Frances Ha - recensie

Vrolijk huppelend door de straten van New York het volwassen worden nog even uitstellen.

Liever dan zelf keuzes te maken in het leven verliezen de hartsvriendinnen Frances (Greta Gerwig) en Sophie (Mickey Summer) zich nog even in een droombeeld: samen naar Frankrijk emigreren, een succesvolle carrière en allebei veel minnaars. Deze twintigers delen een appartement in New York en zijn zo close dat ze lijken op ‘een lesbisch stel dat geen seks meer heeft’. Ze voeren speelse schijngevechten, lopen hand in hand over straat en slapen als dat zo uitkomt bij elkaar in bed. Als Frances’ vriendje met haar wil samenwonen, blijft zij liever bij Sophie, die op haar beurt op een gegeven moment wél een richting kiest: ze gaat in een beter appartement wonen, krijgt een vriendje en verhuist naar Japan. Frances kan deze vriendschapsbreuk nauwelijks bevatten maar is nu wel gedwongen zelf ook actie te ondernemen.

Een rondgang van appartement naar appartement volgt. New York is te duur om alleen een woning te huren en Frances heeft steeds weer andere huisgenoten. En zo is wel meer in het leven van Frances het net niet helemaal: ze komt niet echt aan de bak als danseres, in de liefde wil het niet vlotten (want zij is ‘undateable’) en haar keuzes pakken vaak net verkeerd uit; als zij al kiest. Desondanks blijft Frances het leven altijd van de zonnige kant bekijken en rent als een groot kind door de straten van New York. Het verhaal volgt losjes het uiteenvallen van de meidenvriendschap; verder gebeurt er eigenlijk weinig. Bezwaarlijk is dat niet, want door de ijzersterke dialogen en de charismatische Greta Gerwig is deze film toch zeer aangenaam kijkvoer. Frances is wat onhandig, zegt vaak net de verkeerde dingen en haar grappen worden niet altijd begrepen. Dat levert zeer vermakelijke scènes op.

Frances Ha doet wat dat betreft sterk denken aanOh Boy, het succesvolle regiedebuut van de Duitse Jan Ole Gerster, nu ook te zien in de filmtheaters. Oók een zwart-wit film over een twintiger in de grote stad die het volwassen worden graag nog even uitstelt en in allerlei absurde situaties belandt.

De rol van Frances is Greta Gerwig letterlijk op het lijf geschreven: zij schreef samen met regisseur Noah Baumbach (die ook haar geliefde is) het scenario en verwerkte veel dingen uit haar eigen leven in het verhaal. Zo heeft zij zelf ook jarenlang appartementen met andere meiden moeten delen, een periode waar zij overigens met veel plezier op terug kijkt. Noah Baumbach brak door metThe Squid and the Whale(2005), een cynisch echtscheidingsdrama dat hij baseerde op gebeurtenissen uit zijn eigen jeugd. Zo zwaar alsThe Squid and the Whaleis, zo lichtvoetig isFrances Ha: even lichtvoetig als de heldin zelf door de straten huppelt.

Het leven van de 27-jarige Frances is het net niet helemaal: zij komt niet goed aan de bak als danseres, moet haar appartement delen met anderen en haar vriendschap met hartsvriendin Sophie is uit. Maar Frances blijft ondanks alle tegenslag het leven van de zonnige kant bekijken. Er zit wat weinig verhaal inFrances Ha, maar door de ijzersterke dialogen en de charismatische Greta Gerwig is deze film toch zeer aangenaam kijkvoer.