MovieSense is op het Filmfestival Gent en zag de festivalpreview Lena van Christophe van Rompaey, bekend van Aanrijding in Moscou .
Ouders laten hun kinderen wel vaker aan hun lot over, ook in de cinema. Recente voorbeelden hiervan zijn bijvoorbeeld All Good Children (2010), de Zweedse prent Pure (2010) of de Japanse film Nobody Knows (2004). In de Belgisch-Nederlandse productie Lena geeft scenariste Mieke de Jong ( Oorlogswinter , Knetter en Lepel ) een eigen interpretatie aan deze thematiek.
Moederfiguur
Lena woont samen met haar Poolse moeder in een groezelig flatgebouw. Ze is mollig, iets waar haar moeder haar regelmatig afkeurend op wijst en waardoor ze zich ook op school geïsoleerd voelt. ’s Ochtends is zij degene die haar moeder wekt en voor haar eigen ontbijt en lunch zorgt; s' avonds moet ze vaak buiten blijven staan als haar moeder haar minnaar op bezoek heeft en op school laat ze zich gewillig door jongens gebruiken om er bij te horen. Het enige waarin ze zich kan uitleven is haar baantje als kleuterjuf en haar hobby lijndansen. Wanneer ze de knappe Daan ontmoet en deze op haar verliefd wordt, lijkt haar wereld er rooskleuriger uit te gaan zien. Als snel trekt ze op zijn uitnodiging bij hem en zijn vader in en gaat ze voor hen zorgen. Deze situatie loopt echter al snel uit de hand en Lena moet vechten voor het behoud van haar nieuwe thuis.
Belgisch-Nederlands
De Belgische regisseur Christophe Van Rompaey viel al in 2008 internationaal in de prijzen met zijn eerste speelfilm Aanrijding in Moscou , een film over verschillende personages in een volkse Gentse wijk. Ook in Lena maakt hij gebruik van een eenvoudige en realistische stijl om een aangrijpend maar integer verhaal te vertellen. Alleen heeft hij ditmaal de film in Rotterdam gedraaid met een bijna uitsluitend Nederlandse ploeg. De vele close-ups van Emma Levie, die Lena vertolkt, laten geen twijfel bestaan over de focus van het verhaal. Haar acteer- en filmdebuut is verbluffend overtuigend. Ook Niels Gomperts als Daan doet het goed, net als de zeer ervaren acteur Jeroen Willems die diens vader speelt. Willems kreeg in 2010 nog terecht een Gouden Kalf voor beste mannelijke bijrol voor de film Majesteit op het Nederlands Film Festival.
Conclusie
De personages in Lena zijn echt, de rollen zijn niet gekunsteld en het verhaal zou zich om het even waar kunnen afspelen. De afloop is misschien net wat té vergezocht, maar voor de rest klopt alles. Dit maakt van Lena een authentieke en mooie film die gedurende bijna twee uur allerminst verveelt.
