Drei - recensie

De terugkeer van Tom Tykwer naar Duitsland en de kleine film.

Tom Tykwer heeft het waarschijnlijk snel gezien in Hollywood, want al na zijn eerste echt grote film, The International uit 2009, keert hij terug naar zijn roots. Een radicale terugkeer kan je het zelfs noemen, want Drei is een zeer minimalistische film geworden, het compleet tegenovergestelde van de eerder genoemde blockbuster met Clive Owen en Naomi Watts. Een eigenzinnige keuze.

Onconventioneel
Hanna en Simon hebben al twintig jaar een uitstekende relatie. Door een bizarre speling van het lot vallen ze allebei voor dezelfde man: de knappe bioloog Adam. Voor Hanna betekent het een leuke afleiding, voor Simon is het de eerste keer dat hij met een man de liefde bedrijft. Alledrie hebben ze zo hun redenen om hun affaire geheim te houden. Dan blijkt Hanna zwanger te zijn.

Drei handelt in essentie over niets dat we nog niet kennen. Driehoeksverhoudingen hebben we al in vele films hieraan vooraf gezien, maar Tykwer weet er een dusdanig eigen invulling aan te geven die perfect binnen het huidige tijdsbeeld past. We leven in een tijd waar conventie niet altijd de norm is en waar ieder individu de mogelijkheid heeft zijn diepgewortelde gevoelens ruim baan te geven. Hanna en Simon zijn hier een goed voorbeeld van, aangezien ze nu net in een fase van hun leven zijn aanbeland waar conventie zijn beste tijd heeft gehad.

Dat de interesse van beiden gefocust is op dezelfde man, maakt van Drei een curieuze en sporadisch grappige film. Curieus omdat het een homoseksueel thema betreft en grappig omdat het gedrag van Hanna en Simon natuurlijk zal ontaarden in een hoop misverstanden, die uitmonden in een scène waar de drie hetzelfde shot drugs voor het eerst samen delen. Tykwer weet een combinatie te vinden tussen klassieke genre-elementen en hedendaagse controversiële thema’s. Op zich een erg leuk uitgangspunt, alleen weet hij dit niet tot grote hoogtes te brengen.

Gebrekkig
Drei is luchtig en kent aardige personages, maar deze weten je met moeite mee te slepen in de situatie waarin ze zichzelf hebben verwikkeld. Het wordt naarmate de tijd vordert ook steeds duidelijker dat Tom Tykwer helemaal geen standpunt wil innemen of scherp uit de hoek wil komen. Dit is zonder meer toe te juichen, ondanks andere verwachtingen waarmee je deze film in zou kunnen gaan. Een luchtig drama op zijn tijd is heerlijk kijkvoer, maar hier faalt Drei op een paar cruciale punten. Het meest storende is het gebrek aan empathie voor de hoofdpersonages. Sophie Rois, Devid Striesow en Sebastian Schipper proberen alledrie hun rol met verve neer te zetten, maar eigenlijk komen hun karakters nooit echt tot ontwikkeling gedurende de film. Ze weten vaak niet wat ze willen, buiten hun verleidingen tot het maximale uit en het script kan hun handelingen moeilijk in een context te plaatsen. Zo is het behoorlijk lastig om inlevingsvermogen voor ze te tonen. In een drama dat gecentreerd is rond dit trio is dat funest.

Tom Tykwer probeert zijn film nog op te fleuren met wat cinematografische grapjes, maar deze zijn eerder een stoorzender dan een werkelijke toevoeging. Misplaatst is nog de beste term die je hiervoor kan verzinnen. En zo is de terugkeer van Tykwer naar Duitsland helaas een teleurstellende. Voor een regisseur met films als Lola Rennt , Der Krieger und Die Kaiserin en vooral Perfume: The Story of a Murderer op zijn naam mag dat als een deceptie gezien worden.

Conclusie
Tom Tykwer keert terug naar zijn Duitse roots, maar komt vervolgens met een film die zijn weg niet goed weet te vinden, net als de protagonisten die maar door het script lijken te slenteren. Een jammerlijke terugkeer van een regisseur die meerdere malen heeft bewezen wel tot veel in staat te zijn.