El Mal Ajeno - recensie

Uit de stal van van Alejandro Amenábar komt Eduardo Noriega.El mal ajenois vooral interessant als onderzoeksvraag.

Diego (Eduardo Noriega) is als arts zo gewend aan het omgaan met situaties van leven en dood dat hij gevoelloos is geworden voor de pijn van anderen. Als een van zijn patiënten, Sara, zelfmoord probeert te plegen, wijst haar partner een beschuldigende vinger naar Diego. Dan krijgt Diego een pistool op zich gericht. Hij herinnert zich slechts het geluid van een schot, zijn gevoel is echter aan verandering onderhevig als hij probeert de puzzelstukken in elkaar te schuiven.

In hoeverre kun je een knop uitzetten wanneer je als arts wordt blootgesteld aan tevergeefse pogingen de pijn van anderen te willen verzachten? Het is deze vraag die als een omgekeerde zandloper door de geest van Diego sluiert terwijl zijn privéleven in de verdommenis is beland. "Scheiden doe je toch om je beter te voelen?", vraagt Diego zich halverwege de film dan ook terecht af met in zijn achterhoofd de wetenschap dat zijn ex-vrouw via de ziekte van hun dochter een reden heeft om toenadering tot hem te zoeken. De verhaallijn van dochter Ainhoa (Clara Lago) neemt hiermee in de voor de film bedachte plot een belangrijke plaats in; niet alleen zorgt deze voor een twijfel omtrent de rechtvaardiging van de scheiding, maar vooral schuilt hierin een conflictsituatie die via de hierboven gestelde vraag een doorvoering vindt. Hiernaast passeert ook het verhaal van Carlos (Luis Callejo), een man die zijn been alsook zijn vrouw heeft verloren, waarmee de nodige intimiteit met Diego aan het complex de pijn van anderen te willen verzachten, in ieder geval in één voorbeeld ruimte biedt.

Alejandro Amenábar treedt voor El Mal Ajeno op als producent en laat de regie over aan debutant Oskar Santos. Dit terwijl de thematiek aspecten draagt uit eerder door hem geregisseerde fil Zo komen de suspense en gruwel uit zijn thrillerdebuut Tesis (1996), de psychologisering van karakters uit Abre los Ojos (1997), en de levensbeschouwelijke vraagstukken in Mar Adentro (2004) , samen. Santos maakt het zichzelf in het laatste half uur lastig door te snel teveel plotwendingen te tonen waardoor de film als karakterstudie meer geslaagd is dan als de bedoelde suspense thriller op papier. Eduardo Noriega is klaar voor een internationale carrière.

De vraag in hoeverre je een knop kunt uitzetten wanneer je als arts wordt blootgesteld aan tevergeefse pogingen de pijn van anderen te willen verzachten, levert een interessante studie naar de psyche van de mens. Het is alleen jammer dat de te snel en teveel hiermee geforceerde plotwendingen, zorgen dat de film niet uitzonderlijk te noemen valt. Wel een typische Amenábar met suspense, gruwel, psychologisering, en levensbeschouwing. Zien is geloven.