Bijzondere feelgoodfilm over de liefde tussen twee verstandelijk gehandicapten.
Gabrielle, een vrolijke jonge vrouw met een verstandelijke beperking, leidt zoveel mogelijk een leven als iedereen. We zien haar zingen in een koor voor verstandelijk gehandicapten, gezellig kletsend met haar zus bij de kapper, op haar werk en in de disco. Maar als zij voor het eerst verliefd wordt – op Martin, een jongen die in hetzelfde koor zingt – en voorzichtig een relatie met hem wil beginnen, wordt pijnlijk duidelijk dat haar leven zich niet met dat van mensen zonder verstandelijke beperking laat vergelijken. Nadat Gabrielle en Martin halfnaakt zijn betrapt, volgt een serieus gesprek met hun begeleiders. De geliefden zelf zitten er als stoute kinderen bij en hebben geen inbreng in het gesprek. Vooral de moeder van Martin is fel tegen de relatie – waarom Gabrielle niet gesteriliseerd is, vraagt zij bot - en verbiedt haar zoon om nog met haar om te gaan. Gabrielle is ontroostbaar. Zal zij Martin ooit nog terugzien?
Expressief
Het bijzondere aan de filmGabrielleis dat de hoofdrol vertolkt wordt door de verstandelijk gehandicapte Gabrielle Marion-Rivard. Regisseur en scenarist Louise Archambault kwam op het idee voor de film nadat zij Gabrielle, die zij al langer van gezicht kende, in het zwembad had gadegeslagen. Archambault vond haar fascinerend, maar zag ook dat mensen zich ongemakkelijk voelden bij de expressieve, nadrukkelijk aanwezige Gabrielle. Later woonde Archambault een koorrepetitie bij; ook de koorleden in de film spelen zichzelf. Tegenspeler Martin (Alexandre Landry) – zonder verstandelijke beperking - is een van de weinige professionele acteurs in de film.
Overbodig
Om Martin voor zich terug te winnen, wil Gabrielle op zichzelf gaan wonen. Want alle mensen die zij kent met een eigen appartement hebben ook een relatie, dus dat moet de manier zijn. ‘Bewijs maar eens dat je dat kunt’ zegt haar zus Sophie, en laat haar een dag alleen. Wat er gebeurt laat zich raden. Het script vanGabrielleis soms wat voorspelbaar en bevat ook enkele overbodige vertakkingen (de relatieproblematiek van zus Sophie bijvoorbeeld). Jammer dat Archambault zich niet tot de ontluikende romance beperkte, want de mooie, breekbare manier waarop die in beeld wordt gebracht is waar deze feelgoodfilm het van moet hebben. Een ander minpunt is dat de emoties soms wel erg dicht onder de oppervlakte liggen – en niet alleen bij Gabrielle. Alexandre Landry vormt hierop een uitzondering; hij zet een knappe prestatie neer in zijn naturelle samenspel met Gabrielle.
Conclusie
Gabrielleis een onvervalste feelgoodfilm over een relatie tussen twee mensen met een verstandelijke beperking. Deze film moet het niet van het verhaal hebben, want dat is wat voorspelbaar, maar van de gevoelige, subtiele manier waarop de ontluikende romance in beeld wordt gebracht.
