal struikgewas afwezig is in Thneedville. Ted wordt stiekem door oma Norma gewezen op het bestaan van “The Once-ler” die hem zou kunnen helpen in zijn zoektocht naar een boom. Ted moet dan wel het hermetisch afgesloten Thneedville verlaten. Zodra hij een gaatje in de Bastille heeft gevonden, belandt hij in een apocalyptische wereld die is gevuld met boomstronken en zaagmachines. Na een zoektocht vindt Ted “The Once-ler” die gedurende drie gesprekken verklaart hoe hij door zijn hebzucht eigenhandig zorgde dat bossen verdwenen en daarmee de dierenpopulatie. Vanaf dit punt wordt het duidelijk dat Ted niet alleen Audrey voor zich wil winnen, maar vooral de wereld redden door een boom te planten. Uiteraard zal antagonist Mr. O’Hare die de frisse lucht exploiteert hier een stokje voor steken. En de Lorax? Die zou het bos moeten redden.
Nickelodeon
De makers van Despicable Me (2010) leveren met Dr. Seuss’ The Lorax wederom een ambitieus project af. Het wordt echter al snel duidelijk dat Dr. Seuss’ The Lorax de legendarische (en Oscarwinnende) status van films als Up! (2009) en Rango (2011) bij lange na niet zal evenaren. Uit de plotomschrijving hierboven kan opgemaakt kan worden dat het verhaal weinig om het lijf heeft. Daarmee lijkt Dr Seuss’ The Lorax een exponent te zijn van de Nickelodeon generatie waarin kinderen vooral verlangen naar dergelijke rechttoe rechtaan animatie. Kortom, voor diepgang ben je bij deze film aan het verkeerde adres.
Moraalridders
Als moralisme meetbaar was, dan zou Dr. Seuss’ The Lorax een dikke tien scoren, en dat is zeker geen compliment. Terwijl in goede kinderfilms juist de verbinding tussen de volwassen wereld en de sprookjeswereld symbolisch wordt gelegd, ligt het in Dr. Seuss’ The Lorax er wel dik bovenop dat Thneedville staat voor de oppervlakkigheid van de mens en dat het hele bomenverhaal representatief is voor de klimaatproblemen op aarde. Hierdoor wordt er weinig aan de fantasie overgelaten. De film eindigt met een zogenaamd ontroerend citaat waaruit opgemaakt kan worden dat Dr. Seuss hoopt dat de kijkertjes van deze film allemaal wereldverbeteraars worden.
Schattige beestjes
Is er nog iets positiefs te constateren in Dr. Seuss’ The Lorax ? Ja, de animatie doet denken aan Despicable Me en vooral de schattige beestjes die in de bossen wonen komen goed uit de verf. Als kijker wil je de eendjes, beertjes en visjes het liefst even knuffelen. Bovendien betekent het gegeven dat deze film een lege huls is, niet dat kinderen er geen plezier aan kunnen beleven.
Nederlands gesproken
Afsluitend is het noemenswaardig op te merken dat dit een recensie is van de Nederlandse versie van de film en dat de Engelstalige versie bijna nergens gedraaid gaat worden. Dit is erg spijtig, want hierdoor moeten we het doen zonder de stemmen van acteurs als Danny de Vito ( It’s Always Sunny In Philadelphia ) en Ed Helms ( The Office ). Alhoewel de Nederlandse cast in dit geval niets te verwijten valt, is dit toch een misser.
Conclusie
Gaan kinderen zich vermaken bij Dr. Seuss’ The Lorax En Het Verdwenen Bos ? Hoogstwaarschijnlijk wel. Maar ouders zijn gewaarschuwd: dit is niet één van die perfect geconstrueerde films die ook geschikt is voor volwassenen. Dat is één van de redenen waarom deze film waarschijnlijk in de vergetelheid zal raken.
