Feuten het feestje - recensie

Het openingsfeestje van Mercurius belooft hartstikke mooi te worden. Maar een gebroken hart, te veel alcohol en de juten maken de avond om andere reden onvergetelijk.

InFeuten het feestjekomen oudgedienden van de televisieserie samen met verse knorren voor het jaarlijkse openingsfeestje van het studentencorps Mercurius. Mooiboy Wagtmans, de profeet van het ongeluk, (Manuel Broekman) heeft inmiddels, althans zo lijkt het, zijn wilde haren verloren en woont samen met zijn vriendin Marie-Claire (Hanna Verboom) met wie hij een kind heeft. Maar als hij de mooie Lieve (Evita Rozenberg) tegen het lijf loopt, kan hij het niet laten om haar uit te nodigen voor het openingsfeest. Hij trommelt al zijn oude corpsvrienden op en ze zijn voornemens een flink feestje te bouwen. Ondertussen is de brave Elias (Daniel Cornelissen) al vijf jaar verliefd op Lieve en als zij besluit naar het feest te gaan, kan hij niet anders dan haar volgen en te hopen eindelijk haar hart voor zich te winnen. Eenmaal op het feestje neemt de gevreesde oppervlakkigheid al snel de overhand en wordt Elias meegetrokken in escalerende chaos van hartzeer, drank en geweld.

De serieFeuten heeft er inmiddels zijn derde en laatste seizoen op zitten en dat seizoen wordt gevierd met een bioscoopfilm die laat zien hoe het de voormalige corpsballen vergaat in hun burgerlijk bestaan. Met name voor de fans van de serie zal de film dan ook een feest der herkenning zijn. Bepaalde grapjes en gebruiken zijn voor hen duidelijker dan voor hen die voor de eerste keer kennismaken metFeuten. Regisseur Lourens Blok was zich bewust van dit dilemma en wilde daarom ook een nieuwe verhaallijn introduceren om de film toegankelijk te maken voor een breed publiek en castte daarvoor de onschuldige Evita Rozenberg en de innemende Daniel Cornelissen.

Lieve(r)

Als je niets weet van Feutenkan het begin van de film wat gehaast overkomen. In een poep en een scheet worden de hoofdpersonen op het scherm neer gekakt en met een beetje verbeeldingskracht moet je de personages zelf maar in een hokje stoppen. Zo lijkt het alsof de film over Wagtmans gaat. Het begint namelijk met hem op kantoor, hij wordt gebeld door zijn vriendin met de vraag of hij naar de crèche wil komen. Daar aangekomen blijkt er een probleem met hun zoontje Maddox. De jonge corpsbal in spe laat, zo vader zo zoon, te pas en te onpas zijn piemel zien. Engiszins verrast moeten we even later constateren dat Maddox een schattige kleurling is wat meteen vragen oproept die helaas nooit beantwoordt worden. Dat komt omdat het verhaal eigenlijk over Elias gaat, de innemende en ogenschijnlijke, verstandige jongeman die al jaren hoopt op een kus van hockeymeisje Lieve. Eigenlijk is het fijn datFeutenlangzaam afstand neemt van Wagtmans om dit jonge lid een eerlijke kans te geven, want Cornelissen is veel liever en kan beter acteren dan Broekman. Wat tot gevolg heeft dat het personage van Elias de meeste sympathie opwekt bij de kijker.

Hartstikke mooi

Het leuke van de film is wel dat het op een niet al te expliciete manier interessante materie aan de kaak stelt. Zo ligt het voor de hand dat er wordt gezocht naar de balans tussen feesten en verantwoordelijkheden nemen. Is het feestje over als je stopt met studeren? Het karakter van Hanna Verboom houdt hierover een steekhoudende speech aan het einde van de film. Ook wordt er gesneerd naar de regeltjessamenleving die we in Nederland hebben, de aaibaarheid van de gemiddelde politieagent (die overigens prima wordt gespeeld door Teun Kuilboer) en de bakfietsmoeder die denkt dat de hele stad haar achtertuin is. AlhoewelFeutenzowel binnen de fictie als de non-fictie mij een onbekend fenomeen is, denk ik wel dat de weergave van het corpsleven treffend is. Het taalgebruik: veel dure woorden en kreten als ‘hartstikke mooi’, de kleding: jasjes, dasjes en bloesjes die in een lichtblauwe spijkerbroek worden gepropt en losjes op de heupen wordt gehouden door middel van een brede riem. Het enige dat misschien niet helemaal klopt is de soundtrack die met name uit liedjes uit de Nederlandse hiphop scene bestaat. Niet direct een muziekstijl die ik met het corps associeer, maar daarom niet minder mooi.

Er zijn twee personages die na het zien vanFeutenblijven hangen: Maddox en Elias. De overdreven aandacht voor het adoptiekindje van Wagtmans en Marie-Claire schept verkeerde verwachtingen en vraagt om een verhaallijn met meer diepgang. Die hele verhaallijn is verwaarloosbaar en hoort thuis in een andere film. Het avontuur van Elias daarentegen is wel interessant omdat Cornelissen hem treffend portretteert en dat maakt het gemakkelijk hem letterlijk en figuurlijk te volgen. Enige voorkennis vanFeutenis wel een pre, want de film is vooral leuk voor de sympathisanten van Mercurius.