Met Paul Schader in de regiestoel, Nicolas Winding Refn als uitvoerend producent en Nicolas Cage in de hoofdrol hadDying of the Lightzo goed kunnen zijn, maar talent valt in deze spionagethriller nergens te bekennen. Wat is er mis gegaan?
Wie Dying of the Light in de bioscoop ziet, ziet geen echte Paul Schrader film. Zijn project is door zijn financiers in beslag genomen en volledig opnieuw gemonteerd, wat een substantieel ander eindresultaat opleverde dan Schrader voor ogen had. Daarom pleitte hij nog op Facebook dat niemand zijn film op deze manier zou moeten zien, maar nu Dying of the Light toch in de Nederlandse theaters draait is het voor liefhebbers van het betrokken talent lastig om dat verzoek te negeren. De controverse rondom deze film prikkelt juist ook een beetje. Wat blijft er eigenlijk na bemoeienis van de studio’s nog over van Dying of the Light ?
Vrijbrief om gestoord te worden
Helaas niet veel. Dying of the Light kijkt weg als een lelijke en lange Homeland aflevering, waarin CIA agent Evan Lake (Nicolas Cage) uit is op wraak op een plots opgedoken terrorist (Alexander Karim). Best standaard allemaal, maar in het script van Schrader zit gelukkig een grote troef: Evan Lake lijdt aan dementie en raakt daardoor emotioneel instabiel. Lees: Nicolas Cage krijgt een vrijbrief om helemaal gestoord te worden. Zo is er een moment in Dying of the Light waar Cage, lopend in gesprek met zijn protegé (gespeeld door Anton Yelchin), plots stopt, uitgebreid aan een plant ruikt en vervolgens weer verder loopt alsof er niets aan de hand is. Het is een zeldzaam stukje waar we even een gekkere, idiotere en originelere film te zien krijgen.
Tenenkrommende scènes
Er had meer van die film in Dying of the Light gemogen. Want voor elk briljant optreden van Cage krijgen we nu minstens twee tenenkrommende scènes voorgeschoteld. Fletse decors, matige actie en een houterige montage trekken het niveau van deze film substantieel omlaag. Aan de hand van een knullige flashback structuur zouden we ons om Cage’s karakter moeten bekommeren, maar het enige wat echt spanning in Dying of the Light genereert, is de vraag wanneer Cage weer helemaal uit zijn bol mag gaan. Dat gebeurt - gezien omstandigheden – helaas veel te weinig.
Studiofiasco
Dying of the Light is overigens niet Schrader’s eerste studiofiasco. De scenarist van Taxi Driver en regisseur van American Gigolo had het in 2005 al met Morgan Creek en Warner Brothers aan de stok toen zijn Exorcist prequel Dominion in de kast werd geschoven. Pas toen Exorcist: The Beginning flopte kreeg Schrader een schamel bedrag om zijn versie van hetzelfde verhaal te maken. Het is daarom misschien terecht dat Schrader in 2013 The Canyons buiten het studiosysteem uitbracht. Deze door Bret Easton Ellis ( American Psycho ) geschreven low-budget productie met Lindsay Lohan en pornoster James Deen in de hoofdrol was ten minste een echte Schrader film: cynish, erotisch, spannend en helemaal verknipt. Een beschrijving die Dying of the Light zou sieren, maar helaas niet verdient.
Conclusie
Dying of the Light is een lastige film om te beoordelen. Objectief gezien hebben we hier te maken met een wanproduct, maar wie hard genoeg kijkt (en wil kijken) ziet dat onder het fletse oppervlak van deze spionagethriller een originelere, interessantere en gekkere film zit, die eerder Werner Herzog´s The Bad Lieutenant oproept dan een slap aftreksel van Homeland . Helaas is die film bedolven onder een enorme laag van saaiheid. De liefhebber van Nicolas Cage zou eigenlijk op eigen initiatief Dying of the Light moeten verknippen en alleen de gestoorde momenten moeten nemen om toe te voegen aan een goede Cage compilatie. Dan heeft Dying of the Light nog een nalatenschap. De rest mogen we gewoon vergeten. Dat zou Paul Schrader ook graag willen.