De twaalfjarige Ted leeft in een plastic dorp genaamd Thneedville dat in Dr. Seuss’ The Lorax En Het Verdwenen Bos in een uitgebreide musicalachtige scène (kitch pur sang) wordt geïntroduceerd. In Thneedville bestaan de heggen uit opblaasballonnen en moeten de mensen betalen voor frisse lucht. In deze lichtzinnige stad heeft Ted een oogje op de wat oudere Audrey en wil hij dit haar laten zien door haar een ‘echte’ boom te schenken, aangezien normaal struikgewas afwezig is in Thneedville. Ted wordt stiekem door oma Norma gewezen op het bestaan van “The Once-ler” die hem zou kunnen helpen in zijn zoektocht naar een boom. Ted moet dan wel het hermetisch afgesloten Thneedville verlaten. Zodra hij een gaatje in de Bastille heeft gevonden, belandt hij in een apocalyptische wereld die is gevuld met boomstronken en zaagmachines. Na een zoektocht vindt Ted “The Once-ler” die gedurende drie gesprekken verklaart hoe hij door zijn hebzucht eigenhandig zorgde dat bossen verdwenen en daarmee de dierenpopulatie. Vanaf dit punt wordt het duidelijk dat Ted niet alleen Audrey voor zich wil winnen, maar vooral de wereld redden door een boom te planten. Uiteraard zal antagonist Mr. O’Hare die de frisse lucht exploiteert hier een stokje voor steken. En de Lorax? Die zou het bos moeten redden.
Nickelodeon
De makers van Despicable Me (2010) leveren met Dr. Seuss’ The Lorax wederom een ambitieus project af. Het wordt echter al snel duidelijk dat Dr. Seuss’ The Lorax de legendarische (en Oscarwinnende) status van films als Up! (2009) en Rango (2011) bij lange na niet zal evenaren. Uit de plotomschrijving hierboven kan opgemaakt kan worden dat het verhaal weinig om het lijf heeft. Daarmee lijkt Dr Seuss’ The Lorax een exponent te zijn van de Nickelodeon generatie waarin kinderen vooral verlangen naar dergelijke rechttoe rechtaan animatie. Kortom, voor diepgang ben je bij deze film aan het verkeerde adres.
Moraalridders
Als moralisme meetbaar was, dan zou Dr. Seuss’ The Lorax een dikke tien scoren, en dat is zeker geen compliment. Terwijl in goede kinderfilms juist de verbinding tussen de volwassen wereld en de sprookjeswereld symbolisch wordt gelegd, ligt het in Dr. Seuss’ The Lorax er wel dik bovenop dat Thneedville staat voor de oppervlakkigheid van de mens en dat het hele bomenverhaal representatief is voor de klimaatproblemen op aarde. Hierdoor wordt er weinig aan de fantasie overgelaten. De film eindigt met een zogenaamd ontroerend citaat waaruit opgemaakt kan worden dat Dr. Seuss hoopt dat de kijkertjes van deze film allemaal wereldverbeteraars worden.
Schattige beestjes
Is er nog iets positiefs te constateren in Dr. Seuss’ The Lorax ? Ja, de animatie doet denken aan Despicable Me en vooral de schattige beestjes die in de bossen wonen komen goed uit de verf. Als kijker wil je de eendjes, beertjes en visjes het liefst even knuffelen. Bovendien betekent het gegeven dat deze film een lege huls is, niet dat kinderen er geen plezier aan kunnen beleven.
Nederlands gesproken
Afsluitend is het noemenswaardig op te merken dat dit een recensie is van de Nederlandse versie van de film en dat de Engelstalige versie bijna nergens gedraaid gaat worden. Dit is erg spijtig, want hierdoor moeten we het doen zonder de stemmen van acteurs als Danny de Vito ( It’s Always Sunny In Philadelphia ) en Ed Helms ( The Office ). Alhoewel de Nederlandse cast in dit geval niets te verwijten valt, is dit toch een misser.
Conclusie
Gaan kinderen zich vermaken bij Dr. Seuss’ The Lorax En Het Verdwenen Bos ? Hoogstwaarschijnlijk wel. Maar ouders zijn gewaarschuwd: dit is niet één van die perfect geconstrueerde films die ook geschikt is voor volwassenen. Dat is één van de redenen waarom deze film waarschijnlijk in de vergetelheid zal raken.
