Finn - recensie

Ook Frans Weisz' eerste jeugdfilm gaat zware thema's niet uit de weg.

De Nederlandse kerstfilm is aan een opmars bezig. Sinterklaasfilms zijn er ook nog steeds (dit jaar met twee films in de bioscoop vertegenwoordigd), maar het andere feest lijkt na een lange traditie in het buitenland nu ook de Nederlandse film te bereiken. Zo draait nu al de jeugdfilmMidden in de Winternacht met een pratende eland in de bioscoop samen met de grote hitMannenharten, met een acteur in een rendierpak. Dat Frans Weisz het wat serieuzer aanpakt, is niet vreemd, gezien zijn eerdere films voor volwassenen. Alleen horen we inFinn geen pratende rendieren. Wel zien we een zwarte kraai met haast menselijke trekjes.

Als in een echte wintervertelling begintFinnmet een shot hoog in de lucht, waarna we langzaam neerdalen in het kleine dorp Hosselen. Een zwarte kraai komt samen met ons op de grond terecht, om de trippelen naar een verlaten boerderij, gevolgd door de nieuwsgierige 9-jarige Finn (gespeeld door debutant Mels van der Hoeven. Maar als de kraai plots verdwenen is, komt er ineens een oude man (Jan Decleir) aanlopen die de boerderij binnenstapt. Er hangt een geheimzinnigheid om hem heen die alleen maar wordt versterkt als Finn hem viool ziet spelen en plots zijn overleden moeder voor zich ziet staan. Hij wil meteen het voetbal inruilen voor vioolles bij Luuk, zoals de oude zonderling heet. Maar als Finns vader (gespeeld door Daan Schuurmans) hierachter komt, wordt hij woest. Hij verbiedt Finn niet alleen ooit nog bij Luuk in de buurt te komen, ook wordt de viool een verboden instrument. Gewone jongens horen te voetballen.

Kerstavond

Dat er een geheim zit achter het gedrag van de vader van Finn, wordt meteen duidelijk. Dat het te maken heeft met Finns overleden moeder, een viool en de oude man kan je zo invullen. Maar Weisz licht stukje bij beetje wat meer van het mysterie op. Het wordt zo ook voor de kijker een ontdekkingstocht naar het verleden, zelfs helemaal terug naar de kerstavond dat Finn geboren werd. Weisz gaat pittige thema's als een verstoorde vader-zoon relatie, het verwerken van verlies en buiten de groep vallen niet uit de weg, maar nergens wordt het echt loodzwaar. Het sentiment wordt gestuwd door de mooie melancholische muziek van Fons Markies, maar het acteren blijft vrij van melodrama. Die komt pas aan het einde van de film om de hoek kijken, maar daar werkt het dan ook bijzonder goed: Frans Weisz weet de kijker toch een brok in de keel te geven bij deze kerstavondscène.

Accent

Niet alle scènes zijn even overtuigend, maar er zitten prachtige momenten in. Deze worden versterkt door het sterke acteren van Daan Schuurmans en Jan Decleir. Alleen Mels van der Hoeven komt als de jonge Finn niet altijd even goed over. Zijn uitspraak lijkt soms wat te dik aangezet om naturel over te komen. Ditzelfde geldt trouwens ook voor de buurvrouw, gespeeld door Jenny Arean, die met een flink noordelijk accent letterlijk en figuurlijk wat uit de toon valt in een dorp waar verder iedereen niet zo praat. Wel veel gepraat wordt er in de tv-programma's van omroep Max. Vaak in beeld en overduidelijk één van de financiers van de film.

Frans Weisz heeft metFinneen echte serieuze jeugdfilm gemaakt en is daar voor een groot deel ook in geslaagd. Helaas weet Mels van der Hoeven als Finn niet altijd te overtuigen. Daarentegen zetten Jan Decleir en Daan Schuurmans mooie rollen in. Het soms wat onevenwichtige verhaal wordt ruim gecompenseerd door het wat sentimentele maar erg mooie slot op kerstavond, waarna de zwarte kraai de circel weer rond maakt.